Anwar Sadat: Slachtoffer van de Vrede

Sadat, denkend dat het leger hem wilde begroeten en dat het deel uitmaakte van een parade, stond op en werd een gemakkelijk doelwit.

In een toespraak tot het Egyptische parlement op 9 november 1977 deed Anwar Sadat een verrassende verklaring:

“De Israëli’s zullen misschien verrast zijn, maar ik ben klaar om naar hun huis, de Knesset, te gaan en met hen te praten.”

Tegen de achtergrond van de resolute weigering van Arabische staten om Israël te erkennen, hadden Sadats woorden het effect van een wereldwijde bom.

Maar voor sommige mensen in Israël was dit niet onverwacht. Premier Menaxim Begin en minister van Buitenlandse Zaken Moshe Dayan hielden geheime ontmoetingen met de Egyptische president. Ze werden bemiddeld door de Roemeense president Nicolae Ceausescu, de enige communistische staat die de diplomatieke banden met Israël sinds de Zesdaagse Oorlog niet heeft verbroken. De affaire werd topgeheim gehouden en andere leden van het Israëlische kabinet waren er niet van op de hoogte.

De volgende dag zei Begin dat als Anwar Sadat naar Israël zou komen, hij zou worden begroet door het staatshoofd. in Tel Aviv op 15 november Verenigde Staten van Amerika ambassadeur Hij stuurde een uitnodiging naar Sadat via en via Caïro. Verenigde Staten van Amerika ambassadeur overgedragen aan de voorzitter.

Ik wil er ook op wijzen dat de Israëli’s, die zich niet bewust zijn van de geheime gesprekken tussen de partijen, sceptisch staan ​​tegenover de bedoelingen van de Egyptische president. Generale Staf van het leger chef Mordechai sloot niet uit dat de toespraak van Gur Sedat zelfs maar een stap zou kunnen zijn om de nieuwe aanval te verdoezelen.

Niet iedereen in Egypte was blij met wat er was gebeurd. Zo nam minister van Buitenlandse Zaken İsmail Fahmi ontslag. Tijdelijk bevoegdheden uitoefenen VNToekomstig secretaris-generaal Boutros Boutros-Ghali

Op 19 november vloog Sadat naar Israël. Waarschijnlijk baden veel mensen in de Arabische wereld op dat moment dat zijn vliegtuig zou neerstorten. Maar ‘s avonds landde de Egyptische president veilig en verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Onder degenen die hem ontmoetten President Ephraim Kathir, Menachem Begin en anderen. 3.000 journalisten werden naar Tel Aviv gestuurd om verslag uit te brengen over het bezoek.

De volgende dag bezocht hij de Masjid al-Aqsa in Jeruzalem en bad. Later bezocht de Holy Temple Church, Yad Vashem Holocaust Memorial. In de middag sprak hij een speciale zitting van de Knesset toe. Sadat zei dat Israël is gekomen om de muur van vijandigheid en achterdocht af te breken, zodat de Arabieren in vrede en veiligheid kunnen leven. Tegelijkertijd zei de Egyptische president dat Israël niet van plan is een afzonderlijke vrede te sluiten, maar de bezette gebieden, inclusief Oost-Jeruzalem, moet evacueren en de oprichting van een Palestijnse staat niet moet verhinderen.

Menachem Begin bedankte Sadat voor zijn moed en drong er bij de Syrische president Hafez Assad en de Jordaanse koning Hussein op aan het voorbeeld van de Egyptische president te volgen en vredesbesprekingen te starten. Hij zei dat Egypte niet klaar was om aan zijn voorwaarden te voldoen, controverse VN Gedrag op basis van resoluties van de Veiligheidsraad bieden gemaakt.

Sadat op nov. parlement Hij hield een persconferentie met Begin, die een ontmoeting had met de regerende en oppositiegroeperingen, en keerde rond 16.00 uur terug. Dankzij dit bezoek werd hij door de Times uitgeroepen tot “Persoon van het Jaar”.

Opgemerkt moet worden dat er al eerder afspraken zijn gemaakt tussen Egypte en Israël. De onderhandelingen tussen de partijen begonnen op de Dag des Oordeels kort na het einde van de oorlog en op 12 november werden een aantal voorwaarden overeengekomen, waaronder een gevangenenruil. Dit waren de eerste directe contacten met Egypte sinds de oprichting van de staat Israël.

Volgens een document ondertekend op 18 januari 1974 moesten Egyptische troepen zich tijdens de oorlog terugtrekken uit de bezette gebieden ten oosten van het Suezkanaal en Israëlische troepen ten westen van het kanaal. Israël ligt ten oosten van het kanaal, op het Sinaï-schiereiland 20 kilometers afgelegd. hier is de eerste 10 beperkt aantal Egyptenaren per km (7000 soldaten en 33 tanks) leger Force-inzet toegestaan. Seconde 10 in een kilometer rijstrook VN troepen zouden worden ingezet. Het eerste deel van het Sinaï-schiereiland onder Israëlische controle 10 Tsahal kan ook 7.000 soldaten en 33 tanks inzetten binnen een straal van 1 km.

De onderhandelingen gingen vervolgens verder over de kwestie van de terugtrekking van de Joden naar het oosten van het Sinaï-schiereiland. Verenigde Staten van AmerikaWashington begon Tel Aviv onder druk te zetten. Een eerdere mondelinge overeenkomst over wapenverkoop werd niet geformaliseerd, Amerikaanse diplomaten ontmoetten vaker vertegenwoordigers van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie en het overleg over Midden-Oostenkwesties werd opgeschort. Deze en andere stappen maakten Israël veerkrachtiger.

