Waarom zou Netanyahu persoonlijk de verantwoordelijkheid op zich moeten nemen voor het bloedbad van Hamas? – Nieuws | Laatste nieuws | Laatste nieuws
Vier weken zijn verstreken sinds deze sabbat Bloedbad van 7 oktoberen, bijna onbegrijpelijk, er is weinig dat de premier nog niet heeft gedaan.
Er is bijna een maand verstreken sinds die verschrikkelijke ochtend waarbij meer dan 1.400 Israëli’s omkwamen. Premier Benjamin Netanyahu Hij woonde niet eens een van de begrafenissen bij van de honderden mensen die het leven lieten bij het brute bloedbad dat Hamas aanrichtte. Terwijl hij de families van de gijzelaars ontmoette, ontmoette hij niet de burgers die erin slaagden de grensgebieden van Gaza te ontvluchten, noch de veiligheidsteams die hen moedig redden. Netanyahu bezocht niet eens één van de duizenden gewonden die in bedden in Israëlische ziekenhuizen lagen. Hij heeft nog nooit de ruim 21.000 burgers ontmoet die uit hun huizen in het zuiden en noorden van Israël zijn verdreven en nu verspreid zijn in hotels in het hele land. Hij hield twee ontmoetingen met 13 families waarvan de familieleden in gevangenschap zaten in Gaza, maar sprak niet eens aan de telefoon met meer dan 227 families die zich zorgen maakten over hun familieleden.
Bovendien zijn er drie woorden die Netanyahu nog niet heeft gezegd: “Ik ben verantwoordelijk” – voor de grootste ramp die Israël is overkomen sinds de oprichting van de staat en onder zijn toezicht. Alle Israëlische leger- en veiligheidschefs hebben publiekelijk de verantwoordelijkheid aanvaard voor de mislukkingen en tekortkomingen die tot de tragedie van 7 oktober hebben geleid: Minister van Defensie Yoav Gallant, Stafchef van de IDF, luitenant-generaal. Herzi Halevi, Shin Bet-chef Ronen Bar, hoofd van de militaire inlichtingendienst Aharon Haliva, commandant van de Israëlische luchtmacht, generaal-majoor. Tomer Bar, generaal-majoor van het Zuidelijk Commando. Yaron Finkelman en voorzitter van de Nationale Veiligheidsraad, Tzachi Hanegbi. Elk van deze figuren gaf hun rampzalige tekortkomingen toe. Zelfs minister van Financiën Bezalel Smotrich en enkele Likud-ministers erkenden in interviews dat de verantwoordelijkheid bij de regering ligt, maar voegde er snel aan toe: “Maar dit is niet het moment voor het verwijtenspel.” Netanyahu zei vorige week ook dat “we allemaal moesten antwoorden, ik ook” – maar pas na de oorlog.
Hoe probeert Netanyahu te voorkomen dat hij verantwoordelijkheid neemt voor een nieuwe tragedie?
In een eerdere verklaring aan de pers had Netanyahu eigenlijk gezegd: “Het is aan mij”, maar voegde er snel aan toe: “Voor de toekomstige veiligheid en overwinning van Israël.” Hij maakte duidelijk dat hij hiermee niet sprak over iets dat in het verleden zou kunnen gebeuren, maar alleen naar de toekomst verwees en dat hij al had berekend wat er na het einde van de oorlog zou gebeuren.
Netanyahu heeft een lange staat van dienst in het vermijden van elke ramp tijdens zijn ambtsperiode; de meest recente daarvan was de dodelijke stormloop op Mount Meron in 2021, waarbij 45 mensen omkwamen. In zijn verklaring voor de officiële commissie die is aangesteld om de natuurramp van vorig jaar te onderzoeken, vroeg hij de premier: “Gelooft u dat u een sociale en morele verantwoordelijkheid draagt als persoon die de regering al twaalf jaar leidt?” hij vroeg. Voor deze ramp?” Hij antwoordde: “Een persoon kan niet verantwoordelijk zijn voor iets dat hij niet weet.”
Op dezelfde manier concentreert Netanyahu zich op het naoorlogse onderzoek en vermijdt daarom het gebruik van de uitdrukking ‘Ik ben verantwoordelijk’ en zorgt ervoor dat deze woorden in geen enkel protocol worden vastgelegd. Natan Eshel, een van Netanyahu’s naaste medewerkers, onthulde deze week het heersende sentiment onder zijn binnenste cirkel door een gedetailleerd bericht naar journalisten te sturen waarin hij het juridische verschil tussen directe en ministeriële verantwoordelijkheid uitlegde: “Als het leger niet in dienst was gekomen en de terrorist erin slaagde om de militaire basis betreden, is de minister verantwoordelijk?”
