Riceboy Sleeps van Anthony Shim, die op 28 december in het hele land in de bioscoop te zien is, is een gevoelig, overgebleven drama over een alleenstaande Koreaanse moeder en haar zoon. Immigreren naar Canada en ze bouwen een nieuw leven voor zichzelf op.
Hoewel het veel bekende stijlfiguren uit andere immigratieverhalen bevat, zijn de personages zo sympathiek en de acteursprestaties zo natuurlijk dat er veel om van te genieten is. In tegenstelling tot veel films die sterk beginnen en minder interessant worden naarmate het verhaal vordert, wordt Riceboy Sleeps interessanter naarmate het vordert, waarbij het laatste derde deel het meest effectief is.
Korea heeft zich de afgelopen jaren ontwikkeld tot internationaal entertainmentcentrum. Verrassing bij de Oscars van 2020 Koreaanse film Parasite Het maakte de weg vrij voor veel Koreaanse filmmakers om naar het buitenland te gaan.
Veel Koreaanse tv-series, met name Squid Game, zijn hits geworden op streamingdiensten, en ook in het buitenland geboren Koreaanse filmmakers beginnen hun stempel te drukken. De nieuwste film van Celine Song, Past Lives, en Minari uit 2020 van Lee Isaac Chung gaan over de ervaringen van Koreaanse immigranten in Noord-Amerika.
Net als Minari, dat zich afspeelt in de jaren tachtig, is Riceboy Sleeps het verhaal van een Koreaans gezin dat in de jaren negentig naar Noord-Amerika emigreert, maar de twee films verschillen in veel opzichten. Wat Riceboy Sleeps echt wil bereiken is de sterke relatie tussen een vastberaden moeder So-Young (Choi Seung-Yoon) en haar zoon Dong-Hyun (gespeeld door Dohyun Noel Hwang en Ethan Hwang in Childhood). toen ik jong was).
De jonge acteurs zijn volkomen geloofwaardig, maar de echte ster is Choi Seung-Yoon
We leren al vroeg de geschiedenis van de familie kennen. So-Young is een wees die zo goed voor zichzelf heeft leren zorgen dat haar zoon haar als een soort superheld ziet. Als jonge studente ontmoette en trouwde ze met haar vader, die geestesziek was en zelfmoord pleegde.
Zijn familie gaf hem – zeer onterecht – de schuld van de dood van zijn zoon, en aangezien er niemand was die hem in Korea kon vasthouden, besloot hij naar Canada te verhuizen, waar hij hoopte dat hij zijn zoon een beter leven kon geven. Zijn baan in de fabriek is niet erg goed en hij wordt lastiggevallen door zijn blanke collega’s, maar het is genoeg om ze allebei te onderhouden en thuis hebben ze veel plezier.
Zoals verwacht is het moeilijk voor Dong-Hyun op school, waar andere kinderen hem plagen en uitlachen, en in een scène die we keer op keer in veel contexten hebben gezien, maken zijn klasgenoten grapjes over het Koreaanse eten dat hij voor de lunch heeft meegebracht. . Als hij zijn naam belachelijk maakt, stelt zijn leraar voor om zijn naam te veranderen. denkt Dong-Hyun Michael Jordanië Het zou een goed idee zijn, maar haar moeder is het daar niet mee eens en krijgt bijna altijd haar zin.
Dit soort uitwisseling is typerend voor de scherpzinnige humor en de gespannen maar goedaardige ruzies tussen hechte en liefhebbende ouders en kinderen in de film.
Riceboy Sleeps brengt ook het isolement van de personages heel goed in beeld. Ze verhuizen naar Canada zonder iemand te kennen en blijven een duaal universum, behalve een Koreaanse fabrieksarbeider met wie So-Young bevriend raakt.
Terwijl veel immigratieverhalen de eenzaamheid van immigranten in hun nieuwe land contrasteren met de directe familie die ze achterlaten, is So-Young hier een dubbele ballingschap en in geen van beide landen is er iemand die voor haar zorgt.
Maar dan is er een tijdsprong van ongeveer 10 jaar en verandert alles. Dong-Hyun is een angstige tiener die zijn haar blond verft, met zijn vrienden omgaat en in typische tienerproblemen terechtkomt. So-Young is verloofd met haar superieur, gespeeld door de regisseur van de film, een in Canada geboren Koreaan die verliefd op haar is, en ze heeft nu een grotere vriendenkring.
Ze lijken misschien zo tevreden dat het verhaal saai wordt, maar een deus ex machina komt tussenbeide om de boel op te schudden. Hoe tijdrovend dit plotapparaat ook is, het stuurt de moeder en haar zoon naar Korea om een familie te bezoeken die Dong-Hyun nog nooit heeft ontmoet, en het is het nieuwste en meest intrigerende deel van de film.
De hele cast is uitstekend en de jonge acteurs zijn volkomen geloofwaardig in hun scènes. Maar de echte ster van de film is Choi Seung-yoon, die geweldig vertolkt als de irritant wilskrachtige maar toch gevoelige moeder.
Hij verdiende onderscheidingen in Canada en de rest van de wereld voor zijn welverdiende prestaties. Anthony Shim, die een lange carrière als acteur achter de rug had voordat hij regisseur werd, maakte van dit semi-autobiografische verhaal een intrigerende film.
