Het vredesproces tussen Bakoe en Jerevan: Brussel-formaat of Moskou-formaat? – Nieuws | Laatste nieuws | Laatste nieuws

“De besproken onderwerpen zijn in alle formaten min of meer hetzelfde”

Op 19 mei had de Armeense minister van Buitenlandse Zaken Ararat Mirzoyan een ontmoeting met de Azerbeidzjaanse minister van Buitenlandse Zaken Jeyhun Bayramov onder bemiddeling van de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergey Lavrov in Moskou.

Drie dagen later ontmoeten Ilham Aliyev en Nikol Pashinyan elkaar in Moskou onder bemiddeling van de Russische president Vladimir Poetin.

De Russische minister zei dat Bakoe en Jerevan tijdens de gesprekken in Moskou het vredesakkoord dichter bij een gemeenschappelijke visie hebben gebracht. voornoemd.

Soortgelijke verklaringen werden afgelegd in Washington en Brussel.

In dit verband rijst de vraag of het Westerse format of het Moskouse format gunstig is voor conflictoplossing of het sluiten van een vredesakkoord.

“Als Azerbeidzjan verklaart klaar te zijn voor vrede, wordt het staakt-het-vuren aan de grens geschonden”

Arzu Nagiyev, lid van de Defensie-, Veiligheids- en Anticorruptiecommissie van de Nationale Assemblee, vertelde Meydan TV dat beide partijen invloed willen uitoefenen op deze platforms:

“In dit opzicht kan de ministeriële bijeenkomst in Moskou worden beschouwd als de voortzetting van de contacten tussen Washington en Brussel en de herziening van de bepalingen waarover geen overeenstemming kon worden bereikt. Natuurlijk is Azerbeidzjan tijdens de bijeenkomst in Brussel gebaseerd op bilaterale contacten, en bovendien deelt Rusland dezelfde arena met ons. Het verbaast me niet dat de bereidheid van Moskou om een ​​rol te spelen niet verrassend is.”

De plaatsvervanger zegt dat Rusland zal proberen partij te zijn bij de ondertekening van het vredesakkoord:

“De ondertekening van het vredesverdrag hangt natuurlijk af van Armenië en Azerbeidzjan. Andere deelnemende en intermediaire staten hebben politieke en militaire belangen. De ondertekening van de overeenkomst verloopt via bepaalde procedures, er zijn problemen met demilitarisering en afbakening, het openen van communicatie.”

De plaatsvervanger zei echter dat Yerevan niet geïnteresseerd is in het oplossen van het probleem.

“Elke keer dat Azerbeidzjan zich bereid verklaart tot vrede, wordt het staakt-het-vuren aan de grens geschonden. Dit is natuurlijk het gevolg van druk van binnen en buiten Armenië.”

Als de ministeriële bijeenkomst een positief resultaat geeft, kan het proces volgens hem op 25 mei doorgaan:

“Het is voldoende dat Armenië en zijn beschermers geen obstakels opwerpen.”

Arzu Nagiyev evalueert de ministeriële bijeenkomst op 19 mei als voorbereiding op de bijeenkomst van staatshoofden 3 dagen later:

“In feite zou Rusland geïnteresseerd moeten zijn in het versnellen van de processen. Omdat de sancties tegen Rusland het daartoe zouden moeten dwingen. Daarom zal de bijeenkomst van 25 mei erg belangrijk zijn.”

“Het is moeilijk te zeggen wat de vooruitgang is.”

Ook politiek expert Anar Mammadli ziet de bijeenkomst in Moskou als een voortzetting van de twee eerdere contacten:

“Omdat de onderwerpen die in al deze formats worden besproken min of meer hetzelfde zijn. Ik denk niet dat verschillende kwesties onderwerp van discussie zijn. Daarom kan niet met zekerheid worden gezegd dat er vooruitgang is geboekt bij de besprekingen in Moskou of Washington. Hoewel alle partijen erbij betrokken zijn, is het belangrijkste woord in Baku en Yerevan.”

Anar Mammadli zegt dat het moeilijk te zeggen is wat vooruitgang is:

“Het is erg moeilijk om een ​​mening te vormen, aangezien er geen duidelijke informatie is gegeven aan het publiek. Uit de uitgelekte algemene informatie blijkt dat de partijen het eens waren over de territoriale integriteit. Tegelijkertijd kwamen ze overeen om samen te werken aan demilitarisering en afbakening van de grenzen. De punten van onenigheid zijn de veiligheid en rechten van de Karabach Armeniërs. Ook Azerbeidzjan en Nachitsjevan “Het herstel van hun relatie staat nog open. Ik weet niet of het in de toekomst zal worden aangepakt… Er is nog geen volledige informatie.”

Wat betreft welk format positief is, Anar Mammadli is voorstander van deelname aan alle formats voor vrede:

“Er moet echter rekening mee worden gehouden dat Rusland in de huidige omstandigheden de boodschapper van vrede is. Rusland, dat momenteel oorlog voert in de regio, bezette Georgisch grondgebied in 2008. Rusland respecteert de onafhankelijkheid van volkeren niet. Om deze reden betwijfel ik of Rusland positief zal bijdragen aan de ondertekening van het vredesakkoord en ik vind de deelname van Moskou aan de vrede kunstmatig. Het is echter niet nodig om in alle gevallen van de formaten af ​​te zien. Zolang er geen mensen sterven en er fundamentele vrede wordt bereikt.”

Op 14 mei kwamen de leiders van Azerbeidzjan en Armenië in Brussel bijeen onder bemiddeling van de voorzitter van de Europese Raad Charles Michel.

Charles Michel Brussels legde na de vergadering een verklaring af en sprak zijn tevredenheid uit over de onderhandelingen.

In de verklaring stond dat de leiders de voorbereidingen bespraken voor het tot stand brengen van vrede in de zuidelijke Kaukasus.

“Na de recente positieve onderhandelingen over het vredesakkoord in de VS moeten de inspanningen worden voortgezet om beslissende stappen te zetten in de richting van de ondertekening van een alomvattend vredesakkoord tussen Armenië en Azerbeidzjan”, – zei Charles Michel.

Op 1-4 mei kwamen de ministers van Buitenlandse Zaken van Azerbeidzjan en Armenië bijeen in Washington.

Tijdens een persconferentie op 4 mei verklaarde de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Anthony Blinken dat Azerbeidzjan en Armenië aanzienlijke vooruitgang hebben geboekt in de richting van een permanent vredesakkoord.

Wat is er gebeurd?

De eerste fase van het Karabach-conflict tussen Azerbeidzjan en Armenië begon in 1988.

In de Eerste Karabach-oorlog, die begon met de territoriale claim van Armenië op Azerbeidzjan en eindigde met de in 1994 ondertekende staakt-het-vuren-overeenkomst, werden de regio Nagorno-Karabach en 7 aangrenzende districten van Azerbeidzjan veroverd.

Als resultaat van de Tweede Karabach-oorlog, die in september 2020 44 dagen duurde tussen de strijdkrachten van Azerbeidzjan en Armenië, herwon Azerbeidzjan de controle over een deel van Karabach en 7 omliggende districten.

Russische vredeshandhavers werden ingezet bij de Lachin Corridor en de contactlijn in Karabach, nadat de conflicten waren gestopt met de drievoudige gezamenlijke verklaring ondertekend door de leiders van Azerbeidzjan, Armenië en Rusland.

In dit stadium wordt het staakt-het-vuren in de regio regelmatig geschonden en zijn er zelfs dagen van schermutselingen.

Als gevolg hiervan verliezen beide partijen en geven ze elkaar de schuld.