“Azerbeidzjan Kalkoen en IV met Israël Azerbeidzjan Internationale Defensie zal contracten ondertekenen voor de aankoop van nieuwe wapens in het kader van de tentoonstellingen “ADEX” en XIII International Homeland Security, Protection and Rescue “Securex Caspian”.
Minister van Defensie-industrie Madat Guliyev zei dit in een verklaring aan verslaggevers.
Madat Guliyev zei: KalkoenOntwikkeling van samenwerking met Israël en Pakistan Azerbeidzjan leger– is de prioritaire richting van het industriecomplex.
“Tegenwoordig worden de krachtigste wapens ter wereld zowel in Turkije als in Israël geproduceerd. Kalkoenmet Israël en Pakistan leger“Samenwerking op technisch gebied is onze prioriteit”, zei Guliyev.
Het gaat er dus niet alleen om de binnenlandse ontwikkeling te versterken, maar ook om nieuwe wapens te kopen in Turkije en Israël. Dit betekent, naar Azerbeidzjan Waarom moet je nog bewapend zijn? Zelfs de meest onwetende mensen in de zuidelijke Kaukasus weten het tegenwoordig. leger– Technisch gezien is er geen beter uitgerust land dan Azerbeidzjan. In zo’n situatie rijst de vraag: waarom moet onze staat meer nieuwe wapens uit het buitenland kopen om zijn arsenaal aan te vullen, waarom is dit nodig? Het is onwaarschijnlijk dat dit te wijten is aan een potentiële dreiging vanuit Armenië. Zo ja, zou het kunnen gaan om bescherming tegen potentiële dreigingen uit het noorden en het zuiden? Of zitten er andere doelen achter deze toekomstige aankopen?
Azerbeidzjan Voormalig medewerker van de afdeling Informatie en Analyse van het Ministerie van Defensie van de Republiek, militair expert Vrij Isazade deelde zijn visie op deze punten met de Press Club:
– Het eerste wat mij opviel was dat deze verklaring niet is afgelegd door de vertegenwoordiger van het Ministerie van Defensie, Azerbeidzjan Minister van Defensie-industrie, hoofd van het militair-industriële complex. Er zijn twee soorten aankopen. Ten eerste wordt het pistool eenvoudig gekocht en gebruikt, waarvoor periodiek reserveonderdelen worden gekocht. Er zijn echter contracten waarin technologieën worden gekocht samen met dit of dat type wapen. Nu we de toespraak van de minister van Defensie-industrie hebben bestudeerd, sluit ik niet uit dat in de toekomst met deze landen gezamenlijke productiefaciliteiten of sommige reparatiefaciliteiten in Azerbeidzjan zullen worden opgericht voor bepaalde modellen militair materieel. En ik kan met zekerheid zeggen dat er ontwerpbureaus zullen zijn die zullen werken aan de ontwikkeling van binnenlandse analogen van deze wapens. Een dergelijke samenwerking op militair-technisch gebied is in principe ook de ontwikkeling van het militair-industriële complex.
De samenwerking waar Madat Guliyev het over heeft, is meer dan de gebruikelijke aankoop van wapens. Deze.
Ten tweede, zelfs als we alleen wapens kopen, naar Azerbeidzjan nodig. Want niet alle problemen met Armenië zijn volledig opgelost. in het leger van Azerbeidzjan Rusland het aandeel van het wapen is nog vrij groot. We begrijpen dat deze wapens uiteindelijk zullen falen en er zijn problemen met hun reparatie, levering en aankoop. Rusland sancties en het is niet bekend hoe lang de sancties zullen duren. Dus het zou kunnen Rusland Artillerie, gepantserde voertuigen, luchtvaart (waarvan bijna 80% wordt geproduceerd in Rusland), die het grootste deel van de productie vormt, zullen vroeg of laat elektronica en zeer nauwkeurige apparatuur vereisen. En vanwege de sancties zullen we ze niet van Rusland kunnen kopen.
Dit betekent dat we al op zoek moeten naar analogen en substituten voor dit alles in landen waar we in de toekomst nooit problemen zullen hebben. We zouden in ieder geval in het zichtbare perspectief moeten gaan werken. We moeten op zoek naar plaatsen waar we gemakkelijk reserveonderdelen en reparatiesets kunnen krijgen.
Het derde aspect is de militaire geschiedenis. Oekraïne Laten we op basis van het voorbeeld bedenken dat toen de USSR instortte, deze republiek de grootste wapenvoorraad had. Bijvoorbeeld, ArmeniëAls er een Transkaukasisch militair district is op het grondgebied van Azerbeidzjan en Georgië, Oekraïne Er waren drie militaire districten op zijn grondgebied. En alle drie waren gericht op een aanval op Europa. Het was de zogenaamde Tweede Strategische Tier. Door, Oekraïne vol tanks, artillerie, vliegtuigen. Ook toen de terugtrekking van de Western Forces Group uit Oost-Duitsland en Polen begon, stak het grootste deel van het zware gepantserde materieel de grens van de USSR over en stopte in Oekraïne. Er waren zoveel wapens dat Oekraïne ze bijna aan de hele wereld verkocht. Naar zowel Afrikaanse, Aziatische als enkele Europese landen. Wij en de Georgiërs zouden van hen kopen. Als gevolg hiervan hadden ze tot 2014 geen wapens meer. Het gebrek aan wapens die destijds zijn gemaakt, is nog steeds voelbaar – 8 jaar later. Alleen de tanks ontbreken. Er was eens een overvloed aan wapens.
Wat betekent dat? Dit betekent dat het altijd voordelig kan zijn om wapens te kopen en een voorraad specifieke wapens aan te leggen.
uit het noorden en het zuiden naar Azerbeidzjan Wat betreft mogelijke dreigingen kan ik me nog steeds geen situatie voorstellen waarin vanuit deze aspecten een grootschalige aanval op ons land zou worden ingezet. Maar ik weet ook dat niemand een jaar geleden had gedacht dat Rusland Oekraïne zou aanvallen. Hoewel niet expliciet vermeld, impliceert de militaire doctrine van alle staten dat een mogelijke aanval van alle buren verwacht mag worden. Met andere woorden, we moeten begrijpen dat zowel de invasie van Turkmenistan op ons grondgebied als de aanvalsvolgorde vanuit Georgië voorwaardelijk in aanmerking worden genomen. In al deze gebieden moeten bepaalde beschermende maatregelen worden genomen. Wapens moeten ook worden geplaatst op respectievelijk rangen of in militaire eenheden langs de staatsgrens.
Rauf Oruzhov
