“Ik zei dat het niet het 37e jaar is… Ik ga zelf” |

• Laten we bij het begin beginnen, Ceyranbatan. Je kunt dus in Ceyranbatan geboren zijn, maar iemand komt niet uit Ceyranbatan, hij komt daar ergens vandaan, want die plaats is later als nederzetting ontstaan.
• Het werd opgericht in 1959. Mijn vader woont sinds 1947 in Baku en we komen oorspronkelijk uit Assisted. Later verhuisde hij naar Ceyranbatana. Ze gingen en brachten mijn moeder van het platteland, ze waren familie, toen was ik daar ook. Vijf kind Onze zus stierf op 18-jarige leeftijd en toen woonde mijn broer in Karabach. martelaar Het gebeurde, nu zijn we een zus, we zijn twee broers.
• Dus, voor zover ik begrijp, is er geen artistieke aanleg van de familie?
• Mijn moeder ging naar de kleermakersschool, ergens halverwege de jaren ’70. Ik zou met hem meegaan, er was ook een theaterclub op dezelfde plek. 8-10 Ik zou oud zijn, ik wachtte op mijn moeder en keek naar de oefeningen. Toen kochten we een huis tegenover het Cultuurhuis. Ik ging daar naar de muziekschool. We ensceneerden de lessen die we volgden in literatuurlessen op school. Narin-leraar en Solmaz-leraar gaven zo’n les. Ze leerden monologen uit werken. Ik heb literatuur, geschiedenis en aardrijkskunde gestudeerd op de middelbare school, ik weet niet wat wiskunde en natuurkunde zijn. Op een dag had ik een creatieve discussie met wijlen leraar Solmaz, zei ik, de kinderen zeggen het gedicht niet correct, dit is niet waar, zei hij, wacht. Ook zong ik de monoloog van Happy Alexander. Even was het stil, iedereen was onder de indruk. Daarna vroeg de leraar me niet meer om lessen, hij liet me een gedicht en een monoloog schrijven. Studenten van de Fine Arts University gaven me een rol nadat ze een toneelstuk op onze school hadden voorbereid, ik was erg blij. Ze gaven me geld van thuis om donuts op school te kopen, ik verzamelde ze en kocht een kaartje voor het theater. Ik zou alleen komen, naar de stad gaan, naar de bioscoop, naar het theater. Universiteit Ik kwam naar het theehuis, Firudin Maharramov was een van de studenten die spelletjes speelde, ik ging met hem mee. Ik maakte mijn school af in 1984 en diende mijn documenten in bij de Kunstuniversiteit. In het tweede jaar kon ik niet schrijven, maakte ik aantekeningen uit mijn vakgebied en kon ik niet schrijven. Leger Na de dienst kwam ik weer naar het examen, ik zakte opnieuw. Mijn oom was rijk, hij zei, laten we iemand zoeken en praten, maar ik stond het hem niet toe. Mijn oom wilde ons hebben onderwijs Laten we gaan, ik zei dat ik er zelf heen zou gaan. ik zat Azerbeidzjan Ik bereidde me voor op de taal, ik studeerde grammatica. In 1988 was er de “Volksuniversiteit” verbonden aan de Hogeschool voor Schone Kunsten, ik ging daar 2 jaar, studeerde regie, werkte op de avondafdeling, in de fabriek. Daar Afscheid Hasanov was mijn leraar. In 1989 werd ik aangenomen van de Universiteit voor haarzelf. Mijn oom gaf me tweeduizend manats, ik reisde door Rusland. Ik studeerde in de 4e klas, Jannat Salimova was bezig met het opzetten van het “Cameratheater”, zei ik natuurlijk als je hier speelt. Ik speelde voor het eerst in de tv-serie “Skapenin Castle”.
• Ik herinner me die uitzending…
• Ik studeerde en werkte in dat theater. Ik werkte bij het Camera Theater tot ik bij het Young Spectator Theater kwam.
• Je had goede rollen, ik keek naar Othello en Aesop in het Kamertheater.
• Het theater was een theater en het repertoire was rijk. Ik speelde daar ook Khudayar Bey.
• Ja, ik haatte je voor het eerst als meneer Khudayar en voor het laatst in de film “Sugra and the Boys”. Er is een thread waarin je verschillende personages maakt in Camera Theatre. Mevrouw Cennet is niet gespecialiseerd in een personage, ze tekent in elk personage. Je speelde zowel negatieve als positieve rollen. Je zou kunnen zeggen dat er geen negatief of positief imago is, maar ik denk van wel. Net als in het leven zijn er negatieve en positieve (goede en slechte) mensen op het podium. Nu zijn de regisseurs begonnen je vorm te geven.
• Ja… ik ben niet zo vaak in films. Dit is mijn eerste grote rol in een professionele film. Er was ook “Tot mijn laatste adem”. Karabach Over het onderwerp. Dit zijn gebeurtenissen die artistiek zijn opgelost. Ik speelde in twee Georgische speelfilms. Karabach is het onderwerp. Iraans–Azerbeidzjan Ik speelde in twee gezamenlijke films. Ik heb niet in een staatsfilm gespeeld. Hij is geen negatief personage in andere films. In een film “Sugra and Sons” is het.
• Ik zeg in de show Rovsjan Zo zag Isaac je.
• In de tv-serie ja, maar hij is een dief, hij is in elk dorp en elke stad. Ik speelde ook de immorele zoon van de vader in een tv-serie. Ik was een romantische held in ‘The Last Episode’.
