“Armeni vertelde Elmira dat we de jouwe hebben, we houden ze in Hadrut…” – VERLOREN – VUSASA SCHRIFTELIJK MAMMADOVA |

In het “Vermist”-project van Pressklub.az presenteren we deze keer het verhaal van een familie die in Saatli woont. Mureddin Rahimov, een familielid, vertelt het verhaal:

Allereerst wil ik u vertellen over mijn familie. Mijn vader Rahimov Sadri Rahim werd geboren in 1933 en mijn moeder Rahimova Safiya Mulazim werd in 1936 geboren in het dorp Kheveshen in het Adygun-district van Georgië. Mijn vader verloor zijn vader in de Tweede Wereldoorlog. Mijn ouders zijn op 14 november 1944 door Stalin gedeporteerd. Net als tienduizenden Meschetische Turken verlieten ook zij hun huizen. verplicht Het werd meegenomen met wagens voor veedoeleinden en verbannen naar Centraal-Azië. Mijn ouders zijn in 1958 en 1960 in Oezbekistan getrouwd. naar AzerbeidzjanZe verhuisden naar het dorp Garayevkend in het district Saatli. Nu dit Baai Zijn naam is Orta Mugan. We zijn geboren en getogen hier in Azerbeidzjan, er waren zes broers en vijf zussen in onze familie…

Laat me het nu hebben over Fahlul. Mijn broer Fahlul, die in 1966 na mij werd geboren, is het vierde kind van ons gezin. leger Hij voltooide zijn dienst in de gelederen van het Sovjetleger in de provincie Tsjita en keerde terug. Toen de oorlog begon, in augustus of juli 1993, werd een ontwerp naar het leger gestuurd, ze werden naar het front geroepen. Wat zeg jij? Mijn vader zei dat we hier wonen, dit is ons vaderland, ze hebben ons gebeld, een van jullie moet gaan. Hij viel in het lot van Fahlül, hij vertrok…

Als je wilt dat ik mijn broer beschrijf… Fahlül was een zeer rustig en bescheiden persoon. Susu werkte op de collectieve boerderij. besluit Ze had een zoon van anderhalf jaar en was nog maar drie of vier maanden verwijderd van de geboorte van haar tweede kind… Dat was het! Wat kan ik nog meer zeggen…

Het was pas drie maanden geleden dat hij in de oorlog was… We wisten gewoon zeker dat zij het waren. leger een deel ervan bevindt zich in de vakschool in het district Zangilan. Gedurende deze tijd kwam hij niet thuis en communiceerde hij niet via de telefoon. Heeft hij een brief geschreven…? Ik weet het niet meer… Het was een gesprek in 1993, het is moeilijk om de details te onthouden… Je weet wel, van onze familie. nieuws Het zou nauwkeuriger zijn om te zeggen dat het door mijn neus kwam om de melk te krijgen die ik van mijn moeder zoog…

Maar wat is er met ons gezin gebeurd? Drie maanden later besloot ons gezin naar Fahlul te gaan. We gingen liever met onze eigen auto. Het was moeilijk voor hem om achter het stuur te zitten omdat mijn vader een hartaanval kreeg en mijn oudere broer, Mousaddin, geboren in 1963, moest rijden. Musaddin op de collectieve boerderij bestuurder Hij werkte, trouwde, had twee zonen en een dochter…

Terwijl mama en papa zich klaarmaakten voor de reis, kwam mijn 13-jarige broer, onze geliefde zoon Vagif, terug en zei dat ik met je mee zou gaan! Mijn vader zei: kom op, we gaan toch met onze eigen auto. Hij was toen relatief kalm, zonder angst voor vuur of kogels…

Ze verlieten het huis vroeg in de ochtend op 23 oktober, rond 5-6 uur. weg, 9-10 Ze waren al bij mijn broer. Ze zouden ‘s avonds terugkeren, maar ze kwamen niet. Wijk politie Ik solliciteerde bij de afdeling… Een paar dagen gingen voorbij, ik solliciteerde opnieuw en zei dat mijn familie naar het front was gegaan, ze waren al dagen weg… Deze keer nieuws Het is niet gebeurd.

Op 29 oktober werd gezegd dat de Armeniërs Zengila hadden bezet., moest de bevolking de stad verlaten en ging naar Iran door de rivier de Aras over te steken. Onze angst nam toe en ik besloot mijn vader te volgen… Maar waarheen? Ze gingen naar Zangilan en Zangilan was al bezet…

Ik keerde terug naar Iran. 3 of 4 dagen douane Ik heb de nacht doorgebracht bij de checkpoint. Daar zag ik dat het Zangilaanse volk Iraans was. naar Azerbeidzjan komt… Eindelijk, Iraans Ze lieten me hun land doorkruisen. We gingen met de bus naar de plaats waar de mensen van Dengilinan Araz overstaken, toen ik onze soldaten op de weg zag. Ik stopte de bus en stapte uit. Ik vroeg, werk je in Zangilan? Hij zei ja… Ik zei dat mijn broer daar ook werkt, misschien zag je het toevallig… Hij vroeg zijn naam, ik zei Fahlul… Hij zei “We sliepen met Fahlul”. . In die tijd kwamen haar ouders en twee broers naar haar toe, ze brachten eten, we aten, toen stopte haar vader geld in onze zakken… Toen nam Fahlula vijf dagen verlof van de commandant. We hebben ze rond 13.00 uur op pad gestuurd.” Dat is het… Daar eindigt het verhaal van mijn vader en begint mijn trieste verhaal, waar ik ze al jaren dag en nacht zoek.

