Hoe de argumenten van Zuid-Afrika de oorlogswetten ontkrachten – analyse
Zuid-Afrika Als hij de oorlogswetten had gevolgd, zou hij nooit een schijn van kans hebben gehad in zijn genocideclaims tegen Israël, dus het hele ‘spektakel’ voor het Internationale Gerechtshof is een politieke stunt die bedoeld is om Israël te belasteren met behulp van legalistische modewoorden. Israëlische agenda.
Maar veel van de argumenten die zijn advocaten donderdag naar voren brachten, waren zo dronken dat ze zich vermomden als de ernst die ze maar konden bedenken.
Vanaf het begin had Zuid-Afrika twee claims van verre juridische betekenis; laat staan de kans om daadwerkelijk genocide te bewijzen.
Zij waren dat hoogtepunt Israëlische functionarissen legden angstaanjagende verklaringen af Het kan worden gebruikt om genocidale bedoelingen af te leiden (waarvan er vele niet hadden mogen worden gezegd en moreel zeer problematisch waren, ook al waren ze juridisch irrelevant) en dat de IDF naar verluidt 23.000 Palestijnen zou hebben gedood, waarschijnlijk 60% of 70% van de burgerbevolking. tussen .
Als Zuid-Afrika bleef bij deze argumentenEen serieuze advocaat of rechter zou ze nog steeds buiten de rechtszaal gooien, omdat geen van de verklaringen van overheidsfunctionarissen officiële beleids- of juridische verklaringen waren, vele waren geschreven door functionarissen die geen echte invloed op de oorlog hadden, en de verklaringen van sleutelfunctionarissen gemakkelijk te interpreteren waren. lezen. Metaforisch gezien heeft Israël ruimschoots bewijs geleverd dat het grote sommen geld heeft uitgegeven om de moord op Palestijnse burgers te voorkomen, en wanneer er fouten zijn gemaakt (die komen in alle oorlogen voor) heeft het zijn fouten toegegeven en verklaard.
Maar Zuid-Afrika kon het niet laten. Hij doorliep een reeks argumenten die een anti-Israëlisch wereldbeeld blootlegden dat niets te maken had met het oorlogsrecht, laat staan de Genocideconventie, en die de fundamenten verder verzwakte van elke zaak die hij zou hebben geprobeerd op te bouwen.
Het negeerde ook enkele kritische drempelfeiten waarmee iedereen die een enkele oorlogsmisdaad probeert te bewijzen, laat staan een hogere drempel voor de voorlaatste oorlogsmisdaad van systematische genocide, moet confronteren.
Het irrelevante argument van Zuid-Afrika
Hier is een lijst met de ergste overtreders:
Zuid-Afrika maakte geen melding van het systematische gebruik door Hamas van Palestijnse burgers en civiele gebieden, waaronder scholen, moskeeën en VN-gebouwen, als menselijk schild.
De Verenigde Staten en andere Europese landen hebben Hamas om deze reden veroordeeld.
Zelfs het Internationale Strafhof heeft verklaringen afgelegd waarin openlijk wordt toegegeven dat Hamas dit heeft gedaan; De kritiek richtte zich soms nauwer op de vraag of Israël de evenredigheidstoets correct had toegepast; Dit was in het ergste geval veel minder dan genocide.
Zuid-Afrika volgde eerdere argumenten van het Internationale Gerechtshof in 2004 tegen de wettigheid van Israëls veiligheidsbarrière op de Westelijke Jordaanoever en zei dat Israël geen recht op zelfverdediging had als bezetter die op Palestijns grondgebied opereerde.
Maar deze keer, op 17 oktober, veroverde Hamas 22 steden in Israël, doodde 1.200 Israëli’s, voornamelijk burgers, en vuurde meer dan 3.000 raketten af op het thuisfront van Israël.
Dus afgezien van de uitspraak uit 2004, die Israël destijds verwierp, bestaat er geen twijfel over dat zelfs volgens de logica van het Internationale Gerechtshof destijds Israël het recht had om in 2023 uit zelfverdediging te reageren.
Zuid-Afrika beweerde dat Israël Gaza bezette, maar leverde geen enkel bewijs. Natuurlijk heeft hij geen enkel bewijs geleverd, want dat is er niet. Het is waar dat er enkele ministers zijn die geen deel uitmaken van het kritische vijfkoppige oorlogskabinet en die ervan dromen Gaza te verplaatsen; Het oorlogskabinet, premier Benjamin Netanyahu, alle officiële beleids- en juridische standpunten en de echte mening ter plaatse laten echter zien dat er geen stappen zijn ondernomen om Joden in Gaza te hervestigen.
