Ofer Cassif: Hadash-Ta’al is niet verantwoordelijk voor de versterking van Hamas – Nieuws | Laatste nieuws | Laatste nieuws
Vorige week werd ik beschuldigd vanaf het podium van deze krant (Maariv), Lilac Sigan’s artikel “Let’s Go”, ik en mijn vrienden zijn op de politieke weg Steun voor de gehate Hamas organisatie en versterking.
Vreemd, ik dacht dat dit de premier was Benjamin Netanyahu Minister Bezalel Smotrich verklaarde in zijn eigen stem dat “degenen die de oprichting van de Palestijnse staat willen voorkomen de versterking van Hamas moeten steunen” en omschreef Hamas als een “politieke entiteit”.
Jarenlang hebben rechtse regeringen afgezien van het omverwerpen van het Hamas-regime, en hebben ze zelfs geld gekanaliseerd om de politieke voorwaarden te scheppen voor een verdieping van de bezetting op de Westelijke Jordaanoever, terwijl omliggende nederzettingen zijn opgeofferd op het altaar van de nederzettingen. .
Maar ik zal het niet hebben over de regeringen van de rechtse partijen, omdat ik alleen over mezelf wist te praten.
Ik ben sinds zaterdag de foto’s en namen van de slachtoffers aan het doornemen en er komt geen einde aan. Pagina’s en pagina’s van vorige levens voor degenen die dood zijn, zo niet vorige levens vernietigd door eindeloze wreedheid en kwaad.
De meeste kunstenaars kwamen uit de kibboets, het Sapir College, waar ik jarenlang les gaf in politieke activiteiten tegen de bezetting en Belegering van Gaza.
Slachtoffers van haat en laster
Bij hun dood zijn er onschuldige slachtoffers van sadistische bloedbaden waar iedereen nu om huilt. Een aanzienlijk deel van hun leven – verraders, anarchisten, elitaire kibboetsniks, tsfonbonim (verwende rijke kinderen), stalinisten en trotse Asjkenazim – waren het slachtoffer van haat en laster, beledigende woordvoerders die de dood van buitenlanders wensten. Hoewel het niet in het hart van de nazi’s of Hamas ligt.
Om ervoor te zorgen dat de hele wereld de misdaden begaan door Hamas en de omvang van de onmenselijke wreedheid zou kennen, was ik feitelijk degene die hun verhalen vertelde en hun pijn met hen meemaakte in de interviews die ik aan buitenlandse media gaf. Laat de hele wereld de laatste woorden horen en zien van mijn kibboetsnikvriendin, die zich met haar man verstopte en mij het bericht schreef: “Ik ben bang.”
Dan ga ik lezen op internet en de handen van de toetsenbordstrijders van Hamas steken het mes in mijn hart, geen waarheid maar haat. Soortgelijke wensen en reële bedreigingen in zijn stijl werden ook beantwoord door honderden mensen die tot voor kort werden vermoord en nu krokodillentranen vergieten.
Volgens hen moet de gast zwijgen terwijl de bommen knallen. En nee, ik zal niet zwijgen. Omdat haat mijn toewijding aan gerechtigheid en vrede niet zal onderdrukken ten behoeve van iedereen die in dit land leeft.
