Israëlische gijzelaars in Gaza: Elya Cohen gevangen genomen op het Supernova-festival – Nieuws | Laatste nieuws | Laatste nieuws
Er zijn mensen die openlijk lachen en in een goed humeur hun lippen krullen, om vervolgens kortstondig de schakelaar om te zetten en terug te keren naar de gebruikelijke onderdrukkende dienst. Sommige mensen laten hun tanden op de mooiste en meest oprechte manier zien. Er zijn mensen die met hun hele gezicht glimlachen, vooral met hun ogen. Sigi Cohen is een van de laatste.
Dit is nauwelijks opmerkelijk, gezien wat hij en zijn gezin de afgelopen twee of drie weken hebben meegemaakt.
Actief 7 oktoberDe 26-jarige zoon Elya was met zijn vriendin Ziv op de noodlottige Supernova-bijeenkomst nabij Kibboets Reim. Zonder al te veel op de bloederige details in te gaan – er was veel media-aandacht – overleefde Ziv op miraculeuze wijze, terwijl Elya gewond raakte en door Hamas-terroristen Gaza binnen werd gesmokkeld.
Een moeder verloor haar zoon aan Hamas op het muziekfestival Supernova
Ik ontmoette Sigi en kort haar man Momo in hun huis in Tzur Hadassah. We zitten buiten in de zachte vrijdagmiddagzon in de vroege herfst, terwijl hun dochter ons het avondeten serveert. Ik wist niet wat ik kon verwachten, hoe ik met een moeder moest praten over de ontvoering van haar zoon door Palestijnse terroristen. Ik ging eerst luisteren en me inleven, althans tot op zekere hoogte.
Als vader van twee volwassen dochters kan ik me niet voorstellen hoe de situatie van de Cohens is. Eerlijk gezegd wil ik het niet proberen. Maar Sigi straalt vriendelijkheid en optimisme uit.
‘Ik weet zeker dat Elya veilig naar huis zal terugkeren’, zei hij. Ik vertelde hem dat ik onlangs tijdens het fietsen aan Elya had gedacht, en zelfs gesprekken met hem in mijn hoofd had terwijl ik over de landwegen fietste. Ik vertelde hem dat ik geloofde dat hij naar zijn familie zou terugkeren.
Sigi antwoordt met een stralende glimlach: “Ik nodig je uit voor het Thanksgiving-feestje.”
Toen ik hem bereikte, gaf Cohens interviews aan veel lokale en buitenlandse media.
“We praten in een artikel Tijd magazine, “vertelt Sigi mij. ‘Ze brengen een uitzending uit over alle gijzelaars. En ik heb met één persoon om de tafel gezeten New York Times.”
‘Er is daar iets,’ komt Momo tussenbeide. “Er was iets op Galgalatz (radiostation) en televisie.” Het idee lijkt te zijn om het nieuws naar weilanden in het buitenland te verspreiden.
“We ontmoetten Yossi Cohen, het voormalige hoofd van de Mossad. Hij vertelde ons dat iedereen in Israël ons steunt en dat we deze boodschap over de hele wereld moeten verspreiden”, zei Sigi.
Het overbrengen van de boodschap wordt gefaciliteerd door een internationaal gerenommeerde filmmaker Ari Folmanbekeek video-interviews met tientallen familieleden en vrienden van de gijzelaars en uploadde deze naar een speciale website genaamd Bring Them Home Now (stories.bringthemhomenow.net).
Enkele familieleden van de gijzelaars hebben de afgelopen twee weken gekampeerd in de Kaplanstraat in Tel Aviv, waar ze met buitenlandse en lokale media en voorbijgangers spraken over hun situatie.
Een paar dagen geleden ontmoetten mijn vrouw en ik daar een bejaarde genaamd Oded uit kibboets Nir Yitzhak. Gazastrook. We wachtten tot hij klaar was met zijn interview met een Griekse vrouwelijke televisieverslaggever, die een bordje om haar nek droeg met de tekst in het Engels: ‘Zorg onmiddellijk voor de gevangene.’
Oded is een man met een zachte stem en toont weinig emotie als hij de gruwelijke gebeurtenissen beschrijft die op 7 oktober in zijn kibboets plaatsvonden, voor wat waarschijnlijk de tiende keer moet zijn geweest. Hij beschrijft hoe hij en zijn vrouw zich in hun slaapkamer verstopten. Het heeft een veiligheidspoort en versterkte ramen, en terroristen hebben hun buren en vrienden vermoord en ontvoerd.
“Ik probeerde het hoofd van de beveiliging van de kibboets te bereiken om erachter te komen wat er aan de hand was”, zegt hij. “Later kwam ik erachter dat hij al dood was.”
Er hangt een sfeer van droefheid die grenst aan berusting rond Oded.
“We voelden ons in de steek gelaten door het leger en de staat. “We werden om 6.30 uur in de ochtend wakker door de aanval en er kwam niemand naar de kibboets (van de IDF) tot 02.30 uur in de ochtend, wat ongelooflijk is”, zei hij.
Ook over de verdere afhandeling van de situatie in en rond het thuisveld is hij ontevreden.
