Auteur: Arif Alijev
Deze twee uitdrukkingen, die vroeger moeilijk uit te spreken waren, zijn niet meer alledaags: beperking, beperking. met Azerbeidzjan Armenië De afbakening en afbakening van de grenzen tussen de twee landen wordt gezien als een van de belangrijkste stappen op weg naar een radicale oplossing van het conflict tussen de twee landen en als een van de belangrijke voorwaarden voor de ondertekening van het vredesakkoord, of zelfs de eerste . Maar als we dit zeggen, kunnen politici en de media zich voorstellen hoe lang en ingewikkeld het proces zal zijn? Realiseert u zich bijvoorbeeld dat we al 30 jaar proberen de grenzen tussen ons en Georgië op de kaart te definiëren (afbakenen) en op hun plaats te markeren (afbakenen), maar dat een derde van het werk nog voor ons ligt. Hoewel onze landen een gemeenschappelijke basis vinden in elk territoriaal geschil met Armenië, Azerbeidzjan Veel makkelijker dan tot een akkoord komen.
Om het inperkingsproces te versnellen Europeese Unie zal methodologische hulp bieden, Rusland en de grote schaal die nodig is om de splitsing recht te maken leger Hij zegt dat hij een kaart kan geven. Godzijdank, maar dat garandeert niet dat veel grensgeschillen snel zullen worden opgelost. Als de verbeterde methodologie de oplossing is voor het probleem, waarom? Europeese Unie Frankrijk En maakt het niet een einde aan het decennialange grensgeschil in Italië over een kleine grot op de top van de Mont Blanc? Of Kroatië en Slovenië, Griekenland Kalkoen Beëindigt het conflict tussen de rotsen, niet alleen het land, niet? Maar het is waar leger Waarom helpen kaarten Rusland niet bij het afbakenen van grenzen in het Noordpoolgebied en de Koerilen-eilanden?
Omdat de grootste moeilijkheid niet ligt in methodologie en kaarten, maar in termen van gerechtigheid, veiligheid, rationaliteit en het rechtzetten van fouten die in ons recente verleden zijn gemaakt bij het bepalen van de locatie van grensposten, moeten de twee landen tot overeenstemming komen. Zodra de werkzaamheden beginnen, krijgen we te maken met tientallen zaken die tot in detail moeten worden onderzocht.
met Azerbeidzjan Armenië Sinds ze als onafhankelijke staten op de wereldkaart verschenen, heeft het complex van tegenstellingen in de betrekkingen van deze twee landen ervoor gezorgd dat de grenzen tussen hen als het ware glad zijn geworden. Eerst tijdens het bewind van de AKP, daarna tijdens de eerste decennia van het Sovjetrijk Azerbeidzjan Onder verschillende druk gaf hij een aantal landen op, van Kazachs tot Nakhchivan, ten gunste van Armenië. De claims van buren hielden daar niet op. Het kwam terug op de agenda met korte pauzes in de jaren ’40, ’50 en ’60.
in 1969 naar Azerbeidzjan Verklarend dat de Armeniërs sinds de eerste dagen van hun leiderschap te maken hebben gehad met territoriale aanspraken, Haydar Aliyev herinnerde zich de situatie op dat moment als volgt:
“Sommige landen in de grensregio’s met Azerbeidzjan Armenië Hij wilde zelf meedoen. Ze haalden oude kaarten tevoorschijn van de 28e of 29e. De onderhandelingen duurden twee of drie jaar. Deze onderhandelingen met gouverneur Akhundov Mohammed Iskenderov, Anvar Alikhanov en tweede secretaris Yelistratov hadden de leiding. Helaas als resultaat van onderhandelingen in mei 1969 Azerbeidzjan Ali De Sovjet besloot dat deze grensgebieden echt tot Armenië behoorden en eraan moesten worden gegeven. Ik weet hoe zo’n oneerlijke beslissing destijds werd genomen… Maar ik wil zeggen dat Veli Akhundov natuurlijk niet wilde dat die gronden werden weggegeven. Druk van bovenaf, namelijk Moskou, en druk van rechts en links leidden echter tot een dergelijke beslissing. In juli naar Azerbeidzjan Een maand nadat ik tot president was benoemd, hoorde ik de problemen en als gevolg daarvan weigerde ik een dergelijk besluit uit te voeren. Ze probeerden echter heel hard voor hun eigen belangen, ik stond ze niet toe… Ze zeiden het niet openlijk, maar ze vertelden me via het management dat we de kaarten van Azerbeidzjan en Armenië moeten verduidelijken. , omdat 20Er zijn in de loop der jaren enkele fouten gemaakt. Ik heb iedereen verteld dat onze grenzen duidelijk en afgebakend zijn en dat het niet nodig is om iets te veranderen.”
