Chris Davis was op de top van zijn kunnen als barman in een restaurant met een Michelin-ster in Berlijn toen hij besloot om comedy te proberen.
Na zijn high-end gastvrijheidservaring te hebben gebruikt voor zijn oude routine, is Davis nu terug naar zijn roots, riffend over zijn opvoeding aan de rand van Glasgow.
Vooruitlopend op zijn Edinburgh Fringe-show’Dood van een barman‘, praatte Davis met Euronews over zijn reis door de dranken- en comedy-industrie.
Het leven als barman met een Michelinster
Davis begon met barten toen hij 14 jaar geleden naar Berlijn verhuisde. Met het gevoel dat hij zijn hele leven in het onderwijs had gezeten, was hij toe aan een pauze.
“Ik begon in gewone bars, waar ik pinten serveerde en longdrinks maakte”, zegt hij. “Maar toen begon ik de smaak te krijgen van het maken van cocktails en ging ik elk jaar van bar naar bar. Uiteindelijk ging ik van high-end restaurant naar high-end restaurant, en uiteindelijk naar een restaurant met een Michelin-ster.”
Wanneer er gesproken wordt over restaurants met een Michelinster, ligt de focus meestal op de extreme toewijding om ongelooflijk eten te creëren. Vaak zien mensen het werk over het hoofd dat komt kijken bij de drankjes die ze serveren, die van een even hoog niveau moeten zijn.
“Daar komt de expertise vandaan. Daar komt de esthetiek vandaan. Er is geen ruimte voor fouten’, zegt Davis.
Het was een omgeving waar Davis constant zijn vak kon leren en uitbreiden.
De bar werkte als een goed geoliede machine. Er zouden op elk moment vier mensen in de bar werken, de barmanager, twee barmannen en een barback – de persoon die de barmannen gevuld houdt met drankjes en garnituren.
“De barback was de ruggengraat van de operatie. Ik zou mijn station nooit meer hoeven te verlaten. Telkens als de munt bijna op was, draaide je je om om een shaker te pakken en de munt zou gewoon al ververst zijn.
Hoewel het grotendeels soepel liep, was de omgeving nog steeds een goede bron van komische inspiratie.
Met zo’n gereglementeerde omgeving is er niet veel ruimte voor geklets met sommige van de meer gespannen klanten, legt Davis uit. Op een keer vroeg een vrouw hem waar een visgerecht vandaan komt.
“Met volledige overtuiging zei ik zojuist ‘de zee'”, herinnert Davis zich. Hij kreeg een disciplinaire straf.
De strikte omgeving weerhield Davis er niet van om weg te komen met enkele van zijn meer heilzame heldendaden.
“Ik had een keer zo’n kater, dat ik achter de bar moest kotsen”, zegt hij. “Heel, heel subtiel. Maar in die omgeving mag dat natuurlijk niet.”
Komedie neemt het over
Davis’ ongeremde persoonlijkheid en groeiende lijst van bartending-anekdotes zorgden ervoor dat een bijbaan in comedy natuurlijk in zijn levensstijl paste. Comedy was lange tijd de hobby van zijn bartendingcarrière. Maar bartending kon hem niet voor altijd volhouden.
“Ik kwam tot 33 en die 12-uursdiensten begonnen me gewoon te doden”, zegt hij. “Ik begon chagrijnig te worden achter de bar.”
Zijn collega’s vroegen hem uiteindelijk wat er aan de hand was en Davis flapte eruit; “Ik denk gewoon dat ik dit eerlijk gezegd niet meer kan.”
Niet tevreden om zijn cocktailshakers permanent in te pakken, nam Davis het in plaats daarvan op in een komische routine. ‘The Wandering Barman’ was geboren.
In zijn ‘Wandering Barman’-shows leerde Davis een publiek hoe te shaken en de cocktails van hoge kwaliteit te maken die hij in zijn bartendercarrière had geperfectioneerd, terwijl hij lachte om zijn restaurantanekdotes.
Deelnemers konden alles leren, van een eenvoudige Negroni tot een van Davis’ kenmerkende drankjes, een omgedraaide cocktail die een met masala doordrenkte rum en een eigeel combineert.
“Het ging erom mensen te laten zien dat je deze cocktails thuis kunt maken, maar ze te helpen de verschillende geesten te begrijpen, ze te laten zien hoe siropen worden gemaakt en een basiskennis te krijgen van hoe ze citrus en zoetheid in evenwicht kunnen brengen.”
