“Hij kent het voedsel voor 140 miljoen mensen niet, hij kent de Tataarse gebeurtenissen niet…”

Bekir Orujov: “Waarom zou ik gestraft moeten worden voor de fouten van de minister van Defensie, de chef van de generale staf en de korpscommandant?”

In mei 2017 werden honderden soldaten onderworpen aan zware martelingen in Tataars, en dezelfde gebeurtenissen vonden tegelijkertijd plaats in Beylagan. Generaal-majoor Bekir Orujov, die werd gearresteerd voor de gebeurtenissen in Beylagan, gaf minister van Defensie Zakir Hasanov de schuld. Bekir Orujov, die ten tijde van de gebeurtenissen chef-staf was van het Beylagan-korps, was ten tijde van zijn arrestatie hoofd van de afdeling ideologische studie en moreel-psychologische ondersteuning van de speciale staf van het ministerie van Nationale Defensie. September 2022 zegt dat de echte criminelen niet ter verantwoording worden geroepen. In plaats daarvan werden ze gekozen als slachtoffers om zich voor de samenleving te verbergen.

Vijf mensen werden naar het gerechtsgebouw verwezen vanwege de martelingen in Beylagan. Deze omvatten Intigam Mammedov, inspecteur van de juridische afdeling van het ministerie van Defensie, Rahib Mammedov, plaatsvervangend hoofd van de onderzoeksafdeling van het Beylagan-korps, Ziya Kazimov, voormalig commandant van de sluipschutterdivisie, en Ulvi. Rashidov, korpsinstructeur.

Zaken die verband houden met de Beylagan-incidenten staan ​​op het punt te worden afgerond. De aanklager wilde lange tijd dat deze mensen veroordeeld zouden worden tot gevangenisstraffen variërend van 8 jaar en 6 maanden tot 12 jaar en 6 maanden. Nu hebben de beklaagden hun laatste woorden gezegd.

Bekir Orujov zegt dat er aan de vooravond van de Tataarse en Beylagan-gebeurtenissen echt verraad was. De identiteit van de verraders kon echter niet nauwkeurig worden vastgesteld. Als gevolg hiervan werden honderden soldaten gemarteld en werden meer dan tien mensen doodgeslagen. De beschuldigde generaal gelooft dat de identiteit van de echte verraders ooit zal worden onthuld.

Hij zegt dat korpscommandant Mais Barkhudarov onmiddellijk werd geïnformeerd over de dood van Adil Sabirli, die stierf als gevolg van martelingen in Beylagan in de nacht van 6 op 7 mei 2017. Direct na dit incident nam hij afscheid en ging naar Turkije.

“Als chef van de generale staf heb ik de korpscommandant op de hoogte gebracht. Hij zei dat hij de minister zou informeren. Op de ochtend van 7 mei woonde Barkhudarov een receptie bij op het ministerie. Nadat hij was vertrokken, belde hij mij en zei:” Ik heb gerapporteerd vertel het aan niemand.” Hij zei dat hij ook toestemming voor zichzelf had gekregen. “Noch de korpscommandant, noch iemand van het ministerie was geïnteresseerd in de dood, niemand heeft mij ernaar gevraagd.”

Net als in Tartaar begonnen de martelingen in Beylagan op 1 mei. Volgens officiële documenten ging Beylagan-korpscommandant Mais Barkhudarov op 8 mei met verlof naar Turkije en was met verlof tot de 13e.
Bekir Orujov zegt dat niemand in Beylagan iets kan doen zonder de instructies en toestemming van Mais Barkhudarov:

‘Wie was de onderzoeker die dat korps binnenging zonder de instructies en toestemming van de korpscommandant? Het hoofd van de juridische afdeling van het ministerie, Rauf Kishiyev, kon daar niet komen zonder toestemming en iemand arresteren. Barkhudarov was zo zwak dat ik controle had hem te gehoorzamen? Waarom zou ik, vanwege de fouten van de minister van Defensie, de chef van de generale staf, de korpscommandant? Moet ik gestraft worden?

