“Er waren mensen die blij waren dat Cavanshir verloor, hij ging naar de hel…” – INTERVIEW |
Ik vond de straat, het huis, het blok gemakkelijk. 20 We hebben een jaar geleden met hem gepraat in dit appartement. Toen ik in zijn afwezigheid die straat instapte, keek ik met betrekkelijk verlangen naar zijn huis. Dit is zijn thuis – alsof hij verdronken is in stilte en verdriet. Ik wou dat hij terugkwam… Ik ga de trap op naar de tweede verdieping. Hij opende de deur zodat ik niet met het appartement zou rotzooien, maar ik herinner me het appartement precies.
Er is een tekort aan intellectuelen in het land, dat weet iedereen, er zijn nog maar een handjevol intellectuelen over. Hij is een van de weinigen Javanshir Guliyev, die een geheel is met zijn woord, persoonlijkheid en kunst. 20 Hij woonde buiten Azerbeidzjan… Leefde hij? Hij is al in Azerbeidzjan en we hebben de kans om hem alle vragen te stellen. De componist is te gast bij de lezers van Pressklub.az. Javanshir Guliev…
– Meneer Cavanshir, u bent nu voor de vijfde maand in Bakoe. Zelfs als er enige teleurstelling was, waarom ben ik dan teruggekomen?
– Nummer. Ik weet het niet, het is Gods werk, de discipline van mijn ouders, ik denk veel na voordat ik een stap zet, ik heb veel ontmoetingen met mezelf en beslis. Ik heb er geen spijt van dat ik met alle factoren rekening heb gehouden. Ik wist waar ik vandaan kwam, ik kwam en ging minstens twee keer per jaar, ik wist wat er was en wat niet. Het was echter als een nieuw land voor mij. Soms heb ik het gevoel dat ik in een ander land ben beland. die ik achterliet Azerbeidzjan onsterfelijkheid. 20 Jaren gingen voorbij, natuurlijk moest het veranderen. Ik zie ook de goede kanten. Ik ben vooral blij met de jonge mensen die ik ontmoet. De kennis en perspectieven van sommige jongeren van zo’n onrustige samenleving maakten me blij.
– Je studenten, zei je?
– Natuurlijk zijn dat de jonge mensen die ik heb gezien. Khazar Universiteit en Baku Ik geef les aan de Muziekacademie. Ik was erg opgelucht om in de toekomst onder deze jonge mensen mensen te zien die het land zouden kunnen leiden. Natuurlijk zijn sommige wonden van de samenleving nog niet geheeld en ze gaan door. Ik wist waar ik heen ging, ik kwam expres omdat ik moest komen. Dit gezegd hebbende, herinneren sommige van mijn collega’s me aan deze beroemde zin:
Vreemd land om te lopen
Homeland is goed om te sterven…
Homeland is niet om te sterven. Maar het is ook heel comfortabel om dood te gaan. De betekenis van muf is dat het thuisland voor je doden zorgt en je op alle mogelijke manieren accepteert.
– Je zei eerder dat je deel uitmaakte van de jeugd, ze altijd…
– Ja, dat deel is goed om te hebben. is misschien niet. Toen ik ging, was ik bijvoorbeeld hopeloos. Geen van onze jonge mensen die daar kwamen studeren aan de universiteit gaf me deze hoop. Het zijn allemaal verwende kinderen van een rijke familie, ze weten van niets. Ze dwongen hem om Engelse cursussen te volgen, zodat hij naar het buitenland kon worden gestuurd om te studeren. Engels kennen is niet genoeg. De informatie is nodig, die is er niet. Zodra ze daar aankomen, krimpen ze ineen bij het zien van de kennis van de studenten om hen heen, de wetenschappelijke discussies die ze met elkaar voeren, de slimme gesprekken die ze met elkaar voeren.
– Je gebruikte net een zin, ik heb een ontmoeting met mezelf, creatieve mensen houden niet van vergaderingen.
– Iedereen denkt als ze in de problemen zitten, ik denk in de vorm van een vergadering. Ik stel mezelf wat vragen, op zoek naar antwoorden. Ik ben al zo sinds ik een kind was, sinds ik “Robinson Crusoë” las. Wanneer Robinson Crusoe op een eiland landt, gaat hij zitten en denkt na over de voor- en nadelen van mijn verblijf op dit eiland, en schrijft zelfs op het zand. Sindsdien geniet ik ervan en analyseer ik het.
