2022-12-13 09:13:07
In een volkswijswoord wordt gezegd: “Wie van een roos houdt, draagt de doorn”. Helaas woekerden de doornen en breidden de onkruidvelden zich uit. In de vallei van onwetendheid waar we doorheen gaan, zien we zelden een bloem bloeien.
Baai economie en schrijfwijze vertonen grote overeenkomsten qua onderwerp en de rampen eromheen.
Dit is een les die ik niet van een westerse universiteit heb geleerd, maar van een eenvoudige vrouw uit ons dorp, wier vrouw een Egyptische arbeidsmigrant is die een bescheiden baan heeft in een van de Arabische landen.
Omdat die vrouw analfabeet was, vroeg ze me een brief aan haar man te schrijven.
Ik was toen 12, stond bekend als een student met een goed handschrift, en werd vaak door mijn familie gevraagd om brieven te schrijven aan onze mensen die in de Arabische Golfstaten werkten.
Nadat ik de brief had geschreven en de envelop had gesloten en het adres erop had geschreven, keek de vrouw die ik noemde liefdevol naar de envelop in haar hand op haar gezicht.
Hij zuchtte een beetje en keek me aan, kennelijk iets herinnerend wat hij niet in de brief had gezegd, wijzend naar de witte stip op de envelop en spontaan zeggend:
“Deze lege ruimte” Deze uitspraak verbaasde me omdat het woord onvruchtbaar de term is die we gebruiken voor onbebouwd land.
Deze dame zag het schrijven als het brood van de letters op het papier, en de lege ruimtes van het papier om de een of andere reden als onontgonnen of onafgewerkte “onvruchtbare” gebieden.
Hij zou me vragen om de woorden of het antwoord in blauwe inkt toe te voegen in de witte ruimte in de envelop van de brief. Het wordt letter-tot-letter genoemd in het Egyptische dialect, en terwijl ik doorga met het beschrijven van dit lokale fenomeen, zal ik niet op de letter het idee van “discours” toepassen dat tot ons is gekomen vanuit de filosofie van Michel Foucault en Michel Foucault. Jaques Darida.
Hier is de letter het antwoord ondanks andere betekenissen.
De reden dat een vrouw naar schrijven kijkt alsof het een stuk papier is, is haar eigen wereld, omdat ze een vrouw is die alleen haar land kent, haar gewassen en haar man in een ver land.
Schrijven is voor hem een vorm van landbouw, maar dan niet op het land maar op papier. Elke ruimte die niet is bezaaid met letters, moet worden bewaterd met mooie woorden en berichten van verlangen. “dor” een land
Zet het dan op de envelop of “inefficiënt” Ik probeerde mezelf te ontmoedigen om te schrijven omdat het schrijven daar betekende dat iedereen zijn geheimen kon lezen en onthullen.
En we waren mensen die zich schaamden om te praten over onze pijn, ons lijden.
De postbode was een vreemde, zelfs uit een naburig dorp, en het was zonde om ons geheim te onthullen aan mensen uit een ander dorp in ons land.
Hij keek me aan met de blik van iemand die wist wat ik bedoelde en wendde zich af zonder iets te zeggen.
Ik besefte dat ik hem ervan had overtuigd dat het beter zou zijn als we wat hij wilde zeggen uitstelden tot de volgende brief.
De relatie tussen zomer en oktober, die voortkwam uit deze relatie die schommelt tussen een geheim bewaren en vrijmoedig onthullen, was nieuw voor mij en elke keer als ik erover nadenk, vind ik een filosofische diepgang die elke dag wordt vernieuwd. dag voor mij
schrijf een stukje brood Zoals het nu is, als je goed en diep nadenkt, zul je op het idee komen dat het schrift leeft, het heeft een groenheid, helderheid en frisheid die degenen die het zien zullen bekoren.
Bovendien, fruit Het idee moet worden opgenomen als onderdeel van het schrijfproces.
Want schrijven moet, net als brood, een vrucht hebben om te oogsten of een nuttige opbrengst voor de lezer.
Het artikel van vandaag gaat over het planten en kweken van onkruid, wijnstokken en onkruid dat niet heilzaam maar schadelijk is.
In een volkswijswoord wordt gezegd: “Wie van een roos houdt, draagt de doorn”.
Helaas woekerden de doornen en breidden de onkruidvelden zich uit.
In de vallei van onwetendheid waar we doorheen gaan, zien we zelden een bloem bloeien.
Vertaling“24 UUR”
