Escape from Hell – “Mijn kinderen en ik liepen tussen de stinkende lijken”
WAARSCHUWING: beschrijvingen en afbeeldingen in dit verhaal kunnen verontrustend zijn
In paniek verlieten wij het huis. We waren brood aan het bakken toen we plotseling zagen dat de huizen tegenover ons één voor één werden gebombardeerd. Ik wist dat het binnenkort onze beurt zou zijn. Eigenlijk hadden we alles van tevoren klaargemaakt en in tassen gedaan, maar alles veranderde zo plotseling dat we vergaten het mee te nemen. We hadden niet eens de voordeur van het huis gesloten.
We vertrokken samen met het grootste deel van mijn familie, mijn vrouw Ahlam, mijn vier zonen van twee, acht, negen en veertien jaar oud, mijn moeder, vader, zussen, broers en hun kinderen.
We liepen urenlang en langzaam besefte ik dat we door een controlepost moesten die Israël tijdens de oorlog had opgezet. We waren nerveus en mijn kinderen zeiden: “Wat zal het leger met ons doen?” vroeg hij steeds.
We kwamen aan op een parkeerplaats ongeveer een kilometer van het controlepunt en voegden ons bij de enorme rij mensen die langs de hele weg stonden. We hebben daar ruim vier uur gewacht, waarbij mijn vader drie keer flauwviel.
Aan de ene kant van de weg stonden Israëlische soldaten naar ons te kijken vanuit de ruïnes van gebombardeerde gebouwen, en aan de andere kant van de weg, die volkomen leeg was, waren Israëlische soldaten te zien.
Toen we het controlepunt naderden dat was opgezet vanuit de tent op de heuvel, nam het aantal soldaten boven onze hoofden toe. We dachten dat ze het controlepunt op afstand moesten controleren, omdat ze ons door een verrekijker aankeken en ons via de luidspreker vertelden wat we moesten doen.
Naast de tent stonden twee zeecontainers, open aan de voor- en achterkant. De mannen gingen door de ene container en de vrouwen door de andere container, en in beide containers hielden camera’s ons voortdurend in de gaten. Terwijl we langskwamen, vroegen Israëlische soldaten ons om onze identiteitsbewijzen en namen we foto’s.
Het deed me denken aan de dag des oordeels.
Ik zag dat 50 mensen werden vastgehouden bij het controlepunt. Het waren allemaal mannen en twee van hen waren mijn buren. Ook werd een jongeman aangehouden omdat hij zijn documenten was kwijtgeraakt en zijn identificatienummer niet meer wist. De man die achter mij in de rij stond, werd door Israëlische soldaten voor terrorist bestempeld en zij namen hem mee.
Gedetineerden werd gevraagd zich uit te kleden tot aan hun ondergoed en op de grond te gaan zitten. Israëlische soldaten zeiden toen tegen sommigen van hen dat ze hun kleren moesten aantrekken en moesten vertrekken. De anderen waren geblinddoekt.
Persoonlijk zag ik vier mensen geblinddoekt, waaronder mijn buren. Vervolgens werden ze achter het duin gebracht dat werd gevormd door een ingestort gebouw. Nadat we verdwenen waren, hoorden we geweerschoten. Ik wist niet of ze waren neergeschoten of niet.
Een van mijn collega’s die in Caïro woont, bracht mij in contact met een paar mensen die op dezelfde reis waren. Een van hen was Kamal Alcoco, die zei dat hij lichamen had gezien nadat hij een week geleden de controlepost was gepasseerd, maar niet wist hoe ze stierven.
