Op het niveau van informatieoorlogvoering begonnen de geesten van het Russische volk zich te vullen met de illusie van historische wraak.
Russische leiders zijn boos. De agressie die ze ontketenen tegen Oekraïne, en de straffeloosheid die ze in ruil daarvoor ontvangen van internationale mogendheden, geeft hen de moed om de wereld uit te dagen.
Ze hebben het al over de wederopbouw van het moderne Rusland binnen de grenzen van de voormalige USSR. En waar, in de Doema! Het is bekend dat niemand in dit parlement mag spreken zonder toestemming van het Kremlin. Ze begonnen onzin te praten over het “historische Russische land”. Dus, althans op het niveau van informatieoorlogvoering, begonnen ze de hoofden van het Russische volk te vullen met de illusie van historische wraak.
Is er een reëel gevaar in deze historische wraak? Aangezien de Russische agressie tegen Oekraïne praktisch niet streng wordt bestraft, kan de Russische agressie tegen andere voormalige Sovjetrepublieken niet worden genegeerd. Tegelijkertijd is het mogelijk dat artikel 5 van de NAVO Collectieve Defensie Overeenkomst het stadium van “dringend gezamenlijk overleg” niet doorstaat. In dit geval kan het overmoed van Azerbeidzjan in Turkije zijn waarde verliezen, omdat niet mag worden vergeten dat een van de partijen bij een mogelijk militair conflict kernwapens heeft. Het is nog maar een maand geleden dat de president van Rusland de wereld dreigde met kernwapens. We mogen deze factor niet negeren en accepteren dat de echte weerstand tegen Russische druk door Azerbeidzjan zelf moet worden getoond.
Volgens de kwestie van “zeg niet slecht, er zal geen goed komen”, moet het vermogen van Azerbeidzjan om de Russische druk te weerstaan, worden besproken. Deze druk zal, zoals voorheen, op alle gebieden en op alle niveaus worden uitgeoefend. Op deze gebieden en niveaus hebben zich de afgelopen tien jaar echter aanzienlijke veranderingen voorgedaan.
Bedenk dat het machtigste instrument van Russische invloed in Azerbeidzjan in de jaren negentig de Armeense strijdkrachten in Karabach waren. Toen Azerbeidzjan de Russische grens overschreed, ontvingen Armeense militanten onmiddellijk het bevel om te opereren en begonnen te werken. Het was de meest effectieve manier om ofwel het dorp te veroveren en in brand te steken, ofwel zwaar vuur langs het front te openen. De militair zwakke Azerbeidzjaanse kant begreep het teken en voldeed aan het verzoek van Rusland.
Evenzo, toen Armenië niet goed kon slapen, leerde Rusland etiquette aan Armeense zijde in de handen van de Azerbeidzjaanse strijdkrachten.
Deze fase behoort tot het verleden. Het Azerbeidzjaanse leger wordt in ieder geval niet meer door Rusland gecontroleerd zoals het vroeger was. Kolonel-generaal Necmeddin Sadigov is echter nog steeds in actieve militaire dienst en zet zijn dienst naar verluidt voort met een groep trouwe soldaten in het winterkamp van de voormalige luchtverdedigingstroepen. Geconcludeerd kan worden dat de nummer één Russische figuur in ons leger onder volledige en constante controle staat en, indien nodig, zal worden geneutraliseerd.
De gebeurtenissen tonen aan dat zelfs het Armeense leger niet meer onderworpen is aan Rusland zoals voorheen. In de recente politieke ontwikkelingen heeft het leger ervoor gekozen om neutraal te blijven.
Dit betekent dat het vermogen van Rusland om de Armeense strijdkrachten en het spionagenetwerk van het Azerbeidzjaanse leger in te zetten om Azerbeidzjan te beïnvloeden, aanzienlijk beperkt is.
Een andere factor was de economische sfeer. Toen Heydar Aliyev bijvoorbeeld aan de macht kwam, toen hij weigerde zijn belofte aan Rusland na te komen – om Russische troepen in Karabach in te zetten – sneed Rusland de gastoevoer naar Azerbeidzjan af en begonnen de hulpeloze mensen bossen te kappen. Deze tragedie duurde meerdere jaren, en de Grote Leider zei lukraak: “Elke keer als een boom wordt omgehakt, is het alsof mijn arm wordt afgehakt.” De geschiedenis heeft aangetoond dat het aantal takken van de grote leider het aantal takken van Shiva overschreed, en daarom leverden de pogingen van Rusland om met economische middelen economische druk uit te oefenen op Azerbeidzjan zelfs toen geen resultaten op. Tegenwoordig is de effectiviteit van economische wapens bijna nul.
