Feiten in het echte leven en wat er gebeurt in de virtuele ruimte – schrijft Rasul Mirhashimli

Gebeurtenissen in de samenleving gaan in twee richtingen door. Het ene is wat mensen in het echte leven ervaren, en het andere is wat er in de virtuele ruimte gebeurt. In veel gevallen wordt informatie die op sociale netwerken wordt verspreid de ‘echte bron’ waar mensen zich tot wenden. Kortom, nieuwe technologie is een belangrijk kenmerk van ons leven geworden.

Op sociale netwerken praten mensen met elkaar, sturen berichten via ‘Whatsapp’-statussen en beschouwen ‘TikTok’-video’s als de belangrijke nieuwsbasis van de dag. Gedurende deze periode blijft het echte leven zich concentreren op sociale problemen.

Mensen kijken reikhalzend uit naar 5 januari, wanneer de gaslimiet wordt gereset. Ongeacht de grondgedachte ervan stelt elk land dat gas produceert en exporteert zijn burgers bloot aan folteringen die de gasbeperking beperken.

Hoe meer markten je per dag bezoekt, hoe meer de voedselprijzen stijgen. In de eerste dagen van het nieuwe jaar is het enige dat er kleurrijk uitziet in een omgeving waar zoveel sociale problemen zijn, de spanning die burgers ervaren tegen Zeynab Hanlarova op sociale netwerken. Fans en tegenstanders willen nergens een compromis over sluiten. Deskundigen noemen dit soort agressie-lynchpsychologie.

Er moet ook worden opgemerkt dat het aantal gebruikers op sociale netwerken elk jaar met ongeveer 10 procent toeneemt. Natuurlijk zorgt de aanwezigheid van meer mensen uit verschillende culturen op deze mondiale platforms voor veel problemen op sociale media. Een van deze problemen is dat de ‘lynching-cultuur’ zich dag na dag verspreidt op sociale media. Als gevolg van het toenemende gebruik van sociale media zijn mensen getuige van de levens van meer mensen op sociale media, en gevoelens van jaloezie en ontoereikendheid voeden deze ‘lynching-cultuur’.

De virtuele ruimte, die soms in tegenspraak is met het echte leven, veroorzaakt veel problemen in de menselijke psychologie. Mensen zijn verslaafd geraakt aan de telefoon. In terminologische indicatoren wordt dit monofobie genoemd. Degenen die het idee verdedigen dat nieuwe technologie elk aspect van het leven beïnvloedt, zijn het misschien niet met mij eens. Deze verslaving maakt echter de problemen waarover we in ons dagelijks leven klagen werkelijkheid. Laten we eens kijken naar de voorbeelden waar iedereen over klaagt.

Nadat je uit de metro bent gestapt, wil je snel ergens komen, maar het verkeer vertraagt ​​voor het perron waar een toestroom van passagiers is. Wanneer je op de een of andere manier uit de menigte komt en de ‘plaats delict’ nadert, ben je getuige van een groep mensen die met hun telefoon in hun handen loopt, onverschillig, geïsoleerd van de omgeving, ‘enthousiast’. Dergelijke situaties zijn te zien bij mensen die vastzitten in smalle gangen in bushallen, mensen die aan hun telefoon hangen, in metro’s, en wanneer de deuren van de auto’s worden geopend, vallen mensen buiten de auto’s aan voordat de mensen binnenin kunnen uitstappen…

De klacht van oudere generaties dat “het in onze tijd niet zo was” werd door jongeren niet altijd verwelkomd. Ik wil zeker niet beweren dat “alle interpretaties geldig zijn.” Omdat de opmerkingen van de generatie vóór ons begonnen met de woorden “Je hebt geen oorlog en honger gezien” en eindigden met wanhoop jegens jonge mensen. En de geschiedenis heeft onze generatie honderd keer meer gegeven dan waar de ouderen over klaagden. Als we er rekening mee houden dat een van de Griekse filosofen in de 4e eeuw vóór Kerstmis zei dat “onze jeugd verspild was”, kunnen we concluderen dat de traditie van het niet leuk vinden van elkaar tussen generaties door de hele geschiedenis door zal blijven bestaan.

Laten we teruggaan naar de ‘lynchcultuur’ hierboven.

Het is een geaccepteerd feit dat gedrag in de virtuele wereld en gedrag in het echte leven van elkaar kunnen verschillen. We komen vaker negatieve uitspraken tegen over mensen die zich in het echte leven normaal lijken te gedragen. Veel mensen met wie ik sprak waren extreem negatief tegenover ogenschijnlijk normale mensen in het leven. Dit wordt ook wel een dubbelzit genoemd.

We kunnen onder een bericht op een sociaal netwerk zinnen schrijven die we onder normale omstandigheden nooit zouden gebruiken in onze dagelijkse interacties en dialogen, of we kunnen in de recensies giftige berichten sturen naar onze vrienden die het niet met ons eens zijn.

Mensen worden zo boos op iemand dat ze hem harde kritiek willen geven. In veel gevallen blijven gebruikers van sociale media weg van het onderzoeken van wat de persoon in kwestie heeft gedaan om het doelwit te worden van deze harde reacties. Met andere woorden: ieders ‘waarheid’ lijkt de absolute waarheid te zijn. Een ander probleem is dat iemand wordt betrapt op het zien van deze spanningen en, in termen van sociale media, wordt getagd.

Deskundigen kunnen deze situaties het beste uitleggen. Misschien zien mensen zichzelf als onbereikbaar achter de computer of voor het telefoonscherm. Om deze reden komt negatief en agressief gedrag zoals het gebruik van onbeleefde woorden, vloeken, etiketteren en oordelen vaker voor. De verspreiding van haat op sociale netwerken en de ontwikkeling van een ‘lynchcultuur’ worden door deze anonimiteit gevoed.

Mensen die het sociale netwerk even verlaten, raken weer in de greep van sociale problemen. Misschien zal de economische situatie op een dag verbeteren, zal de ernst van de sociale problemen verdwijnen, maar het zal heel moeilijk zijn om de schade te overwinnen die aan de samenleving wordt toegebracht door de sociale erosie van het karakter van mensen.

Resultaat Mirhashimli

gununsesi.info