Covid-19: Open in godsnaam de wegen… – Nieuws | Laatste nieuws | Laatste nieuws

Uit de serie “Brieven aan de president”.

Rovsen Hacibeyli

Geachte voorzitter!

Na lang nadenken besloot ik je een brief te schrijven. Hoewel uw land mij Covid-19 noemt, kwam ik in 2020 naar Azerbeidzjan, meer precies, ik werd gebracht. Ik ben in de val gelopen van uw officieren. Ik weet niet hoe het met ze zit, het schokte me diep. Eerlijk gezegd had ik veel gehoord over uw mooie land sinds de dag dat ik werd geboren, en daarom wilde ik meteen naar dit land komen om de mensen te ontmoeten en u, die vele jaren presidentiële ervaring heeft. Helaas, je verlangen als volk bleef in mijn hart, ze lieten me niet eens toe om je herberg te naderen. Ik was echter niet verdrietig, ik was niet gekwetst, ik was niet boos, hier verwelkomd worden als een gewaardeerde gast leek me de wereld te geven. Ook al kon ik je niet ontmoeten, ik bedoel, moge God tevreden zijn met de onderdrukten, ik was je gast, ze openden allemaal hun deuren voor mij…

Eerst waren er mensen die in paniek raakten omdat ik kwam: vooral onder uw ambtenaren, uw beveiligers. Na verloop van tijd is alles gelukt. Eigenlijk kostte het niet veel tijd, we vonden al snel een taal met die van jou. Wat er ook gebeurde, ze duwden me naar voren, gooiden alles naar me en verboden me om het land in en uit te gaan nadat ik aankwam. Mijn been viel, elke dag verschenen vreemden op tv, ze spraken persoonlijk over me, scholden me uit, maar ze gaven me niet op als een koe die een kalf likt als ik alleen was, ze verontschuldigden zich voor wat ze zeiden. gezicht, bekenden ze dat ze niet eens droomden. Het is alsof het Operation Headquarters, TABİB en de politie mij onderling hebben verdeeld. Ik ben nog steeds niet hersteld en ik zit hier vast, ik kan niet weg.

Uw poëtische mensen hebben hierover een traditie:

echt chinees land,

Mijn borst is tussen bergen,

wat komt er wat gaat

Zijn de wegen afgesloten?

Eerlijk gezegd word ik elke keer boos als ik die grap hoor, ik denk dat ik de echte reden ben voor dit gekreun, ik wil gaan. Maar UW ARTS, Operations Headquarters (ik ben op de een of andere manier van de politie afgekomen) geeft niet op en zegt me nog steeds dat ik nodig ben. Ramin Bayramlı, de ex-president van deze instelling, omhelsde me zo stevig dat ik dacht dat het uit liefde was, maar toen je hem ontsloeg, wist ik dat er een probleem was en ik dacht dat ik erg opgelucht zou zijn als hij wegging. Het gebeurde niet, de persoon die hem verving is net als hij. Ik begrijp dat wanneer je mensen verplaatst, er niets verandert. Er is iemand, ik noem zijn naam niet, zegt hij, het probleem zit in het systeem. Bij God, alles aan het systeem is over de hele wereld hetzelfde, de Wereldgezondheidsorganisatie keurt het goed, de kleur van de slangen kan anders zijn, de samenstelling is hetzelfde als die van jou… Ik zie dat jij het ook hebt. saboteurs komen met zulke nietszeggende ideeën dat ze het water vertroebelen. Als de molen ergens staat, moet er water zijn, waarom zouden ze in deze tijd van waterschaarste de moeite nemen om water van hier te halen? Wie aan onze kant een molen draait, vindt zelf het water…

Meneer de president!

Ze belasteren me ook, ze zeggen dat ik niet erg zout ben, en ze belasteren me ook. Tot gisteren (25.06.2023) wijzen ze mij aan als de oorzaak van 10 duizend 282 mensen die om welke reden dan ook het leven lieten in uw land. Ik voel me hier schuldig over. Om eerlijk te zijn, heb ik er spijt van dat ik hierheen ben gekomen. Weet je, ik kom uit een land waarvan de bevolking vele malen groter is dan het jouwe. Het is Gods werk, ik weet niet welke zonde ik ben die me deze wreedheden laat ondergaan. Ik werk al twee jaar maar ik kan hier niet weg, zoals je zei in die doodlopende straat, ze blokkeerden mijn wegen, wie weet, misschien hebben ze een spreuk uitgesproken…

Voordat ik hier kwam, volgde ik uw binnenlandse en buitenlandse politiek op de voet. Geen enkel land of leider ter wereld heeft deze moed, dit humanisme, deze ijzeren vuist. Ik schrijf u deze brief, vertrouwend op uw wijsheid. Ik weet zeker dat je me niet onbeantwoord laat, me mee naar het buitenland neemt, mijn vader vervloekt als ik hier ooit terugkom. Het operatiehoofdkwartier van uw ministerraad, TABİB, AZAL, die profiteerden van de afsluiting van de wegen en de prijzen verhoogden ter wille van Allah… Ze geven mij allemaal de schuld van wat ze hebben gedaan, wat een dwaas ben ik geworden, God?!

Geachte voorzitter!

Zoals ik me herinner, veranderde de haat die sommigen bij mijn eerste bezoek voor mij voelden later in liefde. Ik moet bekennen dat ik nog nooit liefde op deze schaal heb gezien in een van de andere landen waar ik ben geweest. Ik begreep opnieuw de uniciteit van uw land. Terwijl andere landen probeerden zo snel mogelijk van me af te komen, opende je je armen, klopte je op mijn hoofd en drukte je de wens uit me niet te laten gaan. Ik huiver zelfs nu als ik deze herinner. Heel erg bedankt voor dit alles, ik bied mijn liefde en respect aan iedereen die heeft bijgedragen aan mijn lange verblijf hier, ik zal deze vriendelijkheid nooit vergeten, maar ik wil gaan, ze zeggen dat alleen jij weet wat te doen in dit land, wanneer maak in godsnaam een ​​weg vrij en laat me gaan…

Bij voorbaat dank en vriendelijke groeten, de jouwe is Covid-19.