“Bij het Ministerie van Defensie wordt voor 140 miljoen dollar aan levensmiddelen aangetroffen, de minister zegt hiervan niet op de hoogte te zijn. Hij is niet op de hoogte van de onrechtmatigheden bij de aankopen. Hij is niet op de hoogte van de Tataarse gebeurtenissen. Wat weet deze persoon ‘In tegenstelling tot anderen zijn wij geen generaals geworden. Ik sliep met mijn vrienden in de loopgraven.’ – Bekir Orujov zei.

Bekir Orujov herinnerde eraan dat toen deze gebeurtenissen in 2017 in Tartar en Beylagan plaatsvonden, machtsstructuren zoals de Staatsveiligheidsdienst, het Ministerie van Binnenlandse Zaken, het Ministerie van Defensie en het Openbaar Ministerie een gemeenschappelijke verklaring hadden. Ze beweerden dat ze verraders waren, en tientallen werden gearresteerd op beschuldiging van verraad. Na een paar jaar werden de mensen die verraders werden genoemd echter vrijgesproken:

‘Niemand verontschuldigde zich voor onze fout. Nu werden we eruit gegooid als een zwakke dam. In mijn aanklacht schreven ze: ‘Ik werd door het opperbevel opgenomen in een georganiseerde groep.’ Maar ze zeggen niet wie het ‘opperbevel’ is. Is? Vertel mij en mijn familie, wie heeft mij opgenomen in de georganiseerde groep? “Laten we uitzoeken wat er is gebeurd. Het is duidelijk waarom ik hier ben. Waar zijn degenen die de lijst met verraders hebben opgesteld, naar het ministerie hebben gestuurd en die mensen hebben verzameld daar?”

In zijn laatste woorden gaf een van de beklaagden, Revenge Mammadov, de schuld aan de korpscommandant, luitenant-generaal Mais Barkhudarov. Volgens hem stuurde Barkhudarov het ministerie een lijst met mensen “die ervan verdacht werden samen te werken met de vijand”. Daarom stuurden ze hem naar Beylagan.

‘Mais Barkhudarov stuurde de lijst, maar ze beschuldigden mij ervan daarheen te gaan om mensen te identificeren die verdacht werden van collaboratie met de vijand. Ik zou iemand oneerlijk en onwettig hebben ontslagen. Kan ik Nacmeddin Sadichov en Mais Barkhudarov opdracht geven om die en die te ontslaan?’

İntigam Mammedov benadrukte dat de houding van chef van de generale staf Necmeddin Sadıhov jegens hem niet goed was. Volgens hem heeft Necmeddin Sadıhov hem oneerlijk gestraft vanwege vooroordelen:

‘Ik was een van de meest irritante mensen van Nejmeddin Sadichov. Hij zou mijn hoofd eraf hebben gehakt als hij kon. Hij heeft me ooit zonder opgaaf van reden uit een vergadering gezet.’

Ook de beklaagde, priester Mammadov, zegt dat de beschuldigingen tegen hem ongegrond zijn. Volgens hem was Beylagan er tijdens de evenementen slechts 15 minuten.

Priester Mammadov herinnerde eraan dat hij lid is van de Schrijversbond en auteur van drie romans en negen poëzieboeken en herinnerde er ook aan dat zijn broer gewond raakte tijdens de Karabach-oorlogen:

“Ik heb de natie gediend, zowel met mijn pen als als officier. Ik werd gestraft omdat ik mijn eer niet had verkocht. Ik ben een eregevangene. Het bleek dat er 37 jaar verder gingen…”

Beklaagde Ulvi Rashidov sprak, in tegenstelling tot anderen, kort in zijn laatste woorden. Hij verzocht om vrijspraak en zei dat hij geen aandeel had in de dood van Adil Sabirli, die stierf als gevolg van martelingen.

Er werd een ambulance gebeld nadat de toestand van de laatste beklaagde, Ziya Kazimov, in de rechtbank verslechterde. Daarom werd de hoorzitting uitgesteld tot 28 december.