Oorlog met Hamas zou kunnen leiden tot het einde van de politieke eenheid van Israël
Overeenkomsten met wat er in Israël gebeurde op 6 oktober 1973, het begin van de Jom Kipoeroorlog 7 oktober 2023Het begin van de Simchat Torah-strijd is adembenemend.
Beide verrassingsaanvallen vonden, met een tussenpoos van vijftig jaar, plaats tijdens Joodse feestdagen begin oktober. Beiden bewezen dat ogenschijnlijk ondoordringbare verdedigingslinies te poreus waren, en beide waren het gevolg van ingestorte veiligheidsdoctrines, verschrikkelijke tekortkomingen van de inlichtingendiensten en een grove onderschatting van de vijanden van het land.
Beiden begonnen met Israël op de achtergrond, maar verzamelden zich snel om de plotselinge opmars van de vijand af te slaan en de strijd naar vijandelijk gebied te voeren.
De overeenkomsten zijn van meer dan alleen historisch belang. Ze geven ook inzicht in hoe het land de volgende dag zal reageren. evenementen 7 oktoberNet als op 6 oktober een halve eeuw geleden zal het de veiligheidsdoctrine van Israël aanzienlijk veranderen, leiden tot radicale veranderingen binnen het leger en een politieke aardbeving veroorzaken.
De sluimerende woede en teleurstelling die momenteel in het land sudderen over zijn politieke leiderschap (de woede die nog moet koken over het idee dat het land eerst zijn vijand moet verslaan, dan met de vingers moet wijzen en verschillende mensen ter verantwoording moet roepen) is dezelfde brandende woede. Het land na de Jom Kipoeroorlog.
En deze vurige woede had gevolgen die een einde maakten aan de 25 jaar durende hegemonie van Labour in het land en leidde tot een politieke herstructurering. Het is redelijk om deze keer een soortgelijke gebeurtenis te verwachten. Er zal een politieke oplossing komen. Net zoals het na de Jom Kipoeroorlog bijna vier jaar duurde voordat politieke veranderingen zich volledig manifesteerden, zal dit misschien niet onmiddellijk na de oorlog gebeuren, maar het zal wel gebeuren.
Hoe kon het bloedbad van 7 oktober een einde maken aan Israëls huidige politieke alliantie?
Nu is, net als in de winter van 1973, de opstand waar te veel mensen in het land mee te maken hebben, te groot om in de politieke arena te weerklinken. Wat er op politiek gebied is gebeurd, zal niet gebeuren. Uit peilingen blijkt dit al, nog voordat er nieuwe actoren op het politieke toneel verschijnen.
DE JOM KIPPUR-OORLOG markeerde het begin van het einde van de Labour-heerschappij en maakte de weg vrij voor de opkomst van Menachem Begin en de verbluffende overwinning van de Likud bij de verkiezingen van 1977. Een beweging van reservisten die terugkeerde van het front leidde een beweging die het politieke landschap transformeerde en leidde tot een politieke herstructurering die, zij het met enkele korte intermezzo’s, bijna een halve eeuw duurde: de dominantie van de Likud in de Israëlische politiek.
In 1969, de laatste Knesset-verkiezingen vóór de Jom Kipoeroorlog, won Likud 26 zetels en Labour 56 zetels. Bij de verkiezingen van december 1973, slechts twee maanden na de oorlog, steeg de partij naar 39 zetels, en Labour daalde naar 51 zetels. Bij de verkiezingen van mei 1977 versloeg Likud de Labour-partij met 11 zetels en steeg naar 43 zetels.
Het trauma van de Jom Kipoeroorlog – diepe woede en teleurstelling over het politieke establishment dat verantwoordelijk is voor het debacle – is verantwoordelijk voor de omkering van het lot.
De Jom Kipoeroorlog deed ook iets opmerkelijks: het leidde tot de vorming van de centristische Democratische Actie Partij voor Verandering (DASH in het Hebreeuws), een kortstondige partij met 15 zetels.
Het maakt niet uit dat dit feest hier snel verbrandt. Belangrijker nog is dat de partij de op twee na grootste partij van het land is geworden, ondanks – of misschien wel dankzij – het feit dat de partij is opgericht door prominente Israëlische figuren als Yigael, die leiders uit het bedrijfsleven en academici waren, en geen politici. Yadin, Amnon Rubinstein, Shmuel Tamir en Seth Wertheimer.
Destijds heerste de perceptie dat het establishment het land in de steek had gelaten, en mensen zochten kandidaten van buiten het establishment met een frisse blik. Het publiek toonde belangstelling voor de avond waarop nieuwe gezichten werden geïntroduceerd.
Dezelfde dynamiek lijkt ook deze keer een rol te spelen: verlangen naar nieuwe gezichten; Zij zijn ook niet verantwoordelijk voor de veiligheidsdoctrine die tot de ramp van 7 oktober heeft geleid, noch voor de verwoestende desintegratie die het land de vorige keer heeft geschokt. Vijf jaar lang, vooral het jaar daarvoor, en dit alles was een uitnodiging voor een Hamas-aanval.
