Afgelopen zondagochtend nam de echtgenoot van onze kleinzoon, Yosef (achternaam opzettelijk weggelaten), 24 uur verlof op na bijna een maand in Gaza. We hebben Yusuf niet ontmoet of gesproken. IDF Nahal-brigade, ongeveer zes weken. Hij had geen telefoon toen hij in Gaza was, en het enige nieuws dat we de afgelopen vier weken kregen was van een bevoorradingsofficier die regelmatig Gaza in en uit vloog om er zeker van te zijn dat de troepen op de juiste manier werden bevoorraad. Yosifs vrouw, Bathsheva, had verschillende keren met hem gesproken voordat de officier hem toestond zijn telefoon te gebruiken om de huizen van enkele soldaten te bellen.
Yusuf is een bijzondere jongeman. Hij is een “Hesdernik” die zijn militaire dienst vervult tussen twee studiegebieden bij Yeshivat Ma’alot. Hij gaf al zijn wapens in, inclusief zijn geweer, terwijl hij tijdens Soekot de vereiste anderhalf jaar militaire dienst vervulde. We waren allemaal blij dat hij zou terugkeren naar zijn leven als jesjiva-student, vooral omdat zijn vrouw Batsheva zwanger was van hun eerste kind.
Stel je voor dat je je eerste huwelijksjaar in het leger doorbrengt, je jonge bruid slechts om de paar weken ziet, en dan uitgeput raakt door de training en de verschillende taken die je eenheid je opdraagt. Niet jouw romantische roman in Hollywood-stijl. Maar Josef en Batsheva klaagden nooit. Josef wilde het Joodse volk en de Joodse staat dienen, en Batsheva steunde hem 100%. Ze hadden altijd een grote glimlach op hun gezicht als ze elkaar zagen, hun ogen straalden van liefde en vreugde. We waren trots op hen en op Josephs toewijding aan Am Israel.
Zondagochtend kochten we een tweeliterkan vers sinaasappelsap en een assortiment vers fruit dat Yusif al bijna twee maanden niet meer had geproefd. De Tel Ara-weg, de locatie die het leger had uitgekozen voor onze bijeenkomst, bracht ons naar de woestijn waar ongeveer 300 militaire families met hun dierbaren bijeen waren. Er waren meer knuffels, glimlachen en geschreeuw van vreugde, ondanks de constante wind die ons allemaal overspoelde met zanddeeltjes en onze kleren bruin kleurde.
Het moreel was hoog en de kameraadschap tussen soldaten en families was ontroerend en emotioneel. Het was 90 minuten rijden van ons huis naar Tel Ara. Veel gezinnen trokken verder weg. Het maakte de reis verwarrend omdat we wisten dat we onze soldaten zouden zien.
Gezinnen namen vrij van werk en school om hun soldaten te bezoeken
Degenen die die dag de Nahal Brigade bezochten, toonden de liefde en het respect van de Israëli’s voor onze soldaten. Zondag is een werkdag in Israël. Toch namen hele gezinnen vrij van werk en school om tijd door te brengen met hun soldaten. In ons geval maakten niet alleen de ouders en broers en zussen van Yosef en Batsheva, maar ook veel van Yosefs vrienden deze moeilijke reis door de woestijn.
Het vader-zoonteam legde 130 km af. We bleven drie uur bij de barbecue om Joseph, hotdogs, hamburgers en een speciale steak voor onze vechter te zien, en gingen toen naar huis. Soortgelijke verhalen beschrijven de dag van elke soldaat die tijdelijk uit de oorlog in Gaza is verwijderd.
Onze prettige reis bestond uit oorlogen en oorlogsverhalen situatie in Gaza. Josef benadrukte dat hij thuis wilde zijn bij zijn gezin en dat er nog werk aan de winkel was. Al snel was de reis voorbij. Knuffels, kusjes en een betraand afscheid volgden, en toen was het tijd om afscheid te nemen. De bijeenkomst in de woestijn ging snel voorbij en onze soldaten hadden nog steeds dienst. Wij bidden tot onze Heer om ze te beschermen en te behouden.
Toen ik met Yosef sprak over zijn gedachten over het staakt-het-vuren, zei hij dat hij blij was met de korte pauze in de gevechten en dat hij zijn vrouw en familie kon zien. Hij was blij dat enkele gijzelaars naar Israël waren teruggekeerd en dat de inspanningen van hem en zijn kameraden hadden bijgedragen aan het bereiken van dit doel. Maar hij was nog niet klaar.