Davis toerde door Europa met de show en merkte grappige verschillen op in de manier waarop verschillende landen op zijn routine reageerden.
“Het Spaanse publiek is het spraakzaamst. Ze willen met je communiceren. De Duitsers kunnen hun lach soms heel erg inhouden. Ze zullen niet hardop lachen, maar zullen je achteraf vertellen hoe goed de show was. Ik had altijd zoiets van ‘waar was je 20 minuten geleden!’,” grapt hij.
Davis bracht goed geld binnen voor zijn evenementen met kaartjes. Het leek een directe toekomst voor hem in comedy. Toen sloeg de pandemie toe.
De komiek achter de barman vinden
Hoewel hij het hoofd boven water wist te houden met online optredens, voelde er iets niet meer goed aan de routine van ‘The Wandering Barman’.
Voorlopig blijft Davis ‘The Wandering’ uitvoeren Barman’ voor zakelijke evenementen. Maar zijn focus is volledig verschoven naar een meer uitgeklede versie van komedie toen hij zich realiseerde dat de levensstijl die hij leidde in botsing kwam met zijn zelfgevoel.
“Ik kom uit een plaats genaamd Cumbernauld, in de buitenwijken van Glasgow. Het werd uitgeroepen tot de slechtste stad van het VK. Dus ik kom uit dit ruige gebied en daar ben ik erg trots op’, zegt Davis.
“Maar ik merkte dat ik de sociale ladder van de middenklasse in Berlijn beklom, cocktails maakte en mijn smaakpapillen verfijnde en zo. Uiteindelijk kwam ik tot het besef dat ik dat niet ben.”
Davis voelde zich een buitenstaander in de wereld van het maken van Michelin-sterrencocktails en stortte zijn energie in een nieuwe show, ‘The Death of a Barman’.
“Ik werd een tijdje meegezogen in de nepkant van die bartenderswereld”, blikt Davis terug. “En in Schotland, weet je dat ze me daarom droge stront zouden noemen, geen gekkigheid en geen geklets.”
“Het lijkt soms een tragedie. Ik ben verdrietig, ik ben gedesillusioneerd. Maar dat moet je hebben. Tragedie plus tijd is gelijk aan komedie, dus als je die afstand eenmaal hebt bereikt, kun je er een beter perspectief op krijgen en dan wordt het grappig’, zegt hij.
Een van de belangrijkste onderdelen van Davis’ act zijn zijn observaties over de klas.
“Ik overdrijf in mijn hoofd altijd wat mensen uit de middenklasse doen. Alsof ze regelmatig Ferrero Rochers eten, terwijl mensen uit de arbeidersklasse ze alleen op oudejaarsavond krijgen.”
“Of hoe ze je altijd advies geven en je vragen of je wel eens aan beleggen hebt gedacht. Dat krijg je nooit andersom, met een arbeider uit de arbeidersklasse die iemand bij Waitrose laat zien hoe je met zijn sleutel de muntgleuf voor een karretje kunt blokkeren.
Door het schrijven van de show ontdekte Davis dat hij in staat was zijn roots uit de arbeidersklasse te harmoniseren met de smaak die hij had opgedaan als chique barman in Berlijn. Hij kon nog steeds de jongen uit Cumbernauld zijn en hij kon genieten van een perfect geroerde martini.
“Het is een cyclisch iets om te beseffen dat het niet uitmaakt wie je bent in de wereld. Iedereen mag ervaren wat ze willen’, zegt hij.
Terugkijkend op de bevestiging die hij heeft gezocht bij zijn eerdere pogingen om bij de middenklasse te passen en de bevestiging van een lachend publiek, is Davis erin geslaagd zijn ego uit de vergelijking te halen.
“In de dienstverlenende sector gaat het erom vreemden een leuke tijd te bezorgen. En dat is ook wat ik doe. Maar met opstaan heb ik een kamer vol met mensen die ik niet ken en die mij niet persoonlijk kennen.”
‘Ik heb ze niet nodig om Chris Davis aardig te vinden. Ik wil gewoon dat ze de ‘The Death of a Barman’-show die Chris Davis heeft geschreven leuk vinden. Dat is de bevestiging die ik zoek.”
De ultieme test moet nog komen, want Davis bereidt zijn show voor op een tour van een maand in zijn thuisland op het Edinburgh Fringe Festival.
Chris Davis zal in juni op tournee gaan met zijn show “Death of a Barman” in Berlijn, voorafgaand aan een residentie van een maand in Edinburgh Fringe in augustus. Je kunt zijn . vinden tourdata hier.