“We hebben koeien die gemolken moeten worden, dus stuurden ze een stel onervaren vrijwilligers en leerden ze hoe ze de koeien moesten melken via Zoom. Het is gek. Als de vrijwilligers naar mijn kibboets kunnen, waarom ik dan niet? Goede vraag. “
Oded, die door de jaren heen veel Palestijnen die behandeling nodig hebben, van de grens naar Israëlische ziekenhuizen heeft gebracht, is ook verrast door de benadering van premier Benjamin Netanyahu ten opzichte van de gijzelaars.
“Als het aan mij had gelegen, zouden we er al mee hebben ingestemd onze gijzelaars uit te wisselen voor Palestijnse gevangenen die in Israël worden vastgehouden”, zei hij. “Maar het zijn de politici die deze beslissingen nemen.”
SIGI COHEN is zich terdege bewust van het hiërarchische doolhof dat tussen hem en de mogelijkheid van een levensreddende deal met Hamas staat.
‘Ik handelde vroeger’, zegt hij. “Ik weet niet wat de politici van plan zijn.”
Ondertussen houdt haar man de logistiek van de moeilijke situatie nuchter in de gaten.
“Hij is niet dezelfde als Gilad Shalit”, zegt hij, verwijzend naar de soldaat van het Israëlische leger die in 2011 door Hamas werd vrijgelaten na vijf jaar gevangenschap in Gaza, in ruil voor meer dan duizend Palestijnse gevangenen.
“En je kunt geen militaire operatie opzetten zoals Entebbe (Oeganda) (de aanval om Israëlische gijzelaars te redden in 1976)”, benadrukt hij. “Gijzelaars zijn verspreid over heel Gaza.”
De laatste informatie die de Cohens over Elya hadden, was een foto van hem die door Hamas op Telegram was geplaatst.
‘Ik weet niet precies waar hij is of wie hem vasthoudt’, zei Sigi. ‘Niemand heeft het ons verteld. ‘Niemand van het leger heeft ons op de hoogte gebracht.’
Ik loop op mijn tenen door ons gesprek en verzamel uiteindelijk de moed om de Cohens te vragen hoe hun enige zoon (Elya heeft drie jongere broers en zussen) de barre omstandigheden van het wachten heeft overleefd terwijl hij gevangen werd gehouden in Gaza.
‘Alleen met vertrouwen, vertrouwen dat Elya naar huis zal komen,’ zei Sigi. “Ik zie geen andere mogelijkheid.”
Sigi zegt dat hij emotionele en mentale communicatiekanalen open houdt.
“Ik praat veel met hem in mijn hoofd. Ik kan me hem moeilijk voorstellen, dus kijk ik naar zijn foto’s. Maar ik heb het gevoel dat het goed met hem gaat. Het is belangrijk dat hij voelt dat het ook met ons goed gaat. Ik weet dat hij heel veel om ons, zijn vader, mij en anderen geeft. Ziv vertelde me dat hij dacht dat Elya dood was en ik zei hem dat hij hem moest sms’en en hem moest vertellen dat alles in orde was.
‘Elya weet niet wat er met hem is gebeurd. ‘Hij werd pas zes uur later gered door een burger en twee of drie andere mensen. Ik weet niet hoe ze het hebben overleefd.’
Het duurde nog eens 48 uur voordat een IDF-vertegenwoordiger Tzur Hadassah bereikte om de Cohens te informeren dat hun zoon was ontvoerd.
‘Ze vertelden ons dat ze zouden doen wat ze konden. Er zijn een paar agenten die hier elke paar dagen komen kijken en vragen of we iets nodig hebben. En er is een burgervrijwilliger die ons helpt met de logistiek die we niet aankunnen. op dit moment (financiën, bankieren, dat soort dingen).
Geloof is een krachtig instrument, vooral in tijden van crisis.
“Ik geloof dat iedereen uiteindelijk vrede en rust wil en door wil gaan met zijn leven”, zei Sigi.
“Ik ben er zeker van dat de bevolking van Gaza niet wil dat hun huizen verwoest worden. Ze willen gewoon leven.”
Op een prachtig empathische manier gaat hij om met de situatie waarin zijn zoon door terroristen wordt gevangengenomen.
‘Wat mij vooral zorgen baart, is dat Elya en de anderen veilig naar huis terugkeren. Mijn ouders waren net uit Jeruzalem aangekomen om eten voor de Shabbat te brengen. We zijn allemaal bezorgd en we geven allemaal om elkaar.’
Dit is niet altijd gemakkelijk. “Er zijn momenten waarop ik op de automatische piloot sta en niets kan doen”, vervolgt Sigi.
“We hebben goede mensen die ons helpen. We moeten zoveel mogelijk onze verantwoordelijkheid nemen, maar helaas zijn het de politici die aan het woord komen”, zegt hij.
“Ik hoop dat het werkt.”
De Jerusalem Post en OneFamily werken samen om de slachtoffers van het Hamas-bloedbad te helpen en Israëlische dienstplichtigen zorgen ervoor dat dit nooit meer gebeurt.
Word partner in dit project door te doneren aan OneFamily>>