Er zijn ook mensen die scherpe kritiek uiten op het regime van het staakt-het-vuren. Hun standpunt, dat tot op zekere hoogte geldig is, is dat dit alleen de belangen van Hamas dient. Velen buiten Israël nemen een bijzonder hard standpunt in en stellen dat de vernietiging van Hamas het enige eindpunt is dat ertoe doet. De gijzelaars en Israëlische soldaten zouden een offer vertegenwoordigen dat nodig kan zijn om de toekomst van Israël veilig te stellen.
Iedereen die in Israël woont, begrijpt dat na vijftig dagen tenminste een deel van de gijzelaars van het land, vooral kinderen die door Hamas worden vastgehouden, moeten worden vrijgelaten en moeten worden teruggegeven aan hun families. Er was voelbare vreugde na de vrijlating van bijna 50 Israëli’s de afgelopen dagen. Ons moreel is verbeterd, de stemming in het land is positiever.
De families van elk van de teruggekeerde gijzelaars pleitten voor de terugkeer van degenen die nog steeds door Hamas werden vastgehouden. Tegelijkertijd steunen ze allemaal de vernietiging van Hamas.
Twee oorlogsdoelen
Vice-admiraal DANIEL HAGARIHet hoofd van de IDF-woordvoerderseenheid verklaarde dat deze oorlog twee doelen had: de vernietiging van Hamas, een levensvatbare heersende entiteit in Gaza, en de terugkeer van gijzelaars.
De IDF is van mening dat deze twee doelen met elkaar verbonden en haalbaar zijn. Tijdens de periode van het staakt-het-vuren verklaarde Hajari dat de voorbereidingen en planning voor de volgende fase van de oorlog ononderbroken doorgingen. IDF-stafchef Herzi Halevi benadrukt herhaaldelijk dezelfde doelstellingen.
Deze beroepsofficieren steunden, samen met de leden van het oorlogskabinet Benny Gantz (Nationale Eenheid), Gadi Eisenkot (Nationale Eenheid) en Yoav Gallant (Likud), het huidige staakt-het-vuren-regime, of waren er in ieder geval niet openlijk tegen. Zelfs Bezalel Smotrich (religieus zionist) stemde voor het staakt-het-vuren. Terwijl alleen Itamar Ben-Gvir (Otzma Yehudit) zich tegen het staakt-het-vuren verzette, was Mossad-chef David Barnea de belangrijkste handhaver. Gezien de algemene steun van Israëls militaire en politieke leiders voor een beperkt staakt-het-vuren, is het moeilijk te geloven dat rechtse Amerikaanse joden eerder geneigd zijn anders te beslissen.
Tegenstanders van het staakt-het-vuren zouden kunnen betogen dat de Israëlische leiders buigen voor druk van buitenaf. De EU, de VN, de landen die de Abraham-akkoorden hebben ondertekend, Saoedi-Arabië en vooral de Amerikaanse president Joe Biden ‘dwongen’ Israël tot een slechte deal. Misschien was het een “slechte” deal. Misschien heeft Hamas enorm geprofiteerd van deze pauze en zal het nieuwe energie krijgen als de vijandelijkheden worden hervat.
Maar het valt te betwijfelen of de Israëlische leiders gewicht toekennen aan het standpunt van de VN. Ze geven waarschijnlijk niet zoveel om de EU of de retoriek van de Arabische staten. Ze geven waarschijnlijk om de mening van Biden, maar dat komt omdat hij vanaf de eerste dag van de oorlog heeft bewezen een trouwe bondgenoot te zijn.
Hij bood zowel materiële als morele steun aan Israël om oorlog te voeren. Ondanks de toenemende druk van zijn eigen partij heeft Biden niet opgeroepen tot een einde aan de oorlog, ondanks 52 dagen van conflict en 52 dagen van sterke binnenlandse oppositie. Bommen, raketten, raketten, geweren, Iron Dome-componenten en meer. De lobbyinspanningen voor steun van het Congres gaan onverminderd door. Hamas zal Gaza na de oorlog niet regeren, hoewel Biden liever een langere pauze zou hebben om meer gijzelaars vrij te laten. Kunnen we echt meer van de Amerikaanse president verwachten?
Uiteindelijk komt deze gijzelaarsruil, ongeacht de interne of externe druk, altijd neer op onze keuze om als Jood te leven. Uvacharta bachayim (kies het leven) is een van onze heiligste principes. Het redden van de levens van deze gijzelaars, vooral van de meest kwetsbare vrouwen en kinderen die tijdens deze pauze zijn vrijgelaten, is iets waar de grote meerderheid van de Israëli’s achter staat. Onze diasporabroeders en -zusters moeten ook de keuze van Israël steunen.
De auteur is een vooraanstaand hoogleraar biochemie en scheikunde aan de City University van New York. Hij woont in Rehovot en heeft twee kleinkinderen in de IDF. De meningen in dit artikel zijn die van hemzelf.
