Verdwijningen in Gaza: familie Haran-Kipnis-Shoham-Avigdori – Nieuws | Laatste nieuws | Laatste nieuws
Een groot gezin van negen werd ontvoerd Kibboets bier 7 oktober 2023.
Vermiste familieleden zijn onder meer Shoshan Haran, 67; Absalom Haran, 66; Lilach Lea Kipnis, 60; Tal Shoham, 38; Adi Shoham, 38; Nave Shoham, 8; Yahel Ghani Shoham, 3; Sharon Avigdori, 52; en Noam Avigdori, 12.
Ten tijde van dit interview werd ook aangenomen dat het tiende lid van de familie, de 65-jarige Eviatar Moshe Kipnis, was ontvoerd. Het Italiaanse ministerie van Buitenlandse Zaken zei echter op 17 oktober dat Israëlische functionarissen zijn dood bevestigden nadat ze het lichaam hadden geïdentificeerd door middel van DNA-testen.
Media Line interviewde de neef en nicht van de familie, Shira Havron.
TML: 7 oktober staat in het geheugen van de wereld gegrift. Een dag die niemand ooit zal vergeten; De dag dat Hamas-terroristen verschillende gemeenschappen langs de grens met Gaza infiltreerden en meer dan 120 gijzelaars ontvoerden. 10 van deze mensen komen uit uw familie. Kunt u vertellen wie u bent en hoe u met elkaar verbonden bent? En noteer de namen van de mensen in uw familie en de leeftijden van de opgenomen personen.
Shira Habron: Mijn naam is Shira Havron. Op normale dagen ben ik filmstudent. Je hebt het over mijn familieleden die in Kibboets Be’eri wonen of verblijven ontvoerd door Hamas. Dat is wat wij nu geloven. Als je mij vraagt (en) of we dit interview twee dagen geleden hadden gedaan, zouden er 11 (mensen) zijn ontvoerd, maar helaas is mijn oom gehandicapt en is zijn verzorger dood aangetroffen. Hij werd vermoord.
Dus nu is het 10. Ik ben eigenlijk mijn neef, we kunnen zeggen dat de ontvoerden mijn tante zijn (en haar familie). Het zal een lange lijst worden. Ze is dus mijn tante Shoshan. Hij is 67 jaar oud. En mijn oom Absalom. Hij is 66 jaar oud. Hun dochter is Adi. Hij is 38 jaar oud. Haar man is Tal. Bovendien is hij 38 jaar oud. Kinderen: Naveh. Hij is 8 jaar oud. Zijn zus is Jahel (Yula). Hij is 3 jaar oud. (En dan) Absaloms zus Sharon en haar 12-jarige dochter Noam. En mijn tante Lilach. Hij is 60 jaar oud. En mijn oom Evyatar is 65 jaar oud. Helaas werd (verzorger) Paul vermoord aangetroffen. Hij heeft een vrouw die acht maanden zwanger is. Hij is Filippijns.
TML: Shira Havron, voor degenen die niet weten wie ze is, een 3- en 8-jarige, twee gezinnen en meer. En dit is voor iedereen heel moeilijk te begrijpen. Wat weet je over die dag? Het spijt me zo voor deze vreselijke situatie waarin je niet had mogen zitten.
Shira Habron: Ja, ik ben het ermee eens. Dit is wat we nu weten, omdat we op zaterdagochtend 7 oktober het contact met de familie verloren, met een zeer wazig beeld van de situatie een paar dagen later. We weten nu officieel dat vier mensen op de lijst zijn ontvoerd: Adi, Tal en (hun) kinderen Naveh en Yahel. Voor de rest weten we niet zeker of dat het geval is. We wachten nog steeds op een officiële verklaring van de regering en het leger om contact op te nemen met mijn familie. Maar we weten dat zowel huizen als boerderijen zijn afgebrand. De huizen werden leeg aangetroffen en een van de telefoons van mijn oom bevond zich feitelijk in de Gazastrook, waardoor we dachten dat ze daar allemaal waren.
TML: Heb je iets gehoord van andere mensen die ze die dag hebben gezien? Niet precies. Dit is waar we de afgelopen dagen naar op zoek waren. Ik weet dat een van de familieleden, Tal, achter in de auto werd gezien met andere mensen die uit de kibboets waren ontvoerd, maar verder heb ik persoonlijk geen andere informatie.
Er waren anderen die werden ontvoerd uit kibboets Be’eri, en dit is de plek waar je grootvader heeft gesticht. Je grootouders – allebei (hun).