Dit betekende echter niet dat er een einde kwam aan de Armeense territoriale aanspraken. Ook in de jaren 70 en 80 waren er grensconflicten, die niet altijd ongeschonden konden worden overgestoken.
Karabach Een van de laatste dergelijke gevallen voor de oorlog vond plaats in 1983. Dit is 1675 hectare van het dorp Kamarlı in het district Gazah. Woud Het ging over bedekt land.
De mensen van het dorp Kemarlı, op de grens van het dorp Doveg in het district Noyemberyan van de Armeense SSR (nu de provincie Tavuş), protesteerden dat hun land van hen was afgenomen en aan hun buren was gegeven. protest vermeld. Op 24 oktober 1984 ging hij op bevel van Moskou naar Kemerli. Azerbeidzjan Een commissie bestaande uit Rasizadeh, vice-voorzitter van de ministerraad van de SSR, eerste secretaris van het partijcomité van de Kazachse regio Suleimanov, eerste vice-voorzitter van de ministerraad van de Armeense SSR Movsesyan, secretaris van het Noyemberyan partijcomitédistrict commissie en vier andere leden gestuurd. De woedende mensen botsten tegen de auto’s van de commissieleden in een plaats genaamd Bataglı bulak en brachten hen met geweld naar het dorp. Hier hebben ze een akte opgesteld en ondertekend waarin staat dat het land toebehoort aan Kemerli en dat het aan niemand zal worden gegeven. Maar toen gingen ze weg.
Deze gebeurtenis was zeldzaam in de USSR. Om de protesten te blussen, de situatie te normaliseren en de criminelen voor het gerecht te brengen, werden hoge partijvertegenwoordigers uit Moskou en Bakoe, evenals hoger personeel van het ministerie van Binnenlandse Zaken en de Staatsveiligheidsdienst naar het district Gazakh gestuurd. Het parket van de USSR en het parket van beide republieken, onder leiding van de procureur-generaal van de onderzoeksafdeling AstashiRoem Er werd een onderzoeksteam samengesteld, inclusief stafleden. De door de partij en wetshandhavers opgestelde referenties weerspiegelden niet de essentie van de zaak en verdoezelden de ware oorzaak van het conflict.
Op 12 november 1984 werd tijdens de bijeenkomst van het Centraal Comité van de Communistische Partij van Azerbeidzjan de kwestie van het “conflict in het dorp Kamarli in de Kazachse regio” besproken en werd de territoriale claim van Armenië aanvaard volgens de instructies van Moskou. werd beveiligd. Sommige bewoners werden gestraft en het probleem was opgelost.
Uiteindelijk, eind jaren tachtig, escaleerden territoriale geschillen tot de bloedigste oorlog in onze gezamenlijke geschiedenis. Eindelijk kwam er een nieuwe claim. Azerbeidzjan claimt zijn zeven regio’s niet langer van Armenië en Armenië klacht Hij stelt dat Azerbeidzjan in mei 2021 en september 2022 50 vierkante kilometer van het grondgebied van dit land zal afstaan. nam weg, dus het zou zijn limieten moeten intrekken. Een groot aantal van dergelijke geschillen en wederzijdse claims heeft zich opgehoopt. In de afbakeningsfase komen ze allemaal aan tafel en nemen ze de tijd om op te lossen en te bespreken. In sommige gevallen zullen noch de methodologie van de Europeanen, noch de kaarten van de Russen in pessimisme vervallen, andere factoren zullen een doorslaggevende rol spelen.
Beperking en afbakening zijn natuurlijk processen die moeten worden geïmplementeerd in termen van de stabiliteit van de betrekkingen tussen buurlanden. Het is echter niet nodig om te wachten op hun voltooiing om vrede, wederzijdse erkenning van territoriale integriteit en het aangaan van diplomatieke betrekkingen te verzekeren. Het definiëren van een dergelijke voorwaarde zou betekenen dat de ondertekening van een vredesverdrag tientallen jaren zou worden uitgesteld. Logischerwijs is het het tegenovergestelde: terughoudendheid en terughoudendheid kan alleen met succes worden toegepast in vreedzame omstandigheden.
Vrede kent geen grenzen.
Postvrede kent geen grenzen! verscheen voor het eerst 24 uur.
