Israëlisch-Palestijns conflict: hoe Israël ontstond en antwoorden op andere vragen – Nieuws | Laatste nieuws | Laatste nieuws
Meer dan 1.300 Israëli’s zijn gedood en tientallen soldaten en burgers, waaronder vrouwen en kinderen, worden gegijzeld in Gaza.
Meer dan tweeduizend Palestijnen kwamen om als gevolg van talrijke luchtaanvallen door het Israëlische leger in reactie op Gaza.Israël voorzag niet in voedsel, brandstof en andere basisbehoeften in deze regio en blokkeerde de regio volledig.
Na de nederlaag van het Ottomaanse Rijk, de heerser van deze regio van het Midden-Oosten, in de Eerste Wereldoorlog, nam Groot-Brittannië de controle over de regio die bekend staat als Palestina.
Naast de Joodse minderheid en de Arabische meerderheid woonden er ook andere kleinere etnische groepen in de landen.
De spanningen tussen de twee landen namen verder toe toen de internationale gemeenschap Groot-Brittannië de opdracht gaf een ‘nationaal tehuis’ voor het Joodse volk in Palestina te vestigen.
De uitdrukking vindt zijn oorsprong in de Balfour Declaration uit 1917, een belofte die de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken Arthur Balfour deed aan de Joodse gemeenschap in Groot-Brittannië.
De Verklaring werd vastgelegd in het Britse Mandaat over Palestina en werd in 1922 bekrachtigd door de nieuw gevormde Volkenbond, de voorloper van de Verenigde Naties.
Voor de Joden was Palestina hun voorouderlijk thuisland, maar de Palestijnse Arabieren eisten ook eigendom van het land op en verzetten zich tegen deze stap.
Tussen de jaren twintig en veertig nam het aantal joden dat daar arriveerde toe; velen leden onder vervolging in Europa, vooral tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij ontsnapte aan de nazi-holocaust in de Tweede Wereldoorlog.
Het geweld tussen joden en Arabieren en tegen Britse functionarissen nam in die periode toe.
In 1947 stemde de VN ervoor om Palestina in afzonderlijke Joodse en Arabische staten te verdelen en om van Jeruzalem (Jeruzalem) een aparte stad te maken met een speciale status onder controle van de VN.
Hoewel dit plan door de Joodse leiders werd aanvaard, werd het nooit uitgevoerd omdat de Arabieren het niet accepteerden.
Omdat ze het probleem niet konden oplossen, trok Groot-Brittannië zich in 1948 terug en kondigden de Joodse leiders de oprichting van de staat Israël aan.
Deze staat was bedoeld als een veilige haven voor joden die op de vlucht waren voor vervolging, maar ook als nationaal thuisland voor joden.
