Maak kennis met de luchtmachttechnicus die diende tijdens de strijd tegen darmkanker – Nieuws | Laatste nieuws | Laatste nieuws
Kfir Eliyahu, inwoner van Ramla, bracht de afgelopen twee weken door op de luchtmachtbasis Hatzor chemotherapie Hij bond de fles aan zijn lichaam vast. In juli moest hij zijn lange carrière als vliegtuigtechnicus beëindigen vanwege de diagnose kanker in een vergevorderd stadium. Echter, na de aanval van Hamas op Israël op 7 oktoberDeze 42-jarige aarzelde niet. Hij keerde terug naar de basis, liet zijn vrouw en kinderen achter en droeg op alle mogelijke manieren bij aan de verdediging van de natie.
“Mijn vrouw en familie waren begrijpelijkerwijs bang”, zei hij. “Ze wisten van mijn verzoek, maar maakten zich zorgen over mijn toestand. De dag na mijn behandeling zag mijn vrouw mij in mijn uniform en vroeg: “Waar ga je heen?”
Maar Eliyahu’s vastberadenheid was onwrikbaar.
“Iedereen die de beelden van voren zag, kon niet onverschillig blijven”, zei hij.
Kanker Het leek de lange carrière van de man bij de luchtmacht te verkorten. Als onderdeel van zijn werk inspecteerde en repareerde hij zorgvuldig vliegtuigen op de 4e Wing van de Hatzor-basis.
Een paar maanden geleden begon hij last te krijgen van buikpijn, die aanvankelijk verkeerd werd gediagnosticeerd als blindedarmontsteking. Maar Eliyahu vermoedde dat dit een ernstiger zaak was.
“Ik heb twee dagen in het ziekenhuis doorgebracht, maar ik voelde me ongemakkelijk”, zei hij. Uit verder onderzoek in het Tel Hashomer Ziekenhuis bleek dat, hoewel de appendix was gescheurd, dit niet het onderliggende probleem was. Eliyahu kreeg de verwoestende diagnose van darmkanker die was uitgezaaid naar zijn lever.
Sindsdien heeft hij een reeks ziekenhuisopnames, tests en chemotherapiekuren ondergaan.
Elke twee weken wordt ze geconfronteerd met een slopende ziekenhuisopname van 36 uur en moet ze vervolgens 48 uur lang een tas met een flesje chemotherapie via een buisje in haar borst dragen.
“Het brengt ook bijwerkingen met zich mee, zoals het niet kunnen consumeren van koude dingen en het niet kunnen aanraken van iets kouds”, zei hij.
Na zijn diagnose vertelden militaire artsen hem dat hij niet langer kon dienen.
‘Vóór het conflict wilde ik weer aan het werk, al was het maar voor een paar uur per week’, zei hij. “De dokter was het daar niet mee eens en het begon allemaal vanaf daar.”
De dag die alles veranderde
Nadat hij echter had gehoord wat er op 7 oktober was gebeurd, nam Eliyahu afscheid van zijn vrouw en vier tweelingkinderen in de leeftijd van elf, negen en vijf, en vertrok naar de basis.
“Ik pakte een tas en kwam zonder dat iemand het wist. “Ik help zoveel als ik kan. Ik onderging nog steeds chemotherapie toen ik aankwam. Ik was bang dat iemand tegen me aan zou botsen, dus heb ik afplaktape om me heen gedaan om beweging te minimaliseren.”
Dingen gaan niet altijd van een leien dakje. Zoals verwacht verhindert de ziekte hem zijn taken uit te voeren. Maar hij geeft niet op.
“Ik probeerde een vliegtuig te repareren, maar ik kon niet eens een boor vasthouden”, zei hij. “Ik wil dit doen, maar soms kan ik het fysiek niet doen. Ik help waar ik kan, ook al is het kantoorwerk en inkoop. Eerlijk gezegd ervaar ik meer pijn en zwakte. Ik ben Rambo niet; ik niet heb de kracht. Ik heb het ook ooit gehad.’
Maar Eliyahu wijst heroïsche etiketten resoluut af.
‘Dit is onze plicht,’ zei hij. “We trainen al jaren voor dit soort momenten. Mensen noemen mij een held, maar ik beschouw mezelf niet als een held. De echte helden zijn de lijdende inwoners van de Gazastrook.
