Ministeriële Washington: resultaten en vooruitzichten… – Nieuws | Laatste nieuws | Laatste nieuws

Experts spraken ook over het vermogen van Rusland om het proces te beïnvloeden.

De bijeenkomst in Washington van de ministers van Buitenlandse Zaken van Azerbeidzjan en Armenië, die op 4 mei eindigde, wordt in officiële kringen als een vooruitgang beschouwd.

De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Anthony Blinken zei gisteren tijdens een briefing dat Azerbeidzjan en Armenië aanzienlijke vooruitgang hebben geboekt in de richting van een duurzaam vredesakkoord.

“De afgelopen dagen hebben beide partijen een aantal zeer complexe kwesties besproken en aanzienlijke vooruitgang geboekt in de richting van een duurzaam vredesakkoord. gemaakt”.

Lokale experts hebben echter een andere aanpak.

“De Azerbeidzjaanse autoriteiten mogen de fouten van de Armeniërs in dit stadium niet herhalen’, zei hij.

Politiek commentator Rauf Mirgadirov zegt dat het moeilijk is om een ​​duidelijk beeld te geven van de resultaten van de 4-daagse onderhandelingen in Washington:

“Omdat het vredesakkoord als geheel veel kwesties omvat: erkenning van territoriale integriteit, het aangaan van diplomatieke betrekkingen, het initiëren van afbakening en afbakeningsprocessen, openstelling van grenzen, enz. Het lot van de Armeense gemeenschap in Nagorno-Karabach moet echter worden weerspiegeld in de betrekkingen tussen Azerbeidzjan en Armenië. Dit is het moeilijkste punt in de onderhandelingen.”

“Dit is erg moeilijk voor de Armeense autoriteiten. In de Tsjechische Republiek beschuldigde premier Pashinyan Baku ook van etnische zuivering in Karabach en het niet erkennen van de territoriale integriteit van Armenië. In zijn eerdere toespraken overwoog hij de terugkeer van Azerbeidzjaanse vluchtelingen naar hun plaatsen als een nieuwe aanval op Armenië. Feit is dat als de laatste kwestie in het vredesakkoord tot uiting komt, dit grote paniek zal veroorzaken in Armenië en ook Nikol Pashinyan is erdoor verontrust.” – gezegd.

“‘Het Kremlin is van plan naar de partijen te luisteren.’

Om de ondertekening van een vredesverdrag in de nabije toekomst niet uit te sluiten, zei Mirgadirov dat hiervoor aan verschillende voorwaarden moet worden voldaan:

“Ten eerste hangt het af van het beleid van de leiders van Azerbeidzjan en Armenië. Er zijn tijden geweest in de afgelopen 30 jaar dat Baku bereid was de Armeniërs in Karabach de grootste macht te geven. Helaas eiste Armenië onafhankelijkheid, maar verloor uiteindelijk de kans om teken een vredesverdrag op betere voorwaarden. Nu is de situatie het tegenovergestelde, terwijl Baku probeert een overeenkomst te ondertekenen tegen de gunstigste voorwaarden, wil Jerevan in ieder geval iets behouden. In dit stadium mogen de Azerbeidzjaanse autoriteiten de gemaakte fouten niet herhalen door de Armeniërs. Je kunt dus alles vragen en krijgen, maar in het geopolitieke proces zal er een situatie ontstaan ​​waarin je minder krijgt dan je vandaag kunt krijgen.”

“De tweede belangrijke voorwaarde is de oorlog in Oekraïne. Als de offensieve operatie van Oekraïne succesvol is, zal de ondertekening van de overeenkomst zeer reëel zijn. Ten slotte kunnen de verkiezingen van 14 mei in Turkije de onderhandelingen beïnvloeden. Helaas verloopt het proces in een zeer vuile scenario, zelfs minister van Binnenlandse Zaken Asil werd achtergelaten door de poging tot staatsgreep van 11 mei. Het feit dat het land een tijdje in een omgeving van onzekerheid en chaos zal worden meegesleurd, zal voor Azerbeidzjan meer bedreigingen en gevaren opleveren dan wie er in Turkije zal worden gekozen. “

Rauf Mirgadirov denkt dat de ministers van Buitenlandse Zaken van de twee landen elkaar binnenkort in Moskou zullen ontmoeten:

“Het belangrijkste doel is hen duidelijk te maken dat externe onderhandelingen onproductief zijn. “Eigenlijk is het Kremlin van plan om naar de partijen te luisteren.”

“Zolang de Russen in Karabach zijn, heeft het Kremlin de mogelijkheid om Aliyev en Pashinyan onder druk te zetten”

Politicus Azer Gasimli denkt dat de belangrijkste strategie van de bijeenkomst in Washington is om de betrekkingen tussen Azerbeidzjan en Armenië zo dicht mogelijk te brengen:

“Baku en Yerevan hebben van boven naar beneden hetzelfde doel. Ten eerste, als er toenadering is in de betrekkingen, zal er geen spanning zijn voor Armenië. Wat Azerbeidzjan betreft, zal Ilham Aliyev een constructievere houding aannemen als Rusland zich terugtrekt uit de oorlog in Oekraïne.”

