De ultraorthodoxen steunen de oorlogsinspanningen van Israël. Dat is alles – Nieuws | Laatste nieuws | Laatste nieuws
sinds het begin van het jaar Vreselijke aanvallen op Israël Op 7 oktober kozen de ultraorthodoxen in Israël ervoor de Israëlische samenleving te steunen in de oorlogsinspanningen.
Israël was de afgelopen jaren diep verdeeld, vooral in de maanden vóór het begin van de oorlog. De vrijstelling van ultraorthodoxe mannen van het dienen in het leger werd algemeen beschouwd als een van de redenen voor de verdieping van de conflicten tussen verschillende gemeenschappen in het land.
Maar het verhaal is veranderd sinds Operatie Iron Sword begon. Video’s en foto’s die op sociale media circuleren laten nu zien dat ultraorthodoxe mannen en vrouwen actief geld, voedsel en andere benodigdheden voor soldaten verzamelen. Velen nemen deel aan vrijwilligerswerk om inwoners van grensgemeenschappen te helpen die hun huis zijn kwijtgeraakt. In aanvulling, ongekend aantal ultraorthodoxe individuen Anderen meldden zich aan om zich bij de IDF aan te sluiten voor de strijd, en anderen die uit de reserve waren vrijgelaten, boden zich vrijwillig aan om te dienen.
De ultraorthodoxe gemeenschap heeft een lange traditie van vrijwilligerswerk, maar hun betrokkenheid is de laatste tijd bijzonder prominent en wijdverspreid geworden.
Tzipi Velas, een ultraorthodoxe chassidische uit Bnei Brak en directeur van Harmonia (zwangerschaps- en geboortecentrum), benadrukte dat de ultraorthodoxe mensen altijd bereid zijn te geven.
“De ultraorthodoxen doen niet langer vrijwilligerswerk omdat iemand komt en zegt dat ze niets hebben gedaan, omdat ze weten hoe ze in elke situatie en op elk moment moeten geven, en dat is een belangrijke waarde”, zei hij.
Velas verwierp het idee dat ze niet loyaal waren aan hun land.
“Ik ben bang dat wanneer we herstellen van dit trauma, mensen ons, de ultraorthodoxen, zullen zien als degenen die niets hebben gegeven.” “We hebben het heel moeilijk met dit stigma. Veel mensen omschrijven de ultraorthodoxen als Arabieren, vrije mensen die zich niet bij het leger voegen, maar ik doe zaken en werk hard voor mijn geld. Ik betaal belasting zoals iedereen.”
‘Mijn ultraorthodoxe vader vocht als krijger in de Zesdaagse Oorlog en de Jom Kipoeroorlog’, zei hij. “Mensen zullen komen en zeggen dat ultraorthodoxe kinderen niet naar het leger gaan, maar ik heb zeven kinderen en ongeveer 27 kleinkinderen, en ik kan je vertellen dat ik denk dat ik meer bijdraag aan het land dan seculiere mensen. Mijn seculiere moeder heeft dat wel gedaan. een of twee kinderen die ze naar het leger kunnen sturen, maar al mijn kinderen dienen de samenleving vrijwillig.” Dat is inderdaad zo.
Velas benadrukte dat een van zijn kinderen zich vrijwillig aanmeldde voor Zaka en werkte om lichamen en menselijke resten van de plaats van de aanslagen te verwijderen.
“We verzamelen ook miljoenen sjekels voor soldaten en inwoners van het zuiden”, zei hij.
Gili Levinstein, een PR-specialist die onlangs vanuit Bnei Brak naar Ramat Gan verhuisde, deelde ook haar ervaringen met het helpen van ontheemde gezinnen. Hij begon geld en voorraden te doneren en reageerde op de oproep om essentiële zaken als zakmessen, kniebeschermers en ondergoed.
“Vorige week kon ik niet eens slapen vanwege de telefoontjes die ik kreeg van mensen die om hulp vroegen”, zei hij.
Levinstein benadrukte dat ook de noodzaak van eenheid onder alle Jodenongeacht hun religieuze of seculiere overtuigingen, vooral in tijden van crisis.
Mindy Golubnetzitz, die in Jeruzalem woont, levert al jaren als vrijwilliger maaltijden aan een plaatselijk ziekenhuis. Toen de oorlog uitbrak, besloten Golubnetzitz en een groep vrouwen uit haar buurt maaltijden te bereiden en uit te delen aan soldaten die op verschillende bases dienden. Hun inspanningen omvatten onder meer het verstrekken van kleding en uitrusting. Golubnetzitz benadrukte dat de ultraorthodoxe gemeenschap vaak vrijwilligersorganisaties initieert en blijk geeft van hun voortdurende inzet.
tijdens de unie
Yishai Kalifa, een getrouwde student aan de yeshiva in Beit Shemesh, beschreef haar ervaring met het persoonlijk uitdelen van voedsel aan soldaten en het coördineren van donaties met haar zus. Hij benadrukt de offers van de soldaten en stelt dat hij bereid is zich bij het leger aan te sluiten als hij wordt geroepen. Kalief benadrukt de eenheid die bestaat binnen de Joodse gemeenschap, ongeacht religieuze of seculiere overtuiging.
“We zijn niet zomaar een volk; we zijn een familie met al onze verschillen. Als ze mij zouden vragen om bij het leger te gaan, zou ik dat zonder aarzeling doen. Ik zou mijn hand geven voor onze soldaten en deze oorlog. Dit is de grootste ramp die we sinds de jaren veertig hebben meegemaakt, en we vechten hier allemaal als één geheel de oorlog; Het maakt hier niet uit dat ik ultraorthodox ben en jij seculier. We zijn allemaal broeders en zusters.”
