De doelman die tot 50 jaar werd veroordeeld, de held die na 65 jaar stierf… |

In 1942 zou het vierde wereldkampioenschap voetbal gehouden worden. Duitsland, Argentinië en Brazilië streden om gastheer. Italië en de vorige twee kampioenschappen In Frankrijk een van de Zuid-Amerikaanse landen leek meer geluk te hebben. Met het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog stopte het proces echter.

Na het einde van de oorlog begon de FIFA zich in te spannen om het kampioenschap te herstellen. Maar de halve wereld lag in puin, zelfs niet-deelnemende staten waren economisch in verval. Daarom was het niet eenvoudig om een ​​nieuwe gastheer te vinden. Op het FIFA-congres dat in juli 1946 in Luxemburg werd gehouden, stemde Brazilië ermee in het kampioenschap alleen te organiseren op voorwaarde dat het niet vóór 1949 zou worden gehouden. Later werd de duur van het toernooi verplaatst naar 1950.

Het aantal deelnemers aan het kampioenschap was niet groot. Veel teams weigerden deel te nemen aan de kwalificatiewedstrijden. Van de 16 teams die de vergunning hebben gewonnen, Schotland en Kalkoen Hij zei dat hij niet naar Brazilië zou gaan. FIFA is hun plek Frankrijk en naar Portugal bieden deden, stemden de Fransen toe.

Er deden dus 15 teams mee aan de loting. Maar de afwijzingen hielden daar niet op. na de trekking Frankrijk van gedachten veranderd. Ook India weigerde deel te nemen, daarbij verwijzend naar de kosten. Als resultaat namen 13 teams deel, zoals aan het eerste kampioenschap, dat in 1930 in Uruguay werd gehouden.

De FIFA heeft geen nieuwe loting getrokken. Daardoor waren de teams in de poules ongelijk verdeeld. Volgens de loting zijn 4 teams in de eerste drie groepen en 3 teams in de vierde groep (Uruguay, Bolivia en Frankrijk) zou meedoen. Na de afwijzing van Frankrijk en India bleven er 3 teams over in de derde groep en 2 teams in de vierde groep.

Volgens de regels van het toernooi gaan de als eerste geplaatste teams in de vier groepen door van de round-robin-wedstrijden naar de laatste fase, waar de definitieve plaatsen worden bepaald. Er was dus geen laatste wedstrijd in het toernooi.

***

Heel Brazilië keek uit naar de openingsdag van het kampioenschap, 24 juni. Onnodig te zeggen dat de Brazilianen er alleen om gaven dat hun team het kampioenschap zou winnen. Elk ander resultaat betekende falen. Maar zelfs in het groepstoernooi gaf het Braziliaanse team de fans adrenaline.

De gastheren in de eerste groep bereidden zich voor op het WK. 20In de eerste wedstrijd in het 0.000 Maracana-stadion wonnen ze zelfverzekerd van Mexico (4:0), maar slaagden ze er in de tweede ronde niet in om de weerstand van Zwitserland met 2:2 te verslaan. Joegoslavië won zowel Zwitserland (3:0) als Mexico (4:1) met ruime voorsprong. Dus in de laatste wedstrijd moesten de Brazilianen gewoon winnen. “Selesao” slaagde (2:0) en de fans haalden diep adem.

In de tweede groep werd Spanje eerste. Pyreneeën Verenigde Staten van Amerika(3:1), Chili (2:0) en Engeland (1:0). Laat me ook vermelden dat dit de eerste deelname van de Britten aan het wereldkampioenschap is. De grondleggers van het voetbal gingen met veel enthousiasme naar het toernooi, maar evengoed als Spanje Verenigde Staten van Amerika(0:1) waren ze diep teleurgesteld.

Wereldkampioen sinds 1934, Italië deed mee in de derde groep. De Apennijnen leden een jaar geleden een groot verlies. De spelers van het legendarische team “Torino” (Grande Torino), dat de afgelopen vijf jaar landskampioen is geweest, hebben een vliegtuigongeluk gehad. omgekomen ze zijn talrijk Nationaal speelde voor het team en Valentino Mazzola was de aanvoerder van beide. Het is geen toeval dat de Italianen slecht presteerden: ze verloren met 2:3 van Zweden, ze wonnen met 2:0 van Paraguay. Geloot met de Zuid-Amerikanen (2-2) nam Zweden de eerste plaats in de poule.

Uruguay, de eerste wereldkampioen, profiteerde het meest van de weigering van de deelnemers. Ze hadden maar één rivaal, een heel zwak Boliviaans team. Uruguay, dat met 8-0 won, ging frisser de volgende ronde in dan de anderen.

