Een nacht in een ondergrondse slaapzaal – verslag van de metro van Kiev

… Vroeg in de ochtend vraagt ​​iedereen zich af hoeveel slaperige metrolijnen er vandaag gaan rijden, welke stations open gaan en welke sluiten. Omdat ze hier ‘s nachts zullen terugkeren om te slapen…

De metro is nu een van Kiev’s veiligste schuilkelders geworden. vanaf 24 februari vertrouwenDe deuren van deze plek staan ​​op alle uren van de dag open voor “passagiers”. Vanaf de eerste dagen van de oorlog werkt de metrobunker in een speciale modus. Het grootste deel van de bevolking van de stad overnacht hier. Ondergrondse slaapzalen zijn verdeeld in twee groepen. De eerste groep, degenen die alleen ‘s nachts blijven, dat wil zeggen degenen die verzekerd zijn tegen het gevaar van bommen, gaan’ s ochtends naar huis. De tweede groep zijn al vaste bewoners – ze kunnen nergens heen: ze wonen ofwel in een buurt die constant onder vuur ligt, of die is al ingestort.

Mensen nemen plaats bij de ingang van de metro met tourniquets, roltrappen, perrons en zelfs wagons. ‘s Morgens vouwen ze hun dekbedden op en nemen ze mee, en degenen die nergens heen kunnen, verzamelen hun kazerne. Ongeveer 8 in de metro vertrouwenbegint de meeste passagiers op de traditionele manier te bedienen. ‘s Avonds wordt het asiel weer omgetoverd…

Wij, twee journalisten uit Azerbeidzjan, KievWe kwamen na een lange reis. Het leger maakte zich klaar om de wacht te houden en de burgers gingen slapen. Ook kregen we een plaats in een van de wagons aangeboden en kregen we dekens. Het was donker in de auto. Maar ik kon duidelijk de ogen van mensen op mij zien. ik voelde hij is, ze zijn bezorgd. Toegegeven, ze wisten niet waar we vandaan kwamen of wie we waren, en ze beschouwden ons als een van hen, maar ze waren nog steeds bezorgd.

Deze mensen zijn al een maand oud hij is, Ze overnachten niet thuis. Ze gaan alleen overdag naar hun appartement om kleding en andere benodigdheden te kopen. “Je hebt je eigen huis, maar je kunt er niet comfortabel slapen!” ze zeggen.

Iedereen in de buurt sliep in dikke kleren. We kleedden ons op dezelfde manier aan en gingen naar bed. Maar hoewel ik erg moe was, kon ik niet slapen. Ik stond op en opende stilletjes de gesloten autodeur met mijn hand. Vaak roept de chauffeur: “Laat de deur open”.

Het zou 2 uur ‘s nachts zijn. Ik stapte uit de auto op het perron, ik had het erg koud. Ik begon te komen en gaan. Niet alleen in wagons, maar ook op parkeerplaatsen en op trappen. Er waren zelfs mensen die de nacht op droge grond of onder iets doorbrachten. Het was mogelijk om mensen van alle leeftijden te ontmoeten, van baby’s tot ouderen. Ik zag verschillende slapeloze mensen zoals ik – een die rondliep, een die naar zijn telefoon keek, een die stil zat en met zijn ogen knipperde. Maar niemand sprak.

Ik stapte uit de auto en begon aan de kant met tourniquets te lopen. Het was hier relatief warm. Ook warmde het lichaam van de man op terwijl hij bewoog. Maar de plek om te wandelen was beperkt – het was onmogelijk om slapende mensen te storen.

Ik bracht de hele nacht door met wandelen, soms op zoek naar een plek om te gaan liggen, proberend te slapen. ik zat eindelijk en Ik viel in slaap.

We werden ‘s ochtends wakker door het signaal van de chauffeur. Sommigen gingen naar huis, sommigen gingen aan het werk. De meesten vouwden hun dekens op en legden ze op het platform. Ze zouden in de avond terugkeren.

Omdat het hoofd van ‘s werelds grootste regionale staat meer land wil bezitten. en hem volgens dit In het 22e jaar van de 21e eeuw bombardeert het de steden van het buurland, vernietigt het de huizen van mensen en dwingt het hen om de nacht ondergronds door te brengen.

(In het artikel worden foto’s gebruikt die hier een tijdje geleden zijn gemaakt, aangezien fotograferen in de metro niet meer is toegestaan)