Ten slotte was het meest effectieve wapen om Azerbeidzjan van binnenuit te verrassen. Vanaf het allereerste begin van het Karabach-conflict was het meest effectieve wapen van het Kremlin om de geesten van de onwetende massa te vullen met slogans van Karabach, democratie en onafhankelijkheid, om de groep op te richten en een “revolutie” te organiseren tegen de ongehoorzame leider van het land. Rusland is genoeg. Weigert Mutallibov in 1992 lid te worden van de Collectieve Defensieorganisatie? Op dat moment werd het bloedbad van Khojaly georganiseerd en het Volksfront wierp Mutallibov omver, die deze verklaring niet begreep. Het slaat neer en vult de onwetende menigte rechtstreeks van de straat naar de kantoren van overheidsfunctionarissen. Hagel en begrijpt niet dat de meester van de Zuid-Kaukasus nog steeds Rusland is. Hij begrijpt het niet en probeert het roer van het staatsschip naar Ankara te draaien. De juiste knop wordt ingedrukt en tegelijkertijd begint de Ganja-opstand en vallen de Armeense militaire eenheden aan. Als gevolg hiervan kwam de KGB-generaal, die op een gemeenschappelijke basis met Rusland samenkwam, aan de macht.
Hij komt en speelt zijn spel. Tot zijn macht overging op zijn zoon. Zijn zoon volgt al tien jaar de kostbare instructies van het Kremlin. In 2013 deed het Kremlin een ongecoördineerd verzoek aan Ilham Aliyev. Ilham Aliyev wil niet aan deze eis voldoen. Dan dreigt het Kremlin opnieuw interne vernietigende krachten te gebruiken. Ilham Aliyev negeert de dreiging. Het maakt gebruik van bewezen politieke technologie, richt een “Club van miljarden” van rijke etnische Azerbeidzjanen in Moskou op, “fuseert” de traditionele oppositie in Bakoe om een Nationale Raad te vormen en heft de kandidatuur van Rustam Ibrahimbayov op. Ilham Aliyev realiseert zich de waarheid van de zaak en voldoet aan het verzoek van Poetin, in plaats daarvan annuleert Poetin het Russische paspoort van Ibrahimbayov niet, komt naar Bakoe en neemt een souvenirfoto met Ilham.
Tot nu toe werken al deze pulstechnologieën en leveren ze resultaten op. Maar de tijden zijn veranderd, er is veel water de zee in gestroomd. Ik heb net geklaagd dat het wapen van economische repressie is afgeschermd en niet werkt. De vernietigende oppositie verloor haar geloofwaardigheid en viel in handen van het voorzitterschap. De Armeense strijdkrachten zijn vernietigd in 44 dagen oorlog en zijn nutteloos.
Wat blijft er over van Rusland? Oekraïne optie blijft. Dat wil zeggen, aanvallen zonder reden, Bakoe en Ganja raken met raketten, Bakoe vanuit zee bombarderen. Mogelijk? Natuurlijk zal met het Kremlin niemand ter wereld zeggen: “Ik heb wenkbrauwen”. Maar hier zit een addertje onder het gras.
Azerbeidzjan kan ook kiezen voor de optie Oekraïne. Dat wil zeggen, hij begint te vechten en ondanks de vernietiging en verliezen begint hij Russische soldaten en officieren te doden, te vernietigen en in de tegenaanval te gaan. Tegelijkertijd nadert de superioriteit van het Russische leger op het gebied van conventionele wapens het nulpunt, komen de gevechtsgereedheid van het leger en het moreel van het personeel naar voren.
Naar mijn mening moet de gevechtsgereedheid van onze strijdkrachten op deze mogelijkheid zijn gebaseerd. Verdedigingslinies, vestingwerken, vrijwilligers, arsenalen en non-stop militaire oefeningen moeten gericht zijn op het afweren van de potentiële en dreigende dreiging.
Er is geen reden voor pessimisme. Hoogstwaarschijnlijk zal Oekraïne deze gekke fantasieën zonder ons kunnen verdrijven. Maar zoals onze wijze voorouders zeiden: “Voorzichtigheid is de schoonheid van de dapperen.”
Er is geen reden voor pessimisme. Hoogstwaarschijnlijk zal Oekraïne deze gekke fantasieën zonder ons kunnen verdrijven. Maar zoals onze wijze voorouders zeiden: “Voorzichtigheid is de schoonheid van de dapperen.”