Terwijl Netanyahu zijn verantwoordelijkheid ontwijkt en erop staat te wachten tot na de oorlog om de mislukkingen te onderzoeken, is zijn politieke propagandamachine vanaf dag één aan het werk geweest om de schuld voor de mislukkingen op anderen af te schuiven. Volgens betrouwbare bronnen gaf de vrouw van de premier, Sara, toen de oorlog begon, haar naaste kameraden de opdracht om citaten te verzamelen van zowel openbare bronnen als geheime veiligheidsbijeenkomsten gehouden door hoge IDF- en veiligheidschefs. Ze onderschatten de ernst van de dreiging en de capaciteiten en bedoelingen van Hamas. Volgens deze bronnen is de lijst van degenen die belast zijn met het verifiëren van hun verklaringen en toespraken vrij uitgebreid en omvat deze huidige en voormalige stafchefs van de Israëlische strijdkrachten, zoals Benny Gantz en Gadi Eisenkot, die nu deel uitmaken van de onmiddellijke oorlog. Naast het kabinet zijn ook voormalige premiers Naftali Bennett en Yair Lapid, ministers van Defensie, Shin Bet-leiders, enz. Kortom, iedereen die zegt dat Hamas de afgelopen jaren aanzienlijk is afgeschrikt, staat op de lijst.
Sommige citaten, evenals nieuwe details over de diepte van de misrekeningen die de afgelopen maanden door hoge IDF-functionarissen en veiligheidsdiensten aan Netanyahu zijn voorgelegd, inclusief slechts enkele dagen voor het bloedbad, zijn al in de media verschenen. De inlichtingen- en operationele mislukkingen van de IDF die tot het bloedbad van 7 oktober hebben geleid, worden om de paar dagen gepubliceerd. De omvang van de tragische mislukkingen helpt Netanyahu en zijn binnenste cirkel een verdedigingslinie te vestigen.
“Tenslotte zijn er de militaire inlichtingendienst, Shin Bet, de Mossad en de stafchef van de IDF. Minister van Transport Miri Regev, loyaal aan de familie Netanyahu, zei twee weken geleden op Channel 14: “De leider moet zeggen: ‘Ik hoor wat de professionals zeggen.'” Volgens een ander rapport van Channel 12. Volgens het kabinet van de premier zei Yossi Shelley publiekelijk tegen politici en hun collega’s: “Geef de militaire leiders de schuld, niet de politieke leiders.”
Wat aanvankelijk achter gesloten deuren werd gefluisterd en waarnaar in tv-studio’s werd verwezen, werd zaterdagavond openbaar gemaakt in een vernietigende tweet die naar Netanyahu’s X-account (voorheen Twitter) werd gestuurd. De tweet legde de verdedigingslinie en de beschuldigingen tegen het veiligheidsestablishment voor iedereen zichtbaar bloot. De tweet was rechtstreeks gericht tegen de hoofden van de militaire inlichtingendienst en de Shin Bet, die oordeelden dat Hamas niet van plan was oorlog te voeren, en luidde: “In tegenstelling tot valse beweringen: premier Netanyahu was onder geen enkele omstandigheid en werd in geen enkel stadium gewaarschuwd voor de oorlog van Hamas. Intenties.” Ik begin er een. oorlog. De tweet schudde het land urenlang. Op het hoogtepunt van de oorlog, toen de IDF grondoperaties in de Gazastrook begon uit te breiden en honderdduizenden soldaten en reservisten hun leven riskeerden bij het vechten en beschermen van de grens, begon de premier het schuldspel. een hoge IDF- en veiligheidsfunctionaris. Op het moment dat de tweet werd verzonden, hadden Shin Bet en IDF-stafchef Pvt. Ori Megidish, Israëlische legersoldaat die ontsnapte uit Hamas-gevangenschap in Gaza. Je kunt je alleen maar voorstellen hoe ze zich voelden toen ze de tweet lazen.
Nog dramatischer gebeurtenissen vonden achter de schermen plaats. Uren voordat de tweet werd gepubliceerd, hield Netanyahu zijn eerste persconferentie sinds het begin van de oorlog. Tijdens deze bijeenkomst vroeg een journalist hem naar de schriftelijke documenten die hij ontving van het hoofd van de Militaire Inlichtingendienst, Haliva en Shin. Beth, Ronen Bar verklaarde dat de kans op oorlog in de maanden voorafgaand aan de oorlog toenam. Netanyahu antwoordde eenvoudigweg: “Uw uitleg over wat er eerder is gebeurd is niet accuraat. Zijn familie vond zijn reactie echter ontoereikend. Volgens betrouwbare bronnen in Netanyahu’s kring eiste Sarah dat Netanyahu een duidelijk en sterk geformuleerd weerwoord zou uitbrengen en vertelde Haliva en Bar dat hij uiterst harde uitspraken, waaronder persoonlijke beschuldigingen tegen hem.