Shira Habron: Ja! WAAR. WAAR. Mijn grootvader is dus een overlevende van de genocide. Hij kwam op 18-jarige leeftijd met mijn grootmoeder naar Israël; Ze bouwden een kibboets. Het is echt een prachtige plek. Onze familieleden zijn Europese burgers. Wij hebben het Duitse staatsburgerschap, Tal heeft het Italiaanse staatsburgerschap. Ja, ik weet niet wat de toekomst van deze plek zal zijn. Het zal heel moeilijk zijn om er vanaf te komen, maar nu concentreren we ons op het huidige moment.
En eigenlijk ben ik nu in Brussel. Ik was in Londen voor vakantie. Ik was er ook bij toen de oorlog begon. (Toen) werd ik naar Brussel gestuurd. En ik had een ontmoeting met de Europese Unie, de vertegenwoordiger van de EU. En we zijn hier eigenlijk om hen om een teken van leven te vragen, omdat we niets over hen weten. Wij weten niet waar ze zijn. We weten niet hoe ze zijn. Wij willen dat het Rode Kruis ze ziet. We willen dat ze naar een dokter gaan. En we willen iets weten, want deze situatie is ondraaglijk.
TML: Je hebt een oom die medicijnen nodig heeft.
Shira Habron: Ja.
TML: Kun je hier alsjeblieft over praten en wie hij is?
Shira Habron: Evyatar Kidmi is eigenlijk een Italiaans staatsburger. Hij heeft een auto-immuunziekte genaamd DICB. Het beschadigt het zenuwstelsel en de spieren. Ik ben geen dokter, maar dit is wat ik weet. Hij had grote moeite met lopen en met heel eenvoudige dingen. Hij vertrouwde echt op Paul, de verzorger die al jaren deel uitmaakt van ons gezin. Hij slikt dagelijks medicijnen, wij denken dat hij er niet meer is.
Hij heeft zeer intensieve medische zorg nodig en hij zit in een rolstoel en hij heeft iets nodig om zich te verplaatsen en er zijn geen tekenen dat hij daar op dit moment iets van heeft, dus het is echt moeilijk voor mij om erover na te denken. over haar. Ik weet het niet. Gewoon daar in een kamer of gewond. Ik kan me dit niet eens voorstellen.
TML: Mijn hart klopt met jou mee. Te doen. Eigenlijk. En ik hoop dat dit onvergeeflijk is voor iedereen die hier luistert. Wat kunt u mij vertellen over uw familieleden? Ik denk dat het belangrijk is dat mensen weten wie deze mensen zijn. Dit zijn normale mensen die er om geven dat andere mensen hun eigen leven leiden en non-profitorganisaties en NGO’s starten. Deel alsjeblieft.
Shira Habron: Je hebt gelijk. Dit zijn onschuldige mensen, gewoon fatsoenlijke mensen, maar voor mij waren ze buitengewoon. Mijn tante Shoshan heeft feitelijk een NGO opgericht genaamd Adalatli Planet, en zij stelden zichzelf ten doel het hongerprobleem in de wereld op te lossen. Ze werken dus vooral samen met Afrikaanse landen en boeren. Ze helpen hen de kennis op te doen die ze nodig hebben om hun eigen voedsel te verbouwen en zelfvoorzienend te worden. Dit is echt een geweldige klus. Het gaat eigenlijk alleen maar om het verspreiden van de boodschap over hun werk en het helpen van mensen.
Mijn andere tante, tante Lilach, is maatschappelijk werkster. Ze werkt met mensen die lijden aan PTSD (en) trauma’s uit de oorlog in Israël (maar ook) met mensen die huiselijk geweld ervaren; vrouwen, alles. Hij (werkt) met kinderen. Hij is gewoon een vriendelijke, zachtaardige ziel. Zoals je weet zorgt zijn vrouw voor Evyatar, werkt als vrijwilliger en schildert.
En mijn neef (Adi). Hij is een psycholoog. (Zij is) de moeder van Nave en Jahel. Ik kan alleen maar over hen zeggen dat ze hun eigen leven zijn begonnen. Het zijn twee hele mooie, slimme kinderen. Ik kan me niet voorstellen hoe je ze uitlegt waar ze zijn en waarom ze daar zijn. Ja, het is een heel moeilijk beeld om te onthouden. En het zit zeker in mijn gedachten deze dagen.
TML: Als journalist is het heel moeilijk omdat ik er emotioneel vanaf moet blijven, maar ik moet zeggen dat ik een kleinkind van dezelfde leeftijd heb en het is heel moeilijk te begrijpen dat iemand geen geweten heeft. Hoe kan iemand er zelfs maar aan denken om zoiets slechts te doen?
Shira, je hebt met veel mensen in de regering gesproken. Kun je iets vertellen over wat je zoekt (en) met wie je praat? Wat is er nu nodig?