Volgens Kasımlı heeft het Kremlin de kans om Aliyev en Pashinyan onder druk te zetten zolang de Russen in Karabach zijn:

“In de huidige situatie zijn de ondertekening van het vredesakkoord, het aangaan van diplomatieke betrekkingen en het openen van communicatie niet geloofwaardig. De veranderingen kunnen alleen zijn dat Armenië zich terugtrekt uit de problemen die zijn veroorzaakt door de eisen van de Armeense gemeenschap in Karabach.

Hij gelooft dat de reactie van Rusland bekend is:

“Dmitry Peskov zei een week geleden dat ze geen oplossing voor het probleem zagen na de verklaring van 10 november 2020. In die zin zal de reactie van het Kremlin traditioneel zijn, ze zullen beide partijen uitnodigen om naar Moskou of Sotsji te komen en te praten. Later zullen de partijen verklaringen afleggen die 180 graden verschillen van de onderhandelingen in Washington.”

“Rusland zag de realiteit onder ogen…”

Politicoloog Farhad Mammadov gelooft dat als Blinken had gezegd dat er geen vooruitgang was, het zou hebben onthuld dat de in de VS gevestigde onderhandelingen niet doorslaggevend waren:

“Daarom moesten ze deze verklaring afleggen. Ja, de ministeries van Buitenlandse Zaken van beide landen hebben tegelijkertijd en met dezelfde inhoud informatie vrijgegeven. Dit betekent dat de Verenigde Staten niet op zoek waren naar wederzijdse beschuldigingen.

Farhad Mammadov vestigde de aandacht op de verklaringen van Aliyev in Shusha en de verklaringen van Pashinyan in Praag:

“Er kan worden gezegd over welke kwesties er problemen zijn in deze gesprekken. Uit de verklaring van Pashinyan blijkt dat Azerbeidzjan principieel handelt met betrekking tot de kwestie van enclaves. Baku steunt ook de afwezigheid van de instelling van garantielanden en verwerpt elke internationale interventie in de kwesties met betrekking tot de Karabach Armeniërs. Als we de toespraak van de president van Azerbeidzjan in Shusha onderzoeken, zullen we zien dat Baku’s mening niet in een overeenkomst is, maar in de richting van het waarborgen van de rechten en veiligheid van de Karabach Armeniërs volgens de internationale conventies waar het land lid van is. In abstracte vorm. Er zijn ook onofficiële opvattingen over etnische minderheden in de Verenigde Staten. We moeten er rekening mee houden dat er geen Azerbeidzjanen in Armenië zijn.”

Hij vindt het positief dat de bijeenkomst in Washington face-to-face wordt gehouden zonder tijdslimiet:

“Dit is een al lang bestaande eis van Baku. Er is ook concreet onthuld over welke kwesties de benaderingen elkaar overlappen en over welke kwesties fundamentele meningsverschillen bestaan.”

“Wat zal de reactie van Rusland zijn?” Het antwoord op de vraag luidde als volgt:

“De kwestie van territoriale integriteit werd in Praag door beide landen geaccepteerd. Twee weken later moest Rusland dit feit accepteren in Sotsji. Ik denk dat het mogelijk zal zijn om van deze ervaring gebruik te maken. Als Azerbeidzjan en Armenië het ergens over eens worden, de derde partij, namelijk Rusland, Europa, de VS of Iran moeten dit accepteren. Het standpunt van Rusland was momenteel niet in onderhandeling over een vredesakkoord. Maar de Azerbeidzjaanse diplomatie bereikte zijn doel in 2 jaar. In zekere zin kwam het onderwerp van het akkoord naar voren en de opening van de grens werden humanitaire hulp en communicatie er afhankelijk van.

“Het tweede punt is dat de bemiddelingsplatforms van Rusland en de VS de 5 principes bespreken die door Baku zijn voorgesteld. En nu is de tijd aangebroken dat het controlepunt op de Lachin-weg daar een duidelijk voorbeeld van is. Rusland kan in het reine komen met de reeds gevestigde realiteit en elk voorstel doen dat aan zijn belangen voldoet.Mammadov voltooide zijn visioen.

Een korte geschiedenis van het conflict

In september 2020 brak er een conflict uit tussen de strijdkrachten van Azerbeidzjan en Armenië.

Meer dan 6.000 soldaten van beide kanten kwamen om in het conflict, dat 44 dagen duurde en de Tweede Karabach-oorlog werd genoemd.

Azerbeidzjan herwon de controle over een deel van de regio Nagorno-Karabach en 7 omliggende districten.

Volgens de verklaring van 10 november van hetzelfde jaar (ondertekend in Azerbeidzjan, Armenië en Rusland) werd het conflict beëindigd.

Vervolgens werden Russische vredeshandhavers ingezet in de Lachin-corridor en Karabach.

Vóór de tweede Karabach-oorlog waren de Nagorno-Karabach-regio van Azerbeidzjan en de 7 aangrenzende districten bezet tot het staakt-het-vuren dat in 1994 werd ondertekend.

Het conflict begon met de territoriale aanspraken van Armenië tegen Azerbeidzjan sinds de USSR-periode.