Ik kwam erachter toen mijn vader Fahlül meenam. overbodig Ze werden gegijzeld met hun “VAZ 2106” autonummer 58-54 AQJ in de nederzetting Horadiz van de stad… Op dat moment stopten de Armeniërs op die weg en gijzelden hoeveel auto’s. Ze zeiden dat de auto werd meegenomen als een gemengde gijzelaar. Maar er was geen hulp van welke instelling dan ook, ik was er alleen naar op zoek…

Ik heb al twee jaar niet thuis geslapen. Ik heb mijn leven aan het front doorgebracht, in onderhandelingen… Ik ontmoette degenen die terugkeerden uit gevangenschap, sprak met hen en kreeg informatie. Ik zou foto’s van mijn familie laten zien en vragen: “Heb je zo iemand gezien?” ..

Er was Khankendi plaatsvervangend chef van de generale staf Elmira Ağayan… ‘We hebben mensen,’ zei hij. “We hebben een vrijstaand huis in het Hadrut-district. In het Edilli-dorp Hadrut… De rode auto die we hebben gegijzeld staat daar, en de familieleden zijn ook…”

Gevangen Ik vond ook het nummer van Albert Voskanian, die actief betrokken was bij en contact heeft opgenomen met de gijzeling. En hij zei dat we jouw mannen niet hebben. Ik ben niet bang voor je, ik zeg het je aan de telefoon… Dus Albert zei direct dat je niet je familie bent…

Tagiyev uit Beylagan Mohammed Ik heb ook met de zoon van Gaçay gesproken. Ze noemden hem Mamed. mama gevangene rechtstreekse onderhandelingen aangegaan met de Armeniërs over de uitwisseling van gijzelaars. Ik was zelfs een keer bij hem toen hij een Armeense politieman belde die Abo heette. Ik hoorde het met mijn oren, Abo zei: “We hebben de mensen gefouilleerd die je noemde, die familie hebben we niet”…

Kortom, niemand behalve Elmira bevestigde dat onze familie gegijzeld was. Hij vervolgde zijn woorden niet… Zodra ik een antwoord van hem kreeg, heb ik me onmiddellijk bij de Staatscommissie geroepen. Ze zeiden dat er geen probleem is, we hebben Armeense gevangenen, we zullen ze ruilen.

Ik ging weer naar Dagestan en belde Elmira Ağayan, we spraken af, in plaats daarvan zijn we Armeniërs. gevangene we zullen geven Maar Elmira deed geen beloftes. En daarna nieuws Het kwam niet uit… Hij zei niet eens dat hij het voor geld zou ruilen. Ik heb hem 3-4 keer ontmoet… Dit zijn allemaal gesprekken tussen 1994-1995…

Ik probeerde elke mogelijke en onwaarschijnlijke gelegenheid aan te grijpen om van mijn familie te horen. Het was niet goed. Tot op de dag van vandaag heeft geen enkele instelling mijn deur geopend. Noch het Ministerie van Defensie, noch Toepassen Van zijn gezag. Een vertegenwoordiger van de krant “Zaman” kwam, nam onze foto en publiceerde een artikel in de krant. Er is een keer een film gemaakt. Ze riepen me naar de filmstudio, ik legde het incident in detail uit. Het was 1996 of 1997. Maar ik weet niet meer wie ze heeft getekend. Ik weet niet eens waar de film werd vertoond… 5-6 jaar geleden kwam er een vrouw van het Rode Kruis… Niemand anders was geïnteresseerd in dit evenement…

Terwijl andere vermiste burgers de status van martelaar kregen, kregen mijn ouders en twee broers dat niet. Gewoon Fahlula martelaar Ik heb de situatie… En met veel moeite. Na de verdwijning van Fahlul werd een dochter geboren, we noemden haar Güler… We hebben haar kinderen grootgebracht, we trouwden met haar zoon, we verhuisden haar dochter… Ik gaf alle foto’s die ze hadden achtergelaten aan staatsinstellingen, bepaalde instellingen, hier en daar. zoeken… Maar wat heb je eraan? Geloof me, ik ben gekomen en gegaan tot aan het nummer van mijn haar, ik kreeg geen positief antwoord… Tot vandaag is er geen nieuws over het lot van mijn familieleden…

Opmerking: Materialen van de Staatscommissie over gevangengenomen en vermiste burgers, gijzelaars werden gebruikt.

Vusala Mammadova