– Scheld je jezelf uit?
-Natuurlijk heb ik er soms spijt van, ik zeg dat ik het niet had moeten doen. Het overkomt iedereen. Er was echter geen grote spijt die ik niet kon vergeten.
– Wel, wat was je beledigd toen je het land verliet?
– Mijn toestand was erg slecht. van het werk ze haalden het eruit. Ik heb geen baan, ik heb geen geld, mijn zak is leeg, mijn maag is leeg hongerig. Het was zo’n situatie dat de zenuwen gespannen waren. Niemand hielp, niet financieel. Niemand gaf hoop, juichte, zelfs mijn vrienden niet. Zangers, mijn collega’s en de onwetenden die zichzelf intellectuelen noemen. Ze waren naar de wedstrijd aan het kijken. ze hebben dit allemaal gezien Javanshir verloren, weg. Ze waren opgetogen, vooral sommige van mijn collega’s zeiden dat we van hem af waren, laten we naar de hel gaan.
– Geschoten voor onze ogen.
– Ja… Ik ging naar Cyprus en daar ging het een tijdje niet goed. Ook al zijn we hetzelfde volk.
– Je moest helemaal opnieuw beginnen.
– Bijna. Ik heb niemand verteld wie ik was, ik ben een leraar, dat is alles. Als ze het hadden geweten, hadden ze me neergeschoten waar iedereen bij was.politiek werken. De politiek is daar interessanter omdat de leiding bij elke verkiezing verandert. Ik heb daar 20 jaar gewoond, vijf Minister veranderd, 7-8 Premier. Ze veranderen elke keer, want als hun leven slecht gaat, lossen ze het op door het land te veranderen. Daarom deed ik niet mee. Ik maakte mijn opleiding af en ging aan het werk.
-Eigenlijk ben je nooit in de politiek geweest.
– Nee, ik heb nog nooit in de politiek gezien en zie mezelf ook niet. Ons land heeft een kenmerk, als iemand bijvoorbeeld kritiek heeft dat de bus niet goed werkt, zeggen ze dat je een tegenstander bent. Ze accepteren de kritiek van de gemiddelde burger niet. Als hij kritiek heeft politiek het heeft er mee te maken. nooit in mijn leven politiek Ik was geen partijlid, ik was nooit lid van de Komsomol in de Sovjettijd. Toen ik de documenten aan het conservatorium overhandigde, zouden ze een citaat van het Komsomol-lidmaatschap moeten meenemen, ik zei: ik ben het vergeten, jij schrijft het, ik ga het in de buurt halen en hij vergat het op te schrijven en neer te zetten opzij. Ik las het ook en kreeg daarna zelfs een Komsomol-onderscheiding. Het was een presentatie in het Golestan-paleis en ik fluisterde tegen de voorzitter van het Centraal Comité dat ik het je nu moet vertellen, om later niet de schuld te krijgen dat ik geen Komsomol-lid ben. Hij verstijfde een beetje, dacht na en zei dat het te laat was, besluit gegeven, vertel het aan niemand.
Heb je de staatsman medeplichtig gemaakt aan de leugen? Dus waarom werd die prijs aan jou gegeven?
– Dit staat ook op het prijskaartje voor mijn twee werken – “Sonate voor viool met melodie” en “Ouverture voor trompet met orkest”.
– En hoe was het daar, wisten ze wie je was?
– Ze leerden van internet dat ik een componist ben, jij bent een beroemde componist – zeiden ze. Maar ze kenden de problemen van de mensen niet. Ik had composities voor de universiteit, schreef muziek, speelde soms live op het podium. Ik heb ooit live opgetreden in de operette “Shahnaz” in plaats van in het orkest. Op 15 november 2016 werd in Azerbeidzjan een evenement gehouden ter gelegenheid van de Dag van de Republiek van Noord-Cyprus. Ik kwam daar vandaan met een zanger, ik vertegenwoordigde Cyprus in Bakoe. Ze zeiden dat je je land zult zien, ga ons vertegenwoordigen. Ik gebruikte zelfs de uitdrukking “ik als Cypriot” in mijn toespraak.