Momenteel gaat de massa niet de straat op om nieuwe verkiezingen of het aftreden van de regering te eisen, zoals in 1973, wat betekent dat de oorlog nog steeds voortduurt. Er volgden ook protesten, waarbij Motti Ashkenazi, de enige reservist sinds de oorlog, zijn kamp opsloeg buiten het kantoor van premier Golda Meir en het aftreden eiste van minister van Defensie Moshe Dayan; dit leidde tot een massabeweging die Meir uiteindelijk omver wierp. en zijn regering.
Ook deze keer, als de kanonnen zwijgen – of in ieder geval als ze dat doen – zullen de mensen niet het gevoel hebben dat ze de oorlogsinspanningen schaden door de straat op te gaan, en zullen ze waarschijnlijk in grotere aantallen verschijnen. Het aantal demonstranten valt in het niet. vergeleken met wat vorig jaar werd aangeboden rechterlijke hervorming.
Waarvan? Omdat de onvoorbereidheid van het land bij de bevolking en de blinde verkeerde interpretatie van de situatie in Gaza door de regering en het leger een situatie zijn die zowel rechts als links geldt. Protesten tegen de hervorming van het rechtsstelsel waren vooral het domein van Centrum en Links; De volgende dag zouden protesten tegen de leiding van het land rechtse partijen woedend maken.
Voorlopig gaat de politiek hier door zoals voorheen. Dezelfde partijen, dezelfde actoren, dezelfde grieven gaan gewoon door; Ze hebben nog niet geleerd dat 7 oktober een andere aanpak vereist.
DE ISRAËLIES werden op 8 oktober, een dag na het bloedbad, wakker in een land dat verlamd leek. Burgers kwamen tussenbeide om de gaten op te vullen die blinde politici, dove ministeries en onvoorbereide militaire leiders hadden achtergelaten. De algemene uitdrukking in die begindagen was dat het volk, de Israëlieten, beter en capabeler bleek te zijn dan hun leiders.
Als dat zo is, zal er waarschijnlijk een beweging ontstaan die de leiders die verantwoordelijk zijn voor de stagnerende en misleidende veiligheidsdoctrine, sectorale verdeeldheid en vijandigheid zal verwijderen en hen zal vervangen door prominente niet-politieke figuren die hun eigen beleid ten uitvoer leggen. Markering.
Meir nam in april 1973 niet vrijwillig ontslag; De wil van het volk dwong hem te vertrekken. De Agranat-commissie die onderzoek deed naar de Jom Kipoeroorlog hield hem die maand in haar tussentijds rapport niet verantwoordelijk, maar de publieke opinie wel. Golda luisterde met tegenzin naar de menigte.
Zoals hij zei in zijn ontslagrede tot de Knesset: “Ik heb de ontwikkelingen in het land nauwlettend gevolgd sinds de laatste Knesset-verkiezingen (december 1973) en ben tot de conclusie gekomen dat er sociale onrust heerst die niet kan worden voorkomen. het is gerechtvaardigd of niet.”
Golda geloofde niet dat het juist was om het hoofd van het publiek te roepen, maar ze had het gevoel dat ze het publieke rumoer niet kon stoppen, en het rumoer was te luid.
Momenteel erkennen zeer weinig politici wier beslissingen en acties tot 7 oktober hebben geleid (zowel coalitie- als oppositiepolitici) dat zij een rol hebben gespeeld in het ontwikkelen van beleid ten aanzien van Hamas en Gaza in de afgelopen vijftien jaar, of in het bereiken van dit punt in het land. publiek breekpunt. Ze moeten wat wiskunde doen.
De belangrijkste onder hen is premier Benjamin Netanyahu, maar hij is niet de enige.
Maar dat zal niet gebeuren.
Noch Netanyahu, noch degenen als Yair Lapid, Benny Gantz, Avigdor Lieberman, Bezalel Smotrich en Naftali Bennett, die al meer dan tien jaar beslissingen nemen aan de kabinetstafel en terrorisme helpen aanwakkeren of voorkomen, zullen vrijwillig aftreden. verdeeldheid – ze speelden ook een rol in het feit dat er niet genoeg gedaan werd in het openbare leven
“Het enige waar ik ontslag bij zal nemen is Hamas”, zei Netanyahu zaterdagavond op een persconferentie toen hem werd gevraagd of hij na de oorlog zou aftreden. Maar gezien wat er gebeurde na de Jom Kipoeroorlog (en de vele overeenkomsten tussen toen en nu geven alle reden om dit te geloven), had hij misschien geen keus.
Met honderdduizenden reservisten nog steeds in uniform en onder de wapens, is de publieke woede tegen leiders van rechts en links, vooral Netanyahu, nog niet overgekookt. Maar het zal gebeuren. En het zal het politieke klimaat in brand steken. ■
