Het stoppen van de zaak tegen Israël, die net zo politiek is als het Eurovisie Songfestival
In een perfecte wereld, 17 rechters van het Internationale Gerechtshof (ICJ) Het panel dat Zuid-Afrika’s bizarre claim van genocide tegen Israël hoort, zal zijn beslissingen uitsluitend baseren op de kracht van de juridische argumenten.
In een perfecte wereld.
Maar dit is verre van een perfecte wereld en het ICJ opereert intern Het is een van de meest perfecte systemen ter wereld: Verenigde Naties Organisatie.
Net zoals politieke overwegingen de songfestivalstemmen beïnvloeden (toon mij een land en ik vertel je wat je kunt verwachten bij het beoordelen van een Israëlisch lied), zullen ook hier ongetwijfeld politieke overwegingen op de voorgrond treden.
Politieke overwegingen mogen geen rol spelen en dat zal in de democratieën in het panel waarschijnlijk ook niet gebeuren. In Washington bijvoorbeeld kan niemand de Amerikaanse rechter Joan Donoghue vertellen hoe hij moet stemmen. Er zal ook geen Australische rechter in Canberra worden benoemd; Berlijn, Duitse rechter; of Tokio, waarin wordt uitgelegd hoe je een Japanse advocaat kunt domineren.
Maar hetzelfde geldt niet voor Somalië, China, Rusland en Libanon.
Een hoge diplomatieke functionaris zei dat niemand zou durven lobbyen bij een panel voor een democratische regering over de wijze waarop in een bepaalde zaak moet worden beslist. In niet-vrije landen als Somalië, China en Rusland is dit niet het geval.
Wat Libanon betreft: heeft iemand enige twijfel over hoe de Libanese justitie zal beslissen over de genocide-claim tegen Israël? Stel je voor dat Nawaf Salam, een Libanese advocaat, tegen een bevel stemt waarin wordt opgeroepen tot een einde aan de oorlog in Gaza, omdat hij bezorgd is dat Israël genocide pleegt, en vervolgens terugkeert naar Beiroet om zijn besluit uit te leggen aan de Libanese regering, waartoe ook de Hezbollah-ministers behoren.
Er namen 17 rechters deel aan de zaak
15 rechters bij het ICJ – één aanklager, Zuid-Afrikaanse en behalve beklaagde Israël – voor een periode van negen jaar, doorgaans gefaseerd gekozen op basis van regionale affiliatie: vijf voor westerse landen, drie voor Afrikaanse landen, twee voor Oost-Europese landen, drie voor Azië en twee voor Latijns-Amerika en het Caribisch gebied.
De vijftien landen die momenteel in de rechtbank vertegenwoordigd zijn, zijn onder meer de Verenigde Staten, Rusland, Slowakije, Frankrijk, Marokko, Somalië, China, Oeganda, India, Jamaica, Libanon, Japan, Duitsland, Australië en Brazilië.
Kijk naar deze lijn. Als een besluit dat gebaseerd is op landen waarvan algemeen wordt aangenomen dat ze voor of tegen Israël zijn, wordt vernietigd, kan de Joodse staat een beroep doen op Slowakije, Frankrijk, de Verenigde Staten, Australië, Japan, Duitsland en India (zeven van de vijftien rechters).
Het plaatst momenteel zes landen in de achtergestelde categorie: Somalië, China, Brazilië, Rusland, Libanon en Marokko, ondanks dat ze zich in 2020 hebben aangesloten bij de Abraham-akkoorden.
Dan blijven er nog twee wild card-landen over: Oeganda en Jamaica, die premier Benjamin Netanyahu de afgelopen zeven jaar twee keer heeft bezocht, maar die probeert sterkere betrekkingen aan te gaan met Zuid-Afrika, dat de absurde beschuldiging voor de rechter heeft gedaagd.
Interessant is dat Jamaica niet heeft deelgenomen aan de stemming van de Algemene Vergadering van de VN in oktober over een oproep tot een staakt-het-vuren in Gaza (het land had in december al voor een soortgelijke resolutie gestemd). Het is een democratisch land met een onafhankelijk rechtssysteem; In Oeganda is dat minder.
De kansen voor Israël zijn in dit scenario iets beter dan 50-50. Laten we opnieuw aannemen dat rechters de politieke voorkeuren van hun land zullen volgen.
Maar er zijn ook andere wildcards.
India, dat een onafhankelijke rechterlijke macht heeft, stemt bijvoorbeeld zelden op Israël bij de VN en heeft het stemmen tegen Israël in internationale fora in het verleden gezien als een been dat naar de moslimminderheid en het Arabische volk kan worden geworpen. wereldwijd als de prijs voor het hebben van zeer sterke veiligheids- en economische banden met de Joodse staat.
Dan komen Rusland en China. Afgaande op hun retoriek tijdens deze oorlog lijkt het redelijk om te geloven dat zij tegen Israël zouden stemmen. Beiden worden beschuldigd van genocide. Er loopt bij het Internationaal Gerechtshof een zaak tegen Rusland die voortvloeit uit de oorlog met Oekraïne, en China wordt beschuldigd van genocide tegen de islamitische Oeigoerse bevolking, maar er is nog geen zaak bij het Internationaal Gerechtshof gebracht.
Beide landen kunnen echter aarzelen om te concluderen dat Israël genocide heeft gepleegd en zijn bang dat een dergelijk precedent een averechts effect op hen zou kunnen hebben.
Nogmaals, al het bovenstaande is gebaseerd op de veronderstelling dat de beslissingen van de rechtbank gebaseerd zullen zijn op andere dan strikt juridische overwegingen. Want als de zaak strikt op juridische principes wordt beoordeeld, zal Israël worden vrijgesproken; Dit is een van de redenen waarom Jeruzalem besloot betrokken te raken bij deze juridische farce.
