KAI en andere niet-gouvernementele organisaties van Azerbeidzjan spraken de internationale gemeenschap toe – Nieuws | Laatste nieuws | Laatste nieuws

De West-Azerbeidzjaanse gemeenschap en andere niet-gouvernementele organisaties van de Republiek Azerbeidzjan spraken de internationale gemeenschap toe.

Het “rapport” roept: “Tijdens de turbulente 20e eeuw werden etnische Azeri’s onderworpen aan ongelooflijke vervolging, deportaties en verschillende vervolgingen door Armenië, die diepe pijn en onherstelbare littekens achterlieten in de nagedachtenis van Azerbeidzjanen.”

De meedogenloze verdrijving van Azerbeidzjanen uit Armenië in 1987-1991 was het noodlottige einde van een eeuwenoude campagne om hun sporen uit te wissen van wat eens hun voorouderlijk land was. Azerbeidzjaanse nederzettingen in het huidige Armenië, ooit de bloeiende bakermat van de Azerbeidzjaanse cultuur, zijn verlaten met heimwee naar hun oorspronkelijke eigenaren.

Alsof deze wreedheden nog niet genoeg waren, viel Armenië in 1991-1994 het Azerbeidzjaanse land binnen, waardoor ons volk werd blootgesteld aan nog meer bitter lijden. Bijna 800.000 Azerbeidzjanen werden op brute wijze uit hun huizen verdreven en ondergingen het bittere lot van gedwongen ontheemding. De begraafplaatsen en heilige plaatsen van de Azerbeidzjanen werden op opzichtige wijze verwoest, hun cultureel erfgoed werd vernederd en hun werden ongeneeslijke wonden toegebracht.

De brutaliteit van Armenië kent geen grenzen. Armenië voerde vele bloedbaden uit tegen de vreedzame burgers van Azerbeidzjan en doodde meer dan 20.000 onschuldige mensen. Het onbekende lot van 4.000 vermiste personen werd een bittere herinnering aan de pijn en het verdriet van het Azerbeidzjaanse volk.

Honderdduizenden Azerbeidzjaanse vluchtelingen en ontheemden die uit hun thuisland zijn verdreven, zijn gedwongen in tentenkampen te leven zonder troost in onvoorstelbare levensomstandigheden. Deze langdurige gedwongen ontheemding heeft gezinnen gescheiden, de sociale banden van gemeenschappen verbroken en hen geconfronteerd met wanhoop en onzekerheid.

Jarenlang heeft Armenië brutaal de normen van het internationaal recht geschonden, de bezetting niet stopgezet en de veilige terugkeer van ontheemde Azerbeidzjanen verhinderd. Maar in de herfst van 2020, nadat Azerbeidzjan de volgende verraderlijke aanval van Armenië had afgeslagen en de bezette gebieden had bevrijd, ontstond er eindelijk een sprankje hoop voor de terugkeer van de ontheemden naar hun huizen.

Er blijven echter ongekende uitdagingen en uitdagingen op weg naar herstel en reïntegratie. Armenië verontreinigde de bezette landen met veel mijnen en veranderde deze landen in een dodelijke val. Openlijk onverschillig voor het menselijk leven, stuit Armenië op de rotsen van het internationaal humanitair recht door te weigeren de locatie van deze verborgen zaden van de dood te onthullen.

De reactie van de wereldgemeenschap op het ongekende onrecht jegens Azerbeidzjanen was teleurstellend en toonde een duidelijke dubbele moraal bij het benaderen van mensenrechtenkwesties. Ondanks de ernst van de beruchte acties van Armenië, begreep de wereldgemeenschap de benarde situatie van de zielige Azerbeidzjanen niet en gaf hen niet de steun die ze verdienden.

De selectieve benadering van de zelfbenoemde “internationale gemeenschap” is een duidelijke uiting van vooroordelen en onverschilligheid, zoals blijkt uit hun schijnbare minachting voor het grote lijden van het Azerbeidzjaanse volk. Ze lijken het bittere lot van de Azerbeidzjanen, die geconfronteerd werden met gedwongen ontheemding, vervolging en bloedbaden, gemakkelijk te vergeten. In plaats daarvan proberen ze de aandacht te vestigen op de niet-bestaande en denkbeeldige “potentiële” problemen van Armeniërs die in de Karabach-regio van Azerbeidzjan wonen.

Een van de verontrustende vormen van fraude is het opzettelijk verbergen van de harde realiteit uit het verleden, waarbij wordt geprobeerd het Azerbeidzjaanse land, waar de Russische vredeshandhavers tijdelijk zijn gestationeerd, af te schilderen als exclusief Armeens. Feit is dat Azerbeidzjanen op brute wijze werden verdreven uit vele nederzettingen in die regio, zoals Khankendi, Karkicahan, Malibeyli, Karadağlı en Khojaly. De pijnlijke herinneringen aan het bloedbad in Khojaly in 1992, waarbij de Armeense strijdkrachten massaal Azerbeidzjaanse burgers afslachtten, lieten onuitwisbare sporen na. Gedwongen ontheemde Azeri’s kunnen nog steeds niet terugkeren naar deze nederzettingen. Dergelijke misleidende verklaringen die proberen een beeld van exclusiviteit voor Armeniërs te creëren, dienen alleen maar om de onrechtvaardigheid en verdeeldheid zaaiende aanpak te bestendigen.

Deze eenzijdige houding onthult het ware gezicht van degenen die beweren op te komen voor gerechtigheid en mensenrechten, omdat ze schaamteloos de rechten en ontberingen van Azerbeidzjanen op etnische en religieuze gronden negeren.

Een dergelijk standpunt ondersteunt de oorlog en misdaden tegen de menselijkheid van Armenië, rassendiscriminatie, en schept de voorwaarden voor voortzetting van de vervolging en het onrecht van het Azerbeidzjaanse volk.

Aangemoedigd door deze bevoorrechte relatie handhaaft Armenië zijn arrogantie door gedeporteerde Azerbeidzjanen het recht te ontzeggen om terug te keren naar hun eigen land. Door de gedwongen deportatie als “vrijwillig” te omschrijven, proberen ze schaamteloos de Azerbeidzjaanse vluchtelingen hun fundamentele recht op terugkeer naar Armenië te ontnemen. De aanhoudende weigering van Armenië om een ​​dialoog aan te gaan met de West-Azerbeidzjaanse gemeenschap over de veilige en waardige terugkeer van Azeri’s die uit Armenië zijn verdreven en het beschrijven van de rechtvaardige strijd van de Gemeenschap als een “territoriale claim” is een ander verontrustend bewijs dat deze staat zijn mono-etnische beleid niet heeft opgegeven . en de diepgewortelde Azerbeidzjaanse fobie in Armenië.

Bovendien weerspiegelt Armenië’s claim van “de uitzondering van de Karabach Armeniërs” een problematische en diep verontrustende ideologie. Het roept historische parallellen op die bij iedereen alarmbellen doen rinkelen. Zo’n gevaarlijke benadering getuigt van geloof in raciale superioriteit en uitsluiting op basis van etniciteit.

Bron:Rapport