De rol van ‘ik’ in Netanyahu’s toespraak in oorlogstijd – analyse – Israël nieuws – Nieuws | Laatste nieuws | Laatste nieuws
Van alle talenten die aan mensen zijn gegeven, is er geen zo waardevol als de gave van welsprekendheid”, schreef Winston Churchill. “Hij die ervan geniet, zal een duurzamere macht hebben dan een grote koning.”
Churchill wordt beschouwd als een van de grootste Britse redenaars aller tijden en zei deze woorden op 22-jarige leeftijd tijdens de Tweede Wereldoorlog in Engeland. Hij schreef het lang voordat hij premier werd en droeg in grote mate bij aan de overwinning op Hitler in de Tweede Wereldoorlog.
Premier Benjamin NetanyahuZeer geïnspireerd door Churchill gedurende zijn lange carrière – critici zeggen dat hij de Britse leider in oorlogstijd heeft gevormd als de incarnatie van het moderne Israël – wordt hij beschouwd als een groot redenaar in zowel het Engels als het Hebreeuws.
Hij begrijpt het potentieel van een goed voorbereide toespraak en wijdt zich, net als Churchill, vaak tot het laatste moment nauwgezet aan het schrijven van toespraken, zelfs met de hand geschreven opmerkingen. Netanyahu erkent niet alleen het belang van het gebruik van scherpe taal met krachtige beelden, maar ook de kracht van dramatische pauzes en ritme in welsprekendheid.
Er is geen belangrijker moment voor politieke leiders om hun retorische vaardigheden aan te scherpen dan in tijden van oorlog. Dit is het moment waarop woorden de kracht hebben om vastberadenheid te versterken, een natie te verenigen en eenheid te inspireren.
Netanyahu heeft sinds het begin van de oorlog acht oproepen aan het publiek gedaan
Oorlogstijd is de perfecte tijd voor een geweldige toespraak.
Netanyahu heeft de natie acht keer toegesproken sinds het bloedbad in Simchat Torah op 7 oktober, met uitzondering van twee toespraken in de Knesset en persverklaringen samen met wereldleiders zoals de Amerikaanse president Joe Biden. De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Anthony BlinkenBritse premier Rishi Sunak of de Franse president Emmanuel Macron.
Dit betekent dat de premier ongeveer elke vier tot vijf dagen een korte oorlogstoespraak houdt.
Bij twee van deze evenementen werd hij vergezeld door anderen: minister van Defensie Yoav Gallant en stafchef luitenant-generaal. De ene is Herzi Halevi, de andere is Gallant en minister van de Nationale Rallypartij Benny Gantz. Opgemerkt moet worden dat hij na de toespraak slechts één keer een vraag stelde, vergezeld door Gallant en Gantz.
Netanyahu’s laatste toespraak op dinsdag, een maand na de oorlog, bevatte geen emotionele taal, sterke beelden of krachtige metaforen; er werd eerder uitgebreid gebruik gemaakt van het voornaamwoord “I” of een van de Hebreeuwse afgeleiden ervan.
“Ik kom nu van onze strijders op de Tze’elim-basis”, zei hij.
“Ik sprak met de voorzitter van het Rode Kruiscomité.
“Ik heb het Rode Kruis gevraagd te werken aan de onmiddellijke vrijlating van de gijzelaars.
“Gisteren had ik een ontmoeting met alle ambassadeurs in Israël.
‘Ik heb voortdurend contact met de Amerikaanse president Joe Biden.
“Ik ontmoet ze (bezoek wereldleiders). Ik laat ze de wreedheid van Hamas zien. Ik laat ze de heldenmoed zien van onze burgers, onze soldaten. Ik zeg ze: onze oorlog is jouw oorlog… en ik voeg er altijd aan toe: dat zullen we doen.” winnen.”
Netanyahu gebruikte het woord ‘ik’ ongeveer 26 keer in zijn toespraak van 684 woorden. Het herhaalde gebruik van ‘ik’ in dergelijke oorlogstoespraken kan meerdere boodschappen overbrengen.
Waarom wordt het woord ‘ik’ zo vaak gebruikt?
Ten eerste zou het een manier kunnen zijn om leiderschap aan het publiek kenbaar te maken, om te laten zien dat Netanyahu actief betrokken is bij het voeren van deze oorlog en niet aan de zijlijn staat als minister van Defensie en senior leider, zoals sommige harde critici beweren. Militaire kopers controleren alle operaties. Door voortdurend aandacht te besteden aan wat hij doet of doet, kan hij wijzen op zijn leiderschaps- en besluitvormingsvermogen, waardoor hij een vastberaden en proactieve leider wordt.
Ten tweede kan het veelvuldig gebruik van het woord ‘ik’ een manier zijn om verantwoordelijkheid en eigendom van verschillende acties, uitspraken en beslissingen over te brengen.
Maar dit kan enigszins ironisch zijn, aangezien Netanyahu kritiek heeft gekregen omdat hij geen verantwoordelijkheid heeft genomen voor de ramp van 7 oktober, zoals sommige politici en hoge militaire functionarissen hebben gedaan.
in Netanyahu Persconferentie met Gantz en Gallant Toen hem vorige maand werd gevraagd zijn verantwoordelijkheid te nemen, zei hij dat na de oorlog iedereen “verantwoordelijk zal moeten zijn voor de ramp, ook ikzelf.”
Vervolgens voegde hij eraan toe: “Ik ben verantwoordelijk voor het veiligstellen van de toekomst van het land.” De toekomst is niet noodzakelijk het verleden. Het veelvuldige gebruik van het woord ‘ik’ op dinsdag geeft aan dat hij verantwoordelijk is voor vooruitgang, en niet voor achteruit.
Deze uitspraken kunnen nuttig zijn voor degenen die positief tegenover de premier staan.
Maar degenen met een minder liefdadig perspectief zouden kunnen beweren dat zijn voortdurende gebruik van ‘ik’ – ‘ik deed dit’, ‘ik deed het’, ‘hier verzameld’, ‘ging daarheen’ – een gebrek aan teamwerk weerspiegelt. Een verlangen om in het middelpunt te staan, ook al zijn er vele anderen bij betrokken.
Een minder liefdadige verklaring zou het overmatig gebruik van ‘ik’ kunnen zien als een teken van egocentrisme, en het lijkt erop dat Netanyahu Netanyahu het meest zorgen baart; Voor Netanyahu draait het, zelfs in oorlogstijd, allemaal om Netanyahu.
De interpretatie van Netanyahu’s zwaar geformuleerde ‘ik’-toespraak zal sterk variëren, afhankelijk van wat men ervan denkt. Het is aan de luisteraar om te beslissen of het gebruik door de premier van de uitdrukking ‘ik’ in deze toespraak buitensporig is of niet, en wat het veelvuldig gebruik van dit voornaamwoord in de mond van Netanyahu betekent.