– In hoeveel periodes kun je je leven indelen? Voor of na Cyprus?
– Het is er, maar er waren hier ook podia, 3-5.
– Welke periode was productiever en bevredigender?
– Het was efficiënter in Cyprus. Ik kan het niet uit het hart zeggen, maar het was vruchtbaar. Qua kwantiteit schreef ik daar de meeste van mijn werken, drie balletten, drie oratoria, een symfonie, verschillende kamermuziekwerken. Hier zijn de liedjes, het spel en de soundtracks van hier tot daar. Het leven hier is erg hectisch.
– Je vond daar creatieve troost.
-Ik ben hier nu vijf maanden, zie je, mijn kamer is leeg, ik moet werken, het is onmogelijk, je laat me niet werken (lachend – RQ).
– Ja, was het de schuld van ons journalisten?
– Natuurlijk maak ik een grapje. Ik ging naar twee tv-opnames op één dag. Weigeren kan niet, ik begrijp ze ook wel, ze willen van diezelfde gezichten af. Er zijn andere banen, je moet wennen aan het leven hier. Het leven was daar rustiger en rustiger. U zegt ‘s ochtends “goedemorgen” tegen een Cypriot en hij antwoordt “goedemorgen meneer” tijdens de lunch.
– De laatste keer dat ik u sprak, werkte u aan het oratorium “Mushfiq” en maakte u zich zorgen of ik het oratorium kon voltooien en in première kon laten gaan in Bakoe. Bedankt, ik ben erg blij.
– Terwijl ik het oratorium “Benevolent” aan het schrijven was, sprak ik met zijn geest, alsof zijn geest ook door mensen werd beledigd en mij ervan weerhield te schrijven. Soms werd ik ziek, soms kwamen er andere obstakels, het was erg moeilijk voor mij om te schrijven. Ik wilde naar de ziel van Müşfik schrijven, ik doe het voor jou. Mijn ziekte kwam ook met retoriek. Het was die winter erg koud op Cyprus. De huizen daar zijn niet ontworpen voor de kou, want het is geen koude plek. Ik werkte alleen in een koud huis in dat koude weer. Ik werkte hard en de kou deed zijn werk.
– Het is duidelijk hoe het was toen je wegging, wat zag je op creatief gebied na terugkeer – theater, film en muziek?
– Het oude systeem bestaat niet meer. De filmstudio staat op instorten, ze hebben ons opzettelijk tegengehouden om een nieuwe te maken. Ik heb een nieuwe geprobeerd maar nog steeds geen resultaat. Van de buitenkant ziet het er zo uit: een groep filmwerkers wil dat de bioscoop geld krijgt van de staat, net als in de Sovjettijd. Tot op zekere hoogte hebben ze gelijk, ze denken dat de filmmaker niet van deur tot deur geld inzamelt, hij is bezig met het maken van zijn films. De nieuwe generatie zegt dat als de overheid geld geeft, ik bestel. Vrij Laten we doen wat we willen, maar we hebben geld. De tijd zal leren wat goed en wat fout is. In kleine landen denk ik niet dat een grote filmfabriek nodig is. We trokken, waar kunnen we geld verdienen door dit te laten zien, het land is tenslotte klein. Kalkoen Het is groot, zelfs de kleinste dorpjes hebben bioscopen. Ze maken honderd kopieën van een film en sturen die door het hele land. In de Sovjettijd zeiden ze altijd: we geven je geld, je prijst ons. Nu geen advertenties en geen geld. De staat zegt: winnen, gelijkspelen, gelijkspel, winnen. Het is een zeer belangrijk en diepgaand onderzocht onderwerp. pad moet bestaan. Hij zegt terecht welke film je de afgelopen jaren hebt gemaakt, heeft dit land iets gebracht. Fotografeer je voor festivals? Dus hoe moeten mensen die films zien en ervan profiteren?
Ik ben geen voorstander van welke ideologie dan ook. Aanhangers van de ideologie zeggen, kijk eens hoeveel componisten er opgroeiden in het Sovjettijdperk. Ze zeggen dat de Sovjetregering het onderwijs organiseerde, ze studeerden en opgroeiden. Misschien is er enige waarheid, maar zonder talent is het onmogelijk om te groeien.
