Eilat heeft moeite met het accepteren van Israëlische vluchtelingen – Nieuws | Laatste nieuws | Laatste nieuws
Gelegen in de Negev-woestijn, tussen Egypte en Jordanië, op het zuidelijkste puntje van Israël aan de Rode Zee, is de pittoreske badplaats Eilat de plek waar zowel inwoners als bedrijven samenkomen. Een pakhuis voor vluchtelingen.
Ongeveer 500.000 Israëliërs zijn sinds 7 oktober in eigen land ontheemd. Velen ontvluchtten de moord op naar schatting 1.400 (voornamelijk burgers) door Hamas-terroristen, en nog veel meer werden ontheemd door de Israëlische strijdkrachten, zowel rond Gaza als langs de noordelijke grenzen van Israël met Libanon en Libanon. Syrië moet de weg vrijmaken voor een veilige operatiezone.
Onder de ontheemden bevinden zich enkele 70.000 burgers verhuisden meer dan een verdubbeling van de bevolking van de toeristische stad Eilat. Maar verre van de gebruikelijke feestelijke sfeer krijgen de drukke straten en hotels een donkere toon.
behoeften van een samenleving
“Ze kwamen niet voor ontspanning, toerisme of amusement”, vertelde burgemeester Eli Lankri van Eilat aan Media Line. Hij legde verder uit dat met al hun behoeften, inclusief humanitaire hulp, rekening moet worden gehouden. Voor dit doel werden ongeveer 26 humanitaire centra gebouwd, waaronder gezondheidscentra gerund door vrijwilligers, voornamelijk uit Israël.
“We helpen ze ook met het onderwijsnetwerk voor kinderen. Er zijn ongeveer 15.000 tot 16.000 kinderen, misschien meer, en we hebben ze opgenomen in ons schoolsysteem; nu bouwen we speciaal voor hen een school met caravans”, zei burgemeester Lankri voegde eraan toe dat het werk werd uitgevoerd in een tentenkamp en dat daar ook de kleuterschool onder valt.
“We bouwen hier een stad om ze te huisvesten. Ik weet niet hoe lang het zal duren. Maar het zal duren wat nodig is. We zullen alles doen. Ook al duurt het weken of maanden, we zijn er voor ze.” vervolgde de burgemeester.
Toch kwamen veel ontheemde Israëli’s in Eilat aan met alleen kleding of pyjama’s en hadden vaak geen contact met hun families. In veel gevallen hoorden ontheemden het lot van hun dierbaren en leden van de gemeenschap (of ze nu waren vermoord, vermist of ontvoerd) nadat ze in Eilat waren aangekomen. Naast de fysieke behoeften van ontheemden kreeg dus ook de geestelijke gezondheid prioriteit en de hele stad nam deel aan dit onderzoek.
Onder de vrijwilligers van het Isrotel Yam Suf hotel bevindt zich de gepensioneerde kapper Sima Matok. “Hij doet Gods werk”, vertelde een soldaat die in het hotel gestationeerd was, aan Media Line.
Matok ging met pensioen en verleende fulltime onbetaalde diensten aan veel getraumatiseerde vrouwen, van wie velen op die tragische dag dierbaren verloren. Met gemiddeld vier tot zes personen per kamer zit het hotel tot de nok toe gevuld. Bewoners Het komt voornamelijk uit kibboets Nir Oz, die werd vernietigd tijdens een terroristische aanval van Hamas.
“In eerste instantie moest ik ze aanmoedigen om hun haar te komen laten doen, gewoon om een dag lang een glimlach op hun gezicht te hebben”, vertelde Matok aan The Media Line. “(Maar) beetje bij beetje besefte ik dat ik hun hart kon openen. Zij openden het voor mij. En zo kon ik ze naar een plek brengen waar ze zeiden: ‘Je weet niet wat je’ wat we voor ons doen.’ Het is niet alleen ons haar. Het geeft je een mooi gevoel dat we echt bestaan. Van alles wat we hebben meegemaakt.” , na alles wat er is gebeurd, na alles wat we hebben gezien… kunnen we bij zie tenminste wat menselijkheid. ”
Later voegde Ran Ahinoam, directeur van Isrotel, er in een interview met The Media Line aan toe dat het hotel de meeste kinderen die daar verbleven enkele uren per dag neponderwijs bood. Ondertussen zijn er zowel maatschappelijk werkers als psychologische experts met wie volwassenen kunnen praten; de meesten van hen zijn er elke dag.
Ahinoam legde uit: ‘In de eerste week na aankomst weigerden de meeste bewoners zelfs maar het hotel te verlaten. “Ze waren bang dat er nog iemand buiten aan het filmen was.”
