Toen de film eindigde in het Nizami Cinema Center, viel er plotseling een stilte in de zaal. Iedereen had tranen in de ogen… Het publiek, dat niet wist wat het moest doen, leek diep verrast te zijn vergeten te applaudisseren. Het is alsof hij wakker werd uit een droom, net als iedereen. En de zaal was plotseling gevuld met luid applaus. Dit applaus was als een klap in het gezicht van terrorisme, terroristen en de waarde die aan kunstwerken wordt gehecht. Te midden van de emotie en verwarring veroorzaakt door de dood van de jonge leraar, zochten toeschouwers naar de deur. Het was alsof iedereen zijn tranen voor elkaar wilde verbergen.
De film begon met een interessant plot. Toen de Turkse familie het nieuws hoorde over de dood van Aybüke, die tijdens de genocide in Khojaly door Armeense terroristen werd vermoord, vernoemde de Turkse familie hun dochter naar haar. Aybüka’s carrière als docent groeit op met dit complot en begint in Batmans stadje Kozluk.
Geproduceerd door TRT en Bee Yapım, geregisseerd door Murat Onbul, en geschreven door Uğur Kılıç en Ozan Bodur. “Aybüke. Ik werd leraar” Azerbeidzjan werd het eerste land waar de film buiten Turkije werd uitgebracht. Ten slotte speelt Şahin de rol van Aybüke in de film. Turgay Tanülkü, Caner Kurtaran, Murat Han, Zeliha Kendirci en anderen, die goed bekend zijn bij het Azerbeidzjaanse publiek, speelden deze rollen. De film is sinds 24 november in Turkije uitgebracht.
Çorumlu Şenay Aybüke Yalçın studeerde muziek aan de Edremit Culture and Arts Association en studeerde af aan de Konya Necmettin Erbakan Universiteit, Faculteit Muziekonderwijs.
Hij begon te werken als muziekleraar op de Kozluk Anatolian High School, waar hij werd toegewezen. De film vertelt ook over de vastberadenheid van de jonge leraar op deze school, zijn inspanningen om leerlingen van muziek te laten houden en de vuile bedoelingen van terroristen te dwarsbomen.
In zijn jeugd ziet hij een pakketje in een winkel met muziekinstrumenten in Ankara en wordt hij de gids van Aybüke, die van muziek en volksliederen houdt. Grootvader Rakib leert Aybüke de geheimen van baglama, dit zijn heldendichten die in Turkse liedjes veranderen in verhalen. “Dit instrument, dat we saz noemen, noemen we ook wel context. Er zijn drie baglama’s: blinddoeken, handbinden en tongbinden. Als het oog niet kan zien, blijft de tong stil, beweegt de hand niet, gaat het hart open en gaat de persoon open. spreekt met de taal van zijn hart.” De film vertelt het verhaal van Aybüke, die zich wijdde aan haar kunst en breien, en haar vastberadenheid in haar werk en haar liefde voor haar studenten.
Aybüke werd op 9 juni 2017 gemarteld door PKK-terroristen. Na haar dood heetten de meeste pasgeboren meisjes in Turkije Aybüke. Dit is de massale reactie van een land op terrorisme. De terroristische organisatie PKK, die Aybüken in de bloei van zijn leven en carrière vermoordde, werd door het hele land vervloekt.
Het lied “Wizard Port” gezongen door Aybüke en haar lachende gezicht op de foto’s bleven in herinneringen.
De haven van Famagusta is een haven, een haven,
Er is geen religie of overtuiging om mij te vermoorden…
Ook deze Turk stond in de herinnering gegrift met het onfortuinlijke lot van Aybüke.
Uiteraard heeft de terrorist geen religie of overtuiging. Een terrorist die zich voedt met bloed en een speeltje wordt in de handen van gemene invasieplannen heeft niets met menselijkheid te maken. Türkiye en wij zijn de unie van dezelfde mensen die het slachtoffer zijn van terrorisme. Dat is waarschijnlijk de reden waarom niemand van degenen die naar de vertoning van de film kwamen, niet onder de indruk de bioscoop verliet. Een van de belangrijkste boodschappen van de film, die het verhaal vertelt van de tragedie in Khojaly, begint met de dood van een jong meisje en gaat verder met indrukwekkende scènes: “Eén dood, duizend levend!”
Ik wil één kwestie in het bijzonder noemen, zonder de schoonheid van de film te bederven. Dit heeft ook betrekking op het “vertalen” van ondertitels tijdens de vertoning van de film. Wiens geest was het om de woorden die in begrijpelijk, vloeiend en lieflijk Anatolisch Turks werden gesproken, in zo’n slechte staat te ‘vertalen’ naar de Azerbeidzjaanse taal? Van buitenaf lijkt het erg lelijk om dezelfde mensen van Turks naar Turks te scheiden onder de naam vertaling. Degenen die zo’n schandalig initiatief namen, waren degenen die ze hoorden in de film: “Wat dacht je van zingen in het koor?” ‘Wat zegt Khirdalan hierover?’ Degene die eraan dacht zoiets schandelijks te doen, heeft niets meer te zeggen. Het leek volkomen ongepast om de tekst van de Turkse liedjes in de film te vertalen.
Over het geheel genomen is de film zeer goed gefilmd. Ik hoop dat iedereen die de film bekijkt hem leuk vindt.
Resultaat Mirhashimli
gununsesi.info
