Het doden van Hamas zou Israëlische Arabieren moeten aanmoedigen om in Israël te integreren
‘Naarmate de discussies vorderdendagen laterIk zou de aandacht willen vestigen op het lot en het lot van de Israëlische Arabieren na de oorlog.
In de afgelopen jaren, Israëlische Arabieren Ze ervaren een voortdurende identiteitscrisis. Aan de ene kant heeft het leiderschap van de Arabische gemeenschap de adoptie van de Palestijnse identiteit en de identificatie met de Palestijnse strijd als bepalend kenmerk van de collectieve en persoonlijke identiteit enorm aangemoedigd. Dit betekent steun voor terrorisme in zijn meest radicale vorm, zoals de boodschap van de Balad-partij.
Aan de andere kant werd het contrast met het leven in Israël steeds duidelijker naarmate veel Arabische landen dieper en dieper vervielen in disfunctioneren en burgeroorlog: de Arabische burgers van Israël genoten van een combinatie van kansen, vrijheid en levensstandaard. Ze kunnen nergens anders in Arabië terecht.
Zijn leven wijden aan de Palestijnse zaak betekende in het beste geval niets doen voor het welzijn van de Arabische gemeenschap in Israël. In het ergste geval betekende dit het actief ondermijnen van alles wat jonge Arabieren in staat stelde te floreren, waardoor hun status als permanente bedreiging voor de veiligheid werd bevestigd.
Ik zal dit noteren Bloedbad van 7 oktober Het leidde tot een keerpunt. Na zoveel gezien te hebben van wat het wereldbeeld van Hamas in de praktijk betekent, hebben velen van ons zich gerealiseerd dat achter het hek blijven niet langer een optie is. De Hamas-wereld mag nooit onze toekomst zijn en moet koste wat het kost worden vermeden. Dit is een dodelijke bedreiging voor de toekomst van onze samenleving, voor iedereen waar we om geven, en ja, het is een algemene bedreiging voor zowel Joden als Arabieren.
Terwijl Palestijnse peilingen laten zien dat de meeste Palestijnen Hamas en het bloedbad van 7 oktober steunen, blijkt uit een recente peiling van het Israel Democracy Institute (IDI) dat tweederde van de Israëlische Arabieren zich deel voelt van de staat Israël; 56% is het ermee eens dat het bloedbad van parlementslid Mansur Abbas op 7 oktober geen representatie is van de Arabische samenleving en de islamitische waarden; en 86% steunt de hulp aan civiele vrijwilligersinspanningen in oorlogstijd.
Wonen in Israël betekent misschien niet dat Arabieren zionisten zullen worden, maar het betekent wel dat ze actief moeten samenwerken met de Joden en moeten integreren in de Israëlische samenleving, zelfs als ze niet assimileren. Vrijwilligerscentra opgericht door de Atidna Jeugdbeweging in de bedoeïenenstad Rahat en Haifa, en de vriendelijkheid van een eigenaar van een fietsenwinkel die 50 fietsen schonk aan kinderen die in Taybeh overleefden, zijn voorbeelden van deze mentaliteit. Bloedbad van 7 oktober.
De daaropvolgende brand van de Taybeh-fietsenwinkel door de Arabieren bracht echter een ander punt aan het licht. De minderheid van Arabische burgers die sympathiseren met Hamas en Israël willen verbranden is misschien niet openlijk actief, maar ze zijn nog steeds krachtig genoeg om anderen ervan te weerhouden publiekelijk goed burgerschap te bepleiten en om een grotere pro-Israëlische verschuiving in de Arabische publieke opinie te voorkomen. .
Israël moet werken om de Arabieren te helpen integreren en een nieuwe identiteit te creëren
Om een positieve trend te garanderen moet een andere speler ophouden aan de zijlijn te staan en openlijk een kant kiezen: de Israëlische regering. Het moet de Arabische burgers geruststellen dat het de integratie actief zal bevorderen, leden van de gemeenschap zal steunen die dit bepleiten, en zal stoppen met het steunen van groepen die zowel de integratie als de staat Israël als geheel afwijzen.
Arabische jongeren moeten worden aangemoedigd om gedurende één jaar na hun middelbare school in de publieke dienst te treden. Dit is nog geen gemeengoed geworden onder Israëlische Arabieren, en er is meer potentieel voor als de regering besluit meer moeite te doen om dit concept te promoten.
Meer in het algemeen moeten Israëlische Arabieren een positieve Arabische identiteit opbouwen die niet wordt gedefinieerd door de ontkenning van Israël. We moeten de Arabische taal, de Arabische cultuur en tradities beschermen en bevorderen, en niet de Palestijnse identiteit.
Wij willen productieve leden van de Israëlische samenleving zijn. Wij zijn van mening dat we de hulp verdienen van de Israëlische autoriteiten, die het publieke debat over integratie krachtig moeten steunen.
Er is geen reden voor enige Arabische niet-gouvernementele organisatie of jeugdbeweging die enige vorm van steun voor geweld in Palestina aanmoedigt om financiering of steun van de overheid te ontvangen.
Israël moet voortdurend leiderschap en kracht tonen. Als de Israëlische vlag niet boven politiebureaus of gemeentehuizen in Arabische steden wappert, welke boodschap zendt hij dan uit, anders dan lafheid? Als de staat niet kan bestaan in de Arabische samenleving zonder angst voor geweld, wat heeft het dan voor zin om pro-integratie Arabische burgers ervan te overtuigen dat de staat hen zal beschermen als gewelddadige radicalen in opstand komen en zich tegen hen verzetten?
In termen van leiderschap kunnen de Israëlische Arabieren ook niet zeggen dat zij succesvol zijn. We zijn eraan gewend dat ons leiderschap decennialang aandringt op een Palestijnse identiteit die niets doet voor het welzijn van onze samenleving.
Het HOGE Vervolgingscomité van Israëlisch-Arabische burgers riep de Israëlische Arabieren op om de protesten na 7 oktober te steunen, en het was werkelijk verheugend om te zien dat deze oproepen geen weerklank vonden bij het publiek. Maar het is niet genoeg om het verwijderde leiderschap af te wijzen. Het belangrijkste is om dit te vervangen door echt leiderschap dat de opvattingen van onze gemeenschappen over publieke kwesties weerspiegelt.
Knessetlid Mansour Abbas is misschien wel de meest verzoenende publieke stem die uit de Arabische gemeenschap naar voren komt, maar hij is nog niet in de buurt gekomen van het verwoorden en volledig demonstreren van de integratie met de Israëlische samenleving en het verzamelen van Arabische Israëliërs achter zich. Het is niet duidelijk of de leiding van zijn partij dit zal steunen.
Net als bij andere grote dilemma’s over de toekomst van Israël zijn Arabieren en Joden onderling afhankelijk van elkaar als het gaat om leiderschap.
We leven zij aan zij als volwaardige burgers hier in Israël, en we moeten leren productief samen te werken, niet alleen in het licht van gemeenschappelijke bedreigingen, maar ook om een visie en toekomst te creëren voor onze gemeenschappen, ons land en het Midden-Oosten. . ■
De auteur is een strategisch adviseur en expert op het gebied van de Arabische samenleving.