Maar veel ontheemden worstelen voor een gevoel van normaliteit door hun dagelijks leven in eigen hand te nemen. Volgens Ahinoam kwamen, terwijl de overheid hotels subsidieerde om schoon te houden en ander personeel ter beschikking te houden, vluchtelingen eerst naar hem toe en zeiden: “We willen je niet zien werken onder ons… onze borden pakken en onze kamers schoonmaken. Wij willen dit alleen doen. We willen het gevoel hebben dat we leven. “We willen niet het gevoel hebben dat we op vakantie zijn, omdat we niet op vakantie zijn.” Tot nu toe doen ze veel dingen zelf, “legde hij uit.
“We zien geen mensen kaarten spelen en lachen”, zei Ahinoam. “Ze lezen altijd het nieuws, praten op hun telefoon of zwemmen… (Ze) proberen hun gedachten bezig te houden.”
Isotel is verre van alleen. Elk hotel draait op volle capaciteit en veel particuliere bewoners ontvangen ook gasten in hun huizen.
Zelfs het Aquamarine Hotel, dat meer dan een jaar gesloten was, is onlangs heropend om enkele ontheemde Israëliërs te huisvesten. In een gesprek met The Media Line in de eetzaal van het hotel vertelde de voormalige burgemeester van Eilat, Meir Itzhak Halevy, hoe zijn zoon Itamar de terugkeer van Aquamarine ging organiseren.
Halevi zei: ‘Hij wist dat de plek waar we zaten al anderhalf jaar gesloten was.’ “(Daarop) belde de eigenaar van de herberg Jaffa, een rechtvaardige vrouw, en zei:” Je hebt 80 kamers. Geef ze aan mij.” Hij zei: ‘Het hotel is niet gebouwd, het is vies, enz.’ Dus hing hij een bord op en binnen drie uur kwamen tientallen mensen het hotel schoonmaken.’
Achtenveertig uur later, op de tweede dag van de oorlog, arriveerden ongeveer 300 vluchtelingen uit Sderot, Ofakim, Netivot en Ashkelon. “En altijd, net als mijn eerlijke Itamar, doneert iedereen vrijwillig”, zei Halevy. Er wordt van alles gedoneerd, van kinderspelletjes tot Shabbatkleding tot matten en brood. ‘Alles waardoor deze mensen zich kalm voelen’, zei hij.
Vrijwilligers bij Aquamarine zijn onder meer Romi Younger, een 17-jarige geneeskundestudent en vrijwillig paramedicus bij Magen David Adom (MADA). “In eerste instantie kwamen we alleen maar schoonmaken”, vertelde hij aan The Media Line. Maar nu is hij daar ongeveer 13 uur per dag en doet hij alles wat de bewoners nodig hebben, inclusief EHBO-seminars. De leraren en ouders van het kind steunen hem.
“Mijn leraar heeft een zoon die in Gaza dient (bij het Israëlische leger), maar hij doet nog steeds zijn uiterste best om mij te helpen met mijn schoolwerk en vrijwilligerswerk,” zei Younger.
“Deze mensen hebben ongelooflijk moeilijke dingen meegemaakt op die vervloekte dag, 7 oktober”, zei Halevi, en beschreef hoe een vrouw weigerde terug te keren naar haar hotelkamer op de bovenste verdieping nadat ze het vuurwerk van gevechtsvliegtuigen had gehoord. “(Dus) het is onze plicht om hen te helpen. Dit zijn onze broeders. Dit is onze taak. Dit is waar onze kracht en uithoudingsvermogen worden gemeten. Daarom zijn we allemaal klaar voor deze taak. … Ik doe een beroep op iedereen die hoort mij; iedereen moet helpen met de kracht die God hen heeft gegeven.”
Het lijkt erop dat de stad en de hele natie deze mentaliteit hebben overgenomen. Nergens in Eilat is dit duidelijker dan in de Terminal; Het oude bagageafhaalgebied van de oude luchthaven van Eilat is omgebouwd tot een theater en is nu een soort Leger des Heils.
Er werden talloze donaties ingezameld, van babyspeelgoed tot babyvoeding en kleding in alle soorten en maten, gratis voor iedereen in nood. Onze hoop is dat vluchtelingen het zullen belonen door spullen terug te geven die ze niet langer nodig hebben voor donaties; Liat Grabowski, inwoner van Eilat, beschreef precies wat er gebeurde.
In een gesprek met Media Line, tussen met stoffen bedekte tafels, zei Grabowski dat hij begon met Facebook-posts en telefoontjes om donaties voor ontheemde Israëliërs te organiseren. Maar toen het aantal donaties snel zijn ruimte te boven ging, vroeg hij de stad om toestemming om zijn activiteiten uit te breiden naar de Terminal.