Op 9 juli werden de eerste wedstrijden van de slotfase gespeeld. Maar de Uruguayanen maakten geen goede indruk. Ze ontsnapten aan een 2:2 nederlaag in de wedstrijd tegen Spanje. Brazilië liet Zweden niet onafgemaakt – 7:1. Ademir viel 3 keer op in de groepsfase en scoorde 4 doelpunten in deze wedstrijd.

In de tweede ronde versloeg “Selesao” Spanje met 6:1. Uruguay verloor in de eerste helft met 1-2 van Zweden en won de wedstrijd met 3-2 met doelpunten van Oscar Miges in de 77e en 85e minuut. Zo had Brazilië aan de vooravond van de beslissende wedstrijd 4 punten en Uruguay 3 punten, terwijl de gastheren in de laatste wedstrijd tevreden waren met een gelijkspel.

Op 16 juli stonden de laatste wedstrijden op het programma. Laat me je vanaf het begin vertellen dat Zweden Spanje met 3:1 versloeg en de derde plaats innam.

***

Alle Braziliaanse vooraf overwinning vakantie Het vergelijken van gespeelde wedstrijden vormde de basis van zo’n sfeer. Brazilië won in totaal met 13-2 van Spanje en Zweden. Uruguay heeft slechts één van zijn wedstrijden op het laatste moment tegen deze teams gewonnen. Het doelpunt was een bescheiden 5:4 resultaat.

De resultaten van het Zuid-Amerikaanse kampioenschap dat een jaar geleden in Brazilië werd gehouden, waren een andere stimulans voor vertrouwen. In dat kampioenschap werd de thuisploeg kampioen, terwijl Uruguay slechts 6e werd. De face-to-face wedstrijd tussen de teams eindigde met een 5: 1 overwinning voor “Selesao”. Waarom zou het onmogelijk zijn om dat team nu te verslaan, of in het slechtste geval gelijk te spelen?

Er was echter nog een belangrijk detail over het laatste continentale kampioenschap dat Brazilianen, vooral voetballers, niet mogen vergeten. In de laatste wedstrijd van het toernooi, of eigenlijk de laatste wedstrijd, stond Brazilië tegenover Paraguay. De gastheren hadden na 6 wedstrijden het maximale aantal punten verzameld. Paraguay verloor 5 wedstrijden en verloor 1:2 van Uruguay. In die wedstrijd namen de Brazilianen genoegen met één gelijkspel. Ze openden de score in de 33e minuut, maar verloren met 1-2 door elk één doelpunt tegen te krijgen in de 75e en 85e minuut. Beide teams kregen dezelfde punten. Omdat er in het reglement geen rekening werd gehouden met aanvullende indicatoren, werd drie dagen later een extra wedstrijd gepland. De Braziliaanse spelers versloegen hun tegenstander met 7-0 nadat ze hersteld waren van een koude douche.

Na 14 maanden was de les van die verzekering vergeten. De beslissende wedstrijd van Brazilië voor het kampioenschap vakantie dat deden ze. De vorige dag schreef “Gazeta Esportiva”: ‘Morgen verslaan we Uruguay’. Wedstrijddagkrant “O Mundo” Nationaal plaatste een foto van de spelers onder het kopje “Wereldkampioenen”. Het nummer “Brasil Os Vencedores” (Brazilië wint) is gecomponeerd om na de wedstrijd gespeeld te worden.

Uren voor het fluitsignaal wachtten tienduizenden Brazilianen op de overwinning vakantie Ze gingen naar het Maracana-stadion. Officieel zijn er 173.850 kaartjes verkocht, maar het is bekend dat veel mensen het stadion zonder kaartje betreden. Er wordt aangenomen dat ten minste 199.854 mensen naar de wedstrijd hebben gekeken, wat niet alleen een record is voor een wereldbeker, maar voor elke voetbalwedstrijd in het algemeen.

“Selesao” kwam het veld op in zijn traditionele uniform – een wit overhemd met een blauwe kraag, een witte korte broek en witte sokken. Alle aandacht van de journalisten was op hen gericht. Iedereen wilde een geslaagde foto maken van de toekomstige wereldkampioenen. Niemand, zelfs Uruguayaanse journalisten niet, besteedde enige aandacht aan de Uruguayanen die tegelijk met de gastheer verschenen.

Voorafgaand aan de wedstrijd zei Angelo Mendes de Morais, de gouverneur van de provincie Rio de Janeiro, tegen zijn landgenoten: “Ik zie jou als de winnaar van het wereldkampioenschap. Over twee uur word je uitgeroepen tot wereldkampioen, je zult miljoenen van onze burgers in vervoering brengen… Jullie zijn de sterksten en ik begroet jullie als de winnaars.”