– U houdt niet van ideologie, maar wat is uw houding ten opzichte van religie?
-Ik denk dat er een God of een creatieve kracht is, maar ik begrijp niet wat religie is.
-Soms denken mensen dat ze iets moeten weten als miljoenen het geloven.
– Ja, omdat er miljoenen mensen zijn, zijn er meer onwetende mensen in de wereld. Dean zegt dat je moet geloven wat ik zeg, stel geen vragen. De wetenschap zegt: accepteer niets zonder te controleren, zoek naar bewijs. Het zijn tegenstrijdige meningen. De een zegt dat je niet gaat onderzoeken, dat je gaat geloven, de ander zegt dat je niet gaat geloven, dat je gaat onderzoeken. Iedereen kiest zijn kant, ze kiezen de kant van de wetenschap die hun verstand wil gebruiken, anderen denken niet graag, ze gaan naar de comfortabele kant. Ik ben niet religieus en ook niet goddeloos. MFAhundov was niet goddeloos, hij vocht tegen de mullahs. Ik denk net als hij, waarom zou ik met God communiceren via oplichters zoals jij… Een voor een Europa De wetenschapper zei dat iemand die eerlijk leeft maar niet naar de kerk gaat, dichter bij God staat dan iemand die naar die kerk gaat en oneerlijk is.
– Zou je niet op vakantie willen gaan om een plek te vinden om te schrijven en te creëren voor je gezin?
– ‘S Nachts rust ik in bed, ik doe het door muziek te spelen. Naar zee gaan en op het zand liggen is geen verademing voor mij, ik begrijp het niet. Ontspannen is één ding, plezier hebben is een ander.Ik ontspan met muziek, plezier maken is niets voor mij. Ik zal proberen hier voorwaarden te scheppen.
– Meneer Javanshir, koos u zelf voor eenzaamheid of was het het lot? Ik zie het, je kamer is een foto van je kleinkind…
– Het is geen eenzaamheid, nee. Er zijn twee vrouwen in mijn leven, een is mijn dochter en een is mijn kleindochter.
– Maar er is geen vrouw in je leven die ze je heeft gegeven.
– Laten we hier niet over praten, het is niet juist om zonder zijn toestemming over iemand te praten, misschien wil hij dat niet.
– 70 jaar oud is niet veel, maar de bruid kijkt naar de weg en naar zichzelf uitspraak Het is genoeg om te geven.
– Ik kan niet geloven dat hij 70 is. Hoe is hij 70 geworden? Inmiddels is de ziekte gekomen, tot nu toe hebben we slaperige ziekte. Als 70 zo is, was ik zo toen ik 30, 40 was. Zonder deze ziekte valt mijn immuunsysteem me aan in plaats van me te beschermen. Alsof de tussenliggende 20 jaar nooit waren gebeurd, kwam ik terug, alles in huis was zoals ik het achterliet, alsof ik door de tijd reisde.
En het 70-jaarrapport is zo slecht nog niet. Mijn droom, mijn baan, mijn kracht was slechts mijn beroep. Als je vraagt of je het doel dat je jezelf hebt gesteld in alle opzichten hebt kunnen bereiken, heb je dat dan gemerkt? Nee. Is er hoop? Als God leven geeft…
Ramila Gurbanli
#tdi_1 .td-doubleSlider-2 .td-item1 {
achtergrond: url(https://pressklub/wp-content/uploads/2022/12/unnamed-2022-12-12t162714.317-80×60.jpg) 0 0 geen herhalingen;
}
#tdi_1 .td-doubleSlider-2 .td-item2 {
achtergrond: url(https://pressklub/wp-content/uploads/2022/12/unnamed-2022-12-12t162642.907-80×60.jpg) 0 0 geen herhalingen;
}
#tdi_1 .td-doubleSlider-2 .td-item3 {
achtergrond: url(https://pressklub/wp-content/uploads/2022/12/unnamed-2022-12-12t162647.238-80×60.jpg) 0 0 geen herhalingen;
}
“Er waren mensen die blij waren dat Cavanshir verloor, hij ging naar de hel…” – INTERVIEW verscheen voor het eerst in de geschiedenis 24 uur.