‘Ze hebben deze plek aan ons gegeven’, zei hij, en vervolgde: ‘Sinds die dag hebben we duizenden gezinnen uitgebreide service geboden. Er hebben echt geweldige mensen met mij samengewerkt; Dit geldt ook voor mensen die niet werken, maar ervoor kiezen om ongelooflijk veel tijd te besteden. Ik verdeelde ze over verschillende afdelingen en legde uit wat iedereen ging doen, wat er ontbrak, hoe je dat kon verkrijgen, enz. we hebben gepraat. Wij opereren als een gerenommeerde organisatie. We passen ons altijd aan omdat deze oorlog verandert en (nieuwe) behoeften, beperkingen, etc. verandert. We begrijpen het. “We passen ons aan (aan de situatie)”, voegde hij eraan toe.
Grabowski legde uit dat een deel van de inspanning ook de leveringen omvat van mensen die te getraumatiseerd of zwak zijn om persoonlijk naar de terminal te komen.
“We krijgen lijsten en we hebben vrijwilligers die inzamelen, we hebben vrijwilligers die hun auto’s laden, we hebben vrijwilligers die hun brandstof doneren en elke dag komen en het afleveren waar ze het nodig hebben, bij degenen die het net zo hard nodig hebben als zij het nodig hebben , non-stop”, zei Grabowski.
“Het is echt indrukwekkend”, zei burgemeester Lankri. “Het verwarmt het hart. Er is een grote solidariteit en liefde voor het nabuurschap waarvan we weten dat die hier in Israël bestaat. Het gebeurde hier ook, en nog wat.”
Ondanks de vele steunbetuigingen werd er verder niets gedaan. Er blijven nog meer zorgen onbeantwoord en oplossingen kunnen liggen in gebeurtenissen uit het verleden.
Dit is niet de eerste toestroom van vluchtelingen in Eilat. De stad bood op vergelijkbare wijze onderdak aan tienduizenden mensen tijdens de Tweede Libanonoorlog in 2006, en voormalig burgemeester Halevi zei dat Israël moet leren van wat er in de toekomst is gebeurd.
“In 2006 overschreden we onze grenzen (van het accepteren van mensen) en uiteindelijk werd al het goede dat we deden problematisch. Het was een tweesnijdend zwaard”, vertelde hij aan Media Line. “We gingen naar de gastheer en werden uitgescholden. We wilden helpen, maar er kwamen steeds meer mensen opdagen en niemand wilde weggaan. En het kan zover komen dat je problematische diensten verleent. Zelfs in 2006 zijn rioolleidingen uitbarsting.”
Terwijl de oorlog van Israël tegen Hamas in Gaza heviger wordt, bestaat de vrees dat steden als Eilat zullen instorten onder het gewicht van extra golven ontheemde Israëli’s, ver boven hun huidige capaciteit. “Allereerst hebben we niet de capaciteit om meer mensen te voeden, te huisvesten en te voorzien van rustplaatsen”, zei Halevy. gezegd.
“De hotels zijn vol. De hostels zijn vol. Burgers van Eilat en de (omliggende) kibboetsen bieden onderdak aan hen. We zijn op het punt gekomen dat we ongeveer 70.000 mensen kunnen accepteren, maar misschien moeten we nog eens 30-40.000 mensen opnemen. “We zullen in een slechte situatie terechtkomen. Daarom is het essentieel om noodsystemen voor te bereiden in geval van een noodsituatie. “Bijvoorbeeld het transformeren van hele sportstadions en faciliteiten in beschutte schuilplaatsen en plekken om mensen te ontvangen. Het ontwerpen van steeds meer tijdelijke woonwijken (en ) het vergemakkelijken van de stroom van alle benodigde accessoires, van matrassen tot bedden, douches, chemische baden en alles daartussenin”, zei hij.
Bovendien noteerde Halevy al het professionele personeel dat nodig zal zijn, inclusief psychologen, maatschappelijk werkers, leraren, gemeenschapscentrumwerkers en meer; Anders “zullen de dingen lelijk worden”, waarschuwde hij. “De verbazingwekkende energie die we vandaag de dag van zoveel ongelooflijke organisaties ontvangen, zal niet bestand zijn tegen de druk die zal ontstaan.”
Volgens Halevi: “We staan aan het begin van de weg, niet aan het einde.”
Ondertussen hebben burgemeester Lankri en stadsfunctionarissen enkele plannen in samenwerking met premier Benjamin Netanyahu. “De volgende stap”, zei hij, “zal het bouwen van een stad van tenten en caravans zijn, zoals in tijdelijke constructies. Onze plannen zijn al klaar, we zullen het doen als wordt besloten dat het nodig is.”