***

In de wedstrijd die om 15.00 uur lokale tijd begon, hadden de Brazilianen een grote voorsprong en vielen constant aan. “La celeste” verdedigde echter met succes, probeerde het tempo van het spel en de opwinding van de fans te vertragen, en ze maakten van de gelegenheid gebruik. Terwijl de eerste helft eindigde met een score van 0:0, wachtte het publiek op een doelpunt van de bezoekers.

In plaats daarvan werd in de 47e minuut aan het begin van de tweede helft de score geopend. Na een pass van Ademir betrad Friasa vanaf rechts het strafschopgebied en schoot de bal in de verre hoek. De Uruguayaanse doelman Maspoli reageerde laat – 1:0. De fans, die dachten dat de betovering verbroken was, verwachtten meer doelpunten, maar de minuten verstreken en de score veranderde niet. In plaats daarvan viel hij “la celeste” aan, die niets te verliezen had.

In de 66e minuut passeerde de Uruguayaanse aanvaller Giggia de rechtse verdediging en passeerde het strafschopgebied. Juan Sciaffino, die later zou worden beschouwd als de beste speler aller tijden van Uruguay, schoot krachtig en nauwkeurig naar de dichtstbijzijnde negen – 1:1.

Na het doelpunt gingen de Uruguayanen slagvaardiger spelen. “Selesao” leek niet zo zelfverzekerd als voorheen. Ze waren toch nergens blij mee. Maar ze faalden. In de 79e minuut naderde Giggia met een scherpe hoek het doel vanaf de rechterkant van het strafschopgebied. De Braziliaanse doelman Barboza wachtte tot de bal in het veld van de doelman ging, terwijl de Uruguayaan de bal onder de dichtbijpaal doorschoot – 1:2.

Het hele stadion viel in doodse stilte. Giccia zal dan zeggen: “Slechts drie mensen legden de Maracana het zwijgen op: Frank Sinatra, de paus en ik”. Naarmate de minuten verstreken, nam het aantal mensen dat huilde in het stadion toe. Waarschijnlijk bad iedereen vanuit zijn hart tot God. Maar de score bleef ongewijzigd totdat George Reeder uit Engeland voor het laatste fluitsignaal blies en Uruguay voor de tweede keer wereldkampioen werd.

Wat er gebeurde was onvoorstelbaar. De aanwezigen in het stadion konden niet geloven dat het echt was. Ze hoopten wakker te worden uit een vreselijke droom. De Franse president van de FIFA, Jules Rime, overhandigde onofficieel de trofee met zijn naam aan de aanvoerder van Uruguay, Varela, met een felicitatietekst gericht aan het Braziliaanse team in zijn zak, in het Portugees. Verschillende mensen zouden die dag zelfmoord hebben gepleegd in Brazilië.

***

Deze wedstrijd was de laatste wedstrijd van het Braziliaanse nationale team dat de witte trui droeg. De autoriteiten concludeerden dat de kleur ongepast was en vervingen deze door de kleuren van de vlag van het land: een geel zwempak met een groene kraag, een blauwe korte broek en witte sokken. De schok was zo groot dat Brazilië bijna 2 jaar later, in april 1952, hun volgende wedstrijd speelde.

Schrijver en journalist Nelson Rodríguez beschreef de indruk die werd gewekt door het “Maracanaso” -evenement in Brazilië: “Elk land heeft zijn Nationaal ramp, Hiroshima. De wedstrijd tegen Uruguay in 1950 was onze ramp, het was ons Hiroshima.”.

De hoofdschuldige van de nederlaag werd uitgeroepen tot doelman Barboza. Sportjournalist Armando Nogueira verdedigde de doelman en zei: ‘Brazilië verloor op de vooravond van de wedstrijd’. Toch waren er meer mensen die de doelman de schuld gaven van het tweede doelpunt. 20Barboza, die stierf in 2000, zei in een van zijn laatste interviews: “Brazilië is het zwaarst gevangenisstraf Zijn straf is 30 jaar en ik betaal voor wat ik 50 jaar niet heb gedaan.”.

De laatste overlevende van de finale van 1950 was Alsides Giggia. De auteur van het winnende doelpunt stierf op 16 juli 2015 op 88-jarige leeftijd. Die dag was de 65e verjaardag van Maracanaso…

Rouw na Maracanaso: doelman die 50 jaar diende, held die 65 jaar later stierf… 24 uur.

Nieuws