• De serie is zo, je hebt ernaar gekeken, je weet het niet meer.
• Ja, maar er is een probleem. In mijn 22 jaar theaterervaring kenden ze me nergens behalve “Torgov”, maar nadat ik in 2 tv-series had gespeeld, herkenden ze me overal behalve “Torgov”. Serienummers zorgen voor populariteit. Hij was ook een negatief personage in “Treasure Tree”. Alle series die ik heb gemaakt, waren goed onderhouden.
• Hoe is de situatie in de film in dit opzicht, werd je uitgenodigd of afgewezen?
• Er is ook een weigering, het loon is niet bevredigend.
• Hoe gebeurde het in “Sugra en de kinderen”?
• Ilgar Najaf is in dit opzicht erg goed.
• Hoe zag je jezelf als een extern publiek in die film?
• Het had geen invloed op mij.
• Heb je slecht gespeeld? Ik was dankbaar dat je niet bij me was tijdens het kijken naar de film.
• Het was toen een fenomeen in alle regio’s. De hoofden van de kolchozen waren de eigenaren van de dorpen. Barat is er een van. Hij is een moreel beschadigd persoon. Dat waren de autoriteiten van die tijd, ik hoorde een van hen een keer live toen ze aan het schieten waren in een wijk. Op een plek waar hij 90 jaar oud was, legde hij alles zelf uit. Deze data moeten worden geopend en weergegeven.
• Heb je er ooit spijt van gehad dat je het Young Audience Theatre hebt verlaten?
• Lang geleden. Ik reageerde als een mens op wat er in de samenleving gebeurde, ik zag dat ze vanwege mij een bijeenkomst in het theater hielden, het is niet het 37e jaar, het is niet nodig, ik zei dat ik zelf moest gaan. Zelfs nu ben ik, ik kan niet onverschillig blijven, ik spreek mijn houding uit, ik zal lijden.
• Zelfs als je individueel wint, verlies je individueel, je bent vandaag nodig op het podium van dat theater, je bent ook nodig op dat podium.
• Dit is mijn lot, mijn leven. Ik zeg niet dat ik het goed of fout heb gedaan. Natuurlijk is er een zekere teleurstelling, maar misschien doe ik het in de toekomst nog een keer. Als ze zeggen doe het, laat het leven in de weg staan, misschien doe ik het niet.
• Misschien wel?
• Misschien. Ik weet niet wanneer, waar en wat ik moet doen. Misschien komt er een gebeurtenis waar ik niet onverschillig voor kan staan, ik zal een strenger standpunt zeggen. Misschien zwijg ik. Dat is het leven, ik kan geen diagnose stellen, ik kan het niet inlijsten.
• Karakter of diagnose? Misschien ongeduld?
• Soms zeggen ze me dat je een erg geduldig persoon bent. Elke tijd heeft zijn eigen oordeel. Deze 10 Het was in ieder geval een jaar geleden, ik ben niet dezelfde persoon. 10 Ik ben al jaren niet meer in het Young Spectator Theatre geweest, maar onlangs ging ik naar de uitvoering van mevrouw Zemfira Abdulsamadova. Er waren ook blije kinderen.
• Zijn er mensen die bang zijn dat hij plotseling zal terugkeren?
• Ik weet het niet, er zijn een paar incidenten geweest. Daarna ging ik naar het optreden van mevrouw Mehriban.
• Plotseling kwam daar een uitnodiging vandaan?
• Ik zal zeggen dat het management en de omgeving 10 jaar geleden zijn veranderd. De lichten van de theatergevel branden ‘s nachts nog steeds niet. De lichten van alle gebouwen in het centrum van de stad branden, maar de lichten van de gevel van het theatergebouw niet, dus dat hebben we te danken aan het licht. In het centrum brandt constant het licht van de culturele haard, die mensen van ver roept. Het is niet aan mij, ik kan niet anders dan hier commentaar op geven. Ze zeggen waarom heb je het nodig, kom op.
• Nu Afscheid Je werkt in het theater van Hasanov, hoe is de situatie hier?
• Laten we in ieder geval hier werken…
• )))) Uitstekend antwoord.
• Het belangrijkste is creativiteit, er is een omgeving, we bouwen het nog steeds, laten we kijken hoe het uitpakt. We kunnen bouwen wat we willen, we kunnen de show geven die we willen. Zo niet, zet dan zo’n toneelstuk op, laat zo’n acteur of actrice spelen en ga ernaast staan… het is geen kunst. Ik heb op veel plaatsen gewerkt, ik heb een theater opgericht, ik zag dat het niet werkt, administratieve zaken zijn niets voor mij. De creatieve kant zal niet falen, maar technische zaken zullen falen. Ik kan niet eens buiten het theater blijven. We woonden het festival van privétheaters bij met de theaterstudio “Laçın”, maar we konden niet doorgaan. Ze gebruikten mijn naam als dissident, in Azerbeidzjan is dit woord een veroordelend woord. Theater zelf is een contradictie, een spiegel van de samenleving, het moet goed en fout laten zien.

Opmerking: ik heb niet stilgestaan ​​bij de film “Sugra and Boys” omdat mijn volgende contactpersoon Ilgar Najaf is, de regisseur van die film.

Ramila Gurbanli

Het artikel “Ik zei dat het niet het 37e jaar is… Ik dacht dat ik zelf zou gaan” werd voor het eerst gepubliceerd op 19.09.2019. 24 uur.

Nieuws