Op 4 september 1975 ondertekenden de partijen de Interim Sinaï-overeenkomst in Genève onder bemiddeling van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Henry Kissinger. Volgens de overeenkomst zullen de partijen het geschil vreedzaam oplossen, leger Ze hebben toegezegd geen geweld te gebruiken of dreigen met geweld.

Israël trok zich 30-40 km ten oosten van het Sinaï-schiereiland terug. De voormalige VN-gecontroleerde strip werd overgedragen aan Egypte. Nu was de bufferzone het gebied waaruit Israël zich terugtrok. Joodse nederzettingen gebouwd hier na de Zesdaagse Oorlog annuleren gedaan. Abu Rudays wendde zich tot de olierijke Egyptenaren. De toezegging van Egypte aan de Verenigde Staten, die niet in de overeenkomst was opgenomen, was dat Egypte niet zou ingrijpen als Damascus een nieuwe Israëlisch-Syrische oorlog zou beginnen.

Na deze gebeurtenissen was er een pauze in het vredesproces in het Midden-Oosten. Een van de redenen was om in 1976 naar de Verenigde Staten te gaan. President Het was een verkiezingscampagne. Verwacht mag worden dat het proces zal versnellen na Sadats bezoek aan Israël. Maar zo gemakkelijk was het niet. Gelukkig voor de Egyptische president is er voor het eerst sinds de oprichting van Israël in 1977 een rechtse regering gevormd, en Menachem Begin, die ooit een terroristische organisatie als de Irgun leidde, Premier het gebeurde. Hoewel hij Sedat op hoog niveau verwelkomde, wilde hij geen concessies doen.

***

***

In september 1978 nodigde de Amerikaanse president Jimmy Carter Begin en Sadat uit in zijn huis in Camp David. Van 5 tot en met 17 september vonden hier zware onderhandelingen tussen de partijen plaats. Op verzoek van Carter stond zelfs Sadat op het punt de onderhandelingen een tijdje niet af te ronden.

Sadat wilde dat de overeenkomst de terugtrekking van Israël uit de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever zou omvatten in overeenstemming met VN-resolutie 181 om afzonderlijke vredesaanklachten te voorkomen. Hij was voorstander van de verdeling van Jeruzalem in tweeën. Begin weigerde zich echter terug te trekken uit de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem.

Het conflict tussen de partijen bereikte een zodanig niveau dat Sedat en Begin niet eens met elkaar spraken. Door door de kamers te navigeren die voor hen waren gereserveerd, probeerde Carter de vastgelopen gesprekken te herstellen, en dat lukte. Op 17 september werd tussen beide landen een raamovereenkomst ondertekend.

De Camp David-akkoorden bestonden uit twee delen, het “Kader voor vrede in het Midden-Oosten” en het “Kader voor het vredesverdrag tussen Egypte en Israël”. Volgens de eerste werden de “legitieme rechten van het Palestijnse volk” erkend en zou een proces worden nagestreefd om “volledige autonomie” te verzekeren. Zodra de lokale regeringen waren gekozen, zou Israël zich terugtrekken uit de Westelijke Jordaanoever en Gaza. Er wordt geen melding gemaakt van Jeruzalem in het document.

Volgens de tweede overeenkomst zou binnen zes maanden een vredesakkoord worden ondertekend en binnen drie jaar zouden zowel het Israëlische leger als de 4500 Joden die op het Sinaï-schiereiland wonen, het land verlaten. Er zouden diplomatieke betrekkingen tussen landen tot stand worden gebracht. Egypte garandeerde Israëls gebruik van het Suezkanaal. De Straat van Tiran en de Golf van Akaba zijn uitgeroepen tot internationale wateren en kunnen niet worden afgesloten voor Israël.

Onder de Camp David-akkoorden kregen Anwar Sadat en Menachem Begin in 1978 de Nobelprijs voor de Vrede. In feite zou het eerlijker zijn geweest om deze onderscheiding aan de president van de Verenigde Staten te geven. Maar alleen Jimmy Carter 20In 2002 ontving hij de Nobelprijs voor de Vrede voor zijn rol bij het oplossen van internationale conflicten en het bevorderen van democratie en mensenrechten.

Op 26 maart 1979 werd in Washington een vredesverdrag ondertekend tussen Israël en Egypte. Volgens de overeenkomst, nadat het Israëlische leger zich aanvankelijk had teruggetrokken in de al-Arish-Ras-Muhammad-linie, hebben de partijen politiek zij zouden diplomatieke betrekkingen aanknopen door hun onafhankelijkheid en territoriale integriteit te erkennen.

Israël stond het Sinaï-schiereiland in het algemeen uiterlijk drie jaar later terug aan Egypte. Het schiereiland zou in drie regio’s worden verdeeld. Egypte ligt in de meest westelijke regio A. 20 Het zou een leger van duizend man kunnen handhaven. Slechts 4 bataljons zouden worden ingezet in de B-zone in het centrum. Alleen internationale vredeshandhavers zijn ingezet in Area C, dat grenst aan de Israëlische grens en de Golf van Aqaba. Egypte is hier leger Het gebruik van geweld zou Israël ertoe kunnen brengen een oorlog te beginnen. Ten slotte, in de vierde D-zone aan de Israëlische kant van de grens, zou Tsahal slechts 4 infanteriebataljons vasthouden.

De ondertekening van het vredesverdrag werd geprezen in de Verenigde Staten. Jimmy Carter was destijds op het hoogtepunt van zijn populariteit. In die tijd was het lid van negen landen Europa Hoewel de Economische Unie de ondertekening van een vredesakkoord verwelkomde, benadrukte ze dat een regeling in het Midden-Oosten onmogelijk zou zijn zonder de oprichting van een Palestijnse staat.

Vierkante TV