Shira Habron: We hebben veel vertegenwoordigers van de Europese Unie ontmoet. Het was een eer om daar te zijn. Het is een eer om ze te ontmoeten. Ze verwelkomden ons hartelijk en namen de tijd. En wij vragen u om iets sneller te handelen. Wij willen twee dingen. We vragen hen om druk uit te oefenen op de juiste mensen om deze situatie aan te pakken en in te grijpen. Opgemerkt moet worden dat dit een apolitieke situatie is. Dit is de menselijke conditie. Dit is een oorlogsmisdaad en de wereld moet ingrijpen.
Mijn familie is een Europees staatsburger, maar er zijn veel gezinnen in de kibboets die geen Europees staatsburger zijn, en dit betekent niet dat zij niet het recht hebben verdiend om naar huis terug te keren. We hadden een ontmoeting met de vice-voorzitter van het Parlement van de Europese Unie. We hadden een ontmoeting met de voorzitter van de Europese Raad en vele anderen. Wij hebben hen gevraagd druk uit te oefenen (op Hamas). Ten tweede hebben we, zoals ik al zei, het Rode Kruis gevraagd om de families te ontmoeten, de gijzelaars te ontmoeten, voor hen te zorgen, om naar de dokter te gaan. Ervoor zorgen dat in hun basisbehoeften wordt voorzien en hen geven wat ze nodig hebben. Dit is de eerste stap. Een heel eenvoudige eerste stap.
‘Het is gemakkelijk om woorden te zeggen, nu wachten we op actie’
TML: Denk je dat er voldoende respons is?
Shira Habron: Zoals u weet hebben ze ons heel hartelijk ontvangen en mooie woorden gezegd, maar het is gemakkelijk om woorden te zeggen, nu verwachten we actie. En het is duidelijk dat zelfs een minuut te lang is. Acht dagen lang werd er niets gedaan. Ik weet dat ik maar een burger ben en ik hoop dat er veel dingen zijn die ik niet weet.
Maar dat zie ik nu nog niet, en ik verwacht het heel snel te zien. En je zei dat je als journalist (aan de zijlijn) moest blijven en dat was moeilijk te horen, maar nu zien we de wereld. We wonen in Israël en we weten dat het erg ingewikkeld is. We kennen de politieke situatie en we willen geen pijn (tenminste van mij persoonlijk), ik wil niet dat een partij lijdt. Mijn familie is altijd vredig geweest, toegewijd aan de waarden van gelijkheid en vrede.
We hebben Palestijnse vrienden. Ik studeer aan de universiteit en heb Arabische vrienden. Het is werkelijk verschrikkelijk om te zien wat deze oorlog heeft gedaan met ons land, met deze plek, met hen, met de mensheid in deze regio. Het breekt het hart. En zelfs in deze tijden vergeet ik het niet.
TML: Er is veel pers die onderzoekt wat er momenteel aan de hand is. De ogen van de wereld zijn niet alleen gericht op wat er onmiddellijk in Gaza zal gebeuren, maar ook waar zijn de gijzelaars en alle gijzelaars, vooral op uw gezin met zoveel ontvoerde mensen? Als er een boodschap is die je echt wilt overbrengen, en ik weet dat je over het Rode Kruis en dat soort dingen hebt gesproken, wat zou dat dan zijn?
Shira Habron: Ik wil alleen maar zeggen dat we het niet zijn vergeten ons gezin woont in Gaza Omdat het nu zo gemakkelijk is om boos te worden. Maar er wonen daar mensen en er liggen nu veel lijken. Maar onze families leven misschien nog, dus onthoud dat. En ga hier alsjeblieft mee door. En onthoud: het zijn ook maar mensen. Het zijn maar burgers. Het zijn onschuldige mensen met gezinnen. Beschouw ze als je familie.
Help ons alstublieft de boodschap te verspreiden, breng ze naar huis en denk na over wat u zou doen als u zelf een gezin had.
TML: Het spijt me dat je zo hebt geleden, Shira, en je bent zo’n sterk, moedig persoon voor wat je hebt gedaan. En u zei dat u veel Palestijnse vrienden heeft. Aan welke universiteit studeer je? Welke?
Shira Habron: Ik studeer aan de Universiteit van Tel Aviv.
TML: Dus wat lees je?
Shira Habron: Ik heb film gestudeerd.
TML: Het enige dat ik kan zeggen is dat ik hoop dat uw familie wordt gevonden en aan u wordt teruggegeven. De wereld bidt op dezelfde manier voor jou. Ik weet dat het heel moeilijk is, maar ik denk dat het belangrijk is om het te delen, zodat meer mensen op de hoogte zijn van de situatie, bedankt! Hartelijk dank!
Shira Habron: Bedankt voor het delen van dit verhaal! Hartelijk dank!
TML: Welkom! Ik hoop dat we terug kunnen komen en een gelukkig moment kunnen hebben na het interview.
Shira Habron: Ja! Ik ook! Ik ook!
TML: U bent van harte welkom!
