“Ik weet niet of mijn zoon gisteren of vijf minuten geleden is overleden” – Gijzelaarsfamilies roepen de VN-Veiligheidsraad op om actie te ondernemen – Nieuws | Laatste nieuws | Laatste nieuws
Een eenvoudig ‘Ik hou van jou’-bericht op zaterdagochtend was de eerste onheilspellende waarschuwing.
Rachel Goldberg-Paul besefte dat ze een nachtmerrie-universum was binnengegaan.
Tweede bericht met “sorry”. 23-jarige zoon Hersh Wat er gebeurde op het muziekfestival in Reim, aan de grens met Gaza, leek dit gevoel van angst te versterken.
“Ik wist meteen dat er iets vreselijks aan de hand was in mijn wereld”, vertelde Rachel dinsdag aan een kleine groep verslaggevers toen ze buiten de kamer van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties in New York stond.
Zijn zoon, die ook de dubbele Amerikaans-Israëlische nationaliteit heeft, is een van de 222 mensen die in Gaza werden gegijzeld nadat Hamas op 7 oktober Zuid-Israël had aangevallen.
‘Waar is de wereld?’
Hij weet uit ooggetuigenverslagen dat zijn arm tijdens de aanval werd afgeblazen en dat hij deze kon tourniqueten voordat Hamas hem in een vrachtwagen naar Gaza bracht.
“Het laatste mobiele telefoonsignaal van Hersh werd op 7 oktober om 10.25 uur in Gaza gevonden.
“Sindsdien hebben we een video te zien gekregen waarin Hersh in de vrachtwagen stapt met een bloederige bult op zijn linkerarm”, zei Rachel.
Sinds de aanval van 7 oktober, waarbij Hamas ook meer dan 1.400 burgers en soldaten doodde, heeft de Veiligheidsraad moeite gehad om een gemeenschappelijke basis te vinden om de moorden te veroordelen of de vrijlating van gijzelaars te eisen.
Buiten haar kamer vroeg Rachel om een wereldwijd evenement, waarbij ze aankondigde dat de 100 gevangenen paspoorten hadden uit 33 verschillende landen.
“Waar is de wereld?” toen hij uitlegde dat het Internationale Comité van het Rode Kruis de gijzelaars niet eens mocht bezoeken. vroeg. Hij vroeg.
“Waarom schreeuwt niemand over het bestaan van deze mensen (gevangenen)?” liet het Rode Kruis binnen?
“Waarom eist niemand dit? slechts een bewijs van levenHij voegde eraan toe dat de gijzeling een ‘wereldwijde humanitaire ramp’ was.
Terwijl ze achter het podium stond, haar grijzende zwarte haar uit haar gezicht duwde en in de microfoon sprak, merkte ze de kloof op tussen de families van de gijzelaars en alle anderen in de kamer.
‘Ik leef in een ander universum dan jullie allemaal,’ zei Rachel.
“Jij bent daar. Het is alsof we op dezelfde plek wonen, maar ik houd wel van ‘ontvoerde dierbaren, eigenlijk leven we allemaal op een andere planeet’.
“Hoe is het met je?” Vraag? zei Rachel.
Hij wil reageren door te zeggen dat hij tussen twee opties zit: óf zijn zoon is dood, óf hij is een gevangene in Gaza met zijn arm afgehakt.
Rachel zei dat ze niet wist of hij 18 dagen geleden in die vrachtwagen doodgebloed was, of dat hij gisteren of vijf minuten geleden stierf.
Toen iemand vroeg hoe het met hem ging, legde hij zijn antwoord uit.
Zoon verstopte zich in een schuilplaats, beschoten met granaten en machinegeweren
Rachel beschrijft onze ‘planeet van pijn, onze planeet van slaap, onze planeet van wanhoop, onze planeet van tranen’ en zegt dat deze toestand van terminale onzekerheid uitdrukt ‘hoe we ons allemaal voelen op onze planeet.’
“Wij, de familie van 200 gijzelaars, zijn ver weg op onze planeet van marteling”, zei hij, kijkend naar verslaggevers en kijkers, “waar ben je?”
Hij zei dat zijn zoon Hersh en zijn vriendin Aner Shapira zich op de ochtend van de aanval verstopten in een klein onderkomen met 27 andere mensen die het muziekfestival bijwoonden.
Ze werden al snel omsingeld door Hamas-terroristen die granaten in de overvolle schuilplaats gooiden.
Aner, die met Hersh bij de ingang stond, gooide acht granaten terug, maar drie van de commando’s explodeerden in de kamer.
Hamas opende ook het vuur op de bunker met raketwerpers en machinegeweervuur. Onder de doden bevond zich Hersh’s vriend Anar. De weinige overlevenden speelden dood tussen de lijken.
Rachel zei dat het lezen van iemands morele kompas feitelijk betekent dat zijn menselijkheid alleen breekt als hij boos wordt op het doden van baby’s aan zijn kant, en niet op het doden van baby’s aan de andere kant.
“Daarom moeten wij ons allemaal in onze stille momenten van eenzaamheid, over de hele wereld, onszelf deze vraag stellen: streef ik ernaar mens te zijn, of ben ik verzonken in de heerlijke wereld van haat?”
“Dit is geen fenomeen dat uniek is voor Israël of Gaza. Het bestaat over de hele planeet”, zei hij.
“Ik begrijp dat het fascinerend, kwetsbaar en vooral gemakkelijk is om iemand te haten, ongeacht wie we besluiten dat ze zijn”, zei Rachel.
Maar hij waarschuwde dat dit niet nuttig of constructief was.
Oorlog is wreed, zei hij, omdat er nooit winnaars zijn in de race van pijn.
Hij vond een sprankje hoop in het verhaal van zijn zoon toen hij vertelde over de heroïsche inspanningen van een bedoeïenenbewaker om tieners te redden die een muziekfestival bijwoonden in het opvangcentrum van zijn zoon.
Ook al vertelde hij de gewapende mannen dat hij moslim was en dat de onderduikers in de schuilkelder zijn familie waren, de terroristen geloofden hem niet.
Rachel zei dat ze geslagen was en dat er sindsdien niets meer van haar is vernomen.
‘Hij had zichzelf kunnen redden,’ zei hij, ‘maar hij probeerde het juiste te doen.’
‘Voor een moment van troost,’ voegde hij eraan toe, ‘was er iemand die probeerde het goede te doen toen alles in het universum uiteenviel.’