Israël heeft gesproken over de noodzaak van een beperkte veiligheidszone die alleen door soldaten wordt bewaakt, maar dat is in de verste verte niet hetzelfde, en zelfs dat is nog geen realiteit en zou waarschijnlijk brede steun van de Verenigde Staten en andere westerse landen vereisen. landen.
Een Zuid-Afrikaanse advocaat, die zich bijna in het schemergebied bevond, zei dat de waarschuwing van het Israëlische leger medio oktober aan de Palestijnen om het noorden van Gaza binnen 24 uur te evacueren op zich al een oorlogsmisdaad was.
Als er een aanval op een gebied wordt gepland, is het volgens het oorlogsrecht verplicht burgers te waarschuwen het gebied te evacueren.
Er is geen bepaling in het oorlogsrecht die een opzegtermijn van meer dan 24 uur vereist, en de situaties waarin minder opzegtermijn kan worden gegeven, zijn onbeperkt.
Hierbij wordt geen rekening gehouden met het feit dat de IDF anderhalve week na de eerste waarschuwing niet daadwerkelijk binnenviel, waardoor steeds meer waarschuwingen werden afgegeven, die mogelijk de minimale wettelijke verplichtingen overtroffen. uit oorlog.
In feite werd de overgrote meerderheid van de ongeveer 1,4 miljoen mensen in het noorden van Gaza met succes geëvacueerd met gebruikmaking van de tijd en tijd die door de IDF ter beschikking werd gesteld.
Waren er, terwijl Hamas tegen de IDF vocht in een gebied waaruit Palestijnse burgers waren geëvacueerd, hier en daar fouten, vermoedelijk in een poging de IDF in een oorlog te betrekken, waarbij de levens van burgers onder geweervuur lagen? Misschien, waarschijnlijk, misschien. Maar fouten zijn geen oorlogsmisdaden en zeker geen genocide, en evacuatiewaarschuwingen zijn het tegenovergestelde van genocide.
Er zijn interessante vragen over de vraag of het legaal was voor Israël om de Palestijnen in de begindagen van de oorlog geen water te geven, en of Jeruzalem daarna wel daadwerkelijk water leverde.
Maar dit zijn complexe vragen, omdat het oorlogsrecht derden over het algemeen toestaat water aan burgers te leveren, maar niet vereist dat de ene partij in de vijandelijkheden rechtstreeks water aan de andere levert.
Natuurlijk kan niemand ontkennen dat de Israëlische terroristische organisatie in korte tijd na de invasie van Israël genocide heeft gepleegd door Hamas water te weigeren en 1.200 Israëli’s te doden, van wie de meerderheid burgers waren. Er kwam hulp uit Israël. water te leveren.
Op dezelfde manier zijn er enkele specifieke gevallen, zoals op 8 januari, toen Zuid-Afrika zei dat Israël de toegang tot bepaalde ziekenhuizen blokkeerde voor humanitaire hulp.
Een bron bij de Israëlische strijdkrachten zei dat ze niet op de hoogte waren van de beschuldigingen, maar er waren ook gevallen waarin de Israëlische strijdkrachten de levering van hulp aan ziekenhuizen of andere gebieden uitstelden vanwege botsingen met Hamas in de regio.
Dit is geen schending van het oorlogsrecht, maar een standaard veiligheidsmaatregel. De herhaalde hulp van Israël bij het leveren van hulp is hiervan het bewijs.
Zelfs als Israël in sommige gevallen fouten zou maken bij het leveren van hulp of als de veiligheidsprocedures soms te lang zouden duren, zouden dit fouten in oorlogstijd zijn, geen oorlogsmisdaden, en zeker niets dat in de buurt komt van genocide.
Nog vreemder was dat Zuid-Afrika beweerde dat Israël genocide pleegde omdat het land geen brandstof leverde.
Er staat niets in het oorlogsrecht over de verplichting om brandstof te leveren, en de meeste serieuze internationale juristen zijn het erover eens dat dit ondenkbaar is in een tijd waarin Hamas honderden raketten per dag blijft lanceren met behulp van de brandstof. Israël. voorkant van het huis.
Onder dit alles lag een openingsverklaring waarin Israël niet alleen werd aangevallen vanwege de misdaden die sinds 1967 tegen de Palestijnen zijn gepleegd, maar ook tegen de eerlijkere, zij het misleide, critici die Israël sinds 1948 achtervolgden.
Met andere woorden: Zuid-Afrika trok impliciet het bestaansrecht van Israël als onafhankelijke Joodse staat in twijfel.
Dit standpunt is de enige manier om de vreemde prestaties van Zuid-Afrika te begrijpen.