“Sommige raadsleden probeerden de tweet te blokkeren en waren daar fel tegen. Er was een echt gevecht, maar Sara won alles”, aldus bronnen. Pas de volgende ochtend werden ze zich volledig bewust van de aangerichte schade.
De tweet werd acht en een half uur nadat deze was geplaatst verwijderd. Gedurende deze tijd werd hij breed veroordeeld, vooral door zijn kameraden in Netanyahu’s oorlogskabinet, Gantz en Eisenkot, die zijn onmiddellijke verwijdering eisten. De voormalige Israëlische stafchef Gabi Ashkenazi, met wie Netanyahu sinds het begin van de oorlog in overleg is, riep Netanyahu ook op om zijn tweet te verwijderen en zich vervolgens te verontschuldigen: “We zijn in oorlog”, zei hij. Netanyahu realiseerde zich dat het verwijderen van de tweet niet genoeg zou zijn, dus deed hij iets ongewoons om de schade te minimaliseren: hij gaf zijn fout toe, nam de verantwoordelijkheid op zich en vroeg om vergeving. “Ik heb een fout gemaakt. Wat ik zei had niet gezegd mogen worden, en daarvoor spijt het mij”, schreef hij in een nieuw bericht op zijn Twitter-pagina, eraan toevoegend dat hij alle hoofden van de Israëlische veiligheidsorganisaties “volledig steunt”.
De volgende dag zette hij zijn charmeoffensief voort, waarbij hij bij twee verschillende gelegenheden publiekelijk de stafchef van de IDF en het hoofd van de Shin Bet prees. Maar deze late poging om de tweet van Netanyahu te veranderen, doet weinig om hoge IDF-functionarissen te overtuigen, vooral omdat de aanhangers van Netanyahu dezelfde beweringen op sociale media blijven verspreiden. “Het vertrouwen in het veiligheidsestablishment is sterk verminderd. “Niemand gelooft dat zijn verklaringen of bedoelingen echt zijn”, zei een hoge regeringsfunctionaris.
Sommige adviseurs van Netanyahu dringen er bij hem op aan de kwestie achter zich te laten en de publieke verantwoordelijkheid te nemen om verder te gaan. Maar zelfs als dat wel het geval is, zal het te weinig en te laat zijn en waarschijnlijk legaal gebeuren. Maar zelfs als Netanyahu deze woorden nooit met zijn eigen stem heeft gezegd, is hij nog steeds verantwoordelijk. Periode.
Netanyahu is dertien van de afgelopen vijftien jaar premier geweest. Hij was degene die in 2009 beloofde Hamas te vernietigen en in plaats daarvan ervoor koos om Hamas te versterken door zakken dollars uit Qatar te geven en te proberen de Palestijnse Autoriteit te verzwakken. Hij is het die de waarschuwingen negeert van de stafchef van de Israëlische strijdkrachten en de chef van de legerinlichtingendienst over de kloven en de veiligheidsdreiging die uitgaat van gerechtelijke hervormingen en deze blijft ondermijnen, zelfs als de kanonnen op veel fronten brullen. . Het falen van het leger en de inlichtingendiensten op 7 oktober is werkelijk enorm en onvoorstelbaar, maar Netanyahu zal reageren.
Tussen beveiligingsupdates in de bunker van het militaire hoofdkwartier van Kirya en bezoeken aan bases en buitenposten van het Israëlische leger vulde Netanyahu zijn dagelijkse agenda met foto’s gemaakt met wereldleiders, generaals en soldaten, waarmee hij zichzelf afschermde van diepe droefheid, pijn en woede. en hij maakt zich zorgen over de mensen in zijn land. Omdat hij van het publieke oog is afgesneden, beseft hij nog niet hoe boos hij is. Hij gelooft dat hij nog steeds kan overleven nadat hij een belangrijke overwinning heeft behaald, zowel op het slagveld als in de publieke opinie. Maar of het hele IDF-leiderschap nu wel of niet in de steek wordt gelaten, en of Netanyahu wel of niet publiekelijk zijn verantwoordelijkheid aanvaardt, hij blijft aan de top. Na verloop van tijd zullen de pogingen van hem en zijn binnenste kring om de geschiedenis te herschrijven de publieke controle niet kunnen weerstaan.
Vertaald door Hannah